Mijlpaal Structurele aandacht in een vroeg stadium Werkhervatting na kanker


Kan ik weer aan het werk? Doordat de overlevingskansen van mensen met kanker sterk zijn verbeterd, stellen steeds meer patiënten die vraag. Bewegingswetenschapper Sietske Tamminga promoveerde onlangs op een speciaal voor deze groep ontwikkelde interventie die de terugkeer naar het werk ondersteunt.


I


k vind niet dat alle mensen met kanker aan het werk moeten, maar patiënten die dat graag willen, moeten daarbij worden gehol- pen.” Sietske Tamminga (29), postdoctoraal


researcher bij het Coronel Instituut voor Arbeid en Gezondheid van het Academisch Medisch Cen- trum in Amsterdam, ontwikkelde en toetste de interventie ‘Begeleiding bij werkhervatting’. Die interventie behelst structurele aandacht in een vroeg stadium, dus al in het ziekenhuis, voor een mogelijke werkhervatting van de patiënt. Toen Tamminga in 2008 met haar onderzoek begon, was dat nog geen gebruikelijk onderdeel van de psychosociale-oncologische zorg. Doordat de overlevingskansen van kanker-


patiënten verbeterd zijn en wellicht ook doordat het sociale verzekeringsstelsel minder ‘sociaal’ wordt en mensen minder snel een WIA-uitkering krijgen, ligt het steeds meer voor de hand om vroegtijdig met patiënten te praten over terug- keer naar het werk. “Het ziekenhuis is daarvoor de aangewezen plek, omdat mensen in de vroege fase van hun ziekte vaak weinig of geen contact hebben met hun bedrijfsarts of leidinggevende.


‘Waarom krijgt de ene patiënt problemen en de andere niet?’


Hoe langer het ziekteverzuim duurt, des te moei- lijker het wordt om de draad weer op te pakken.” De oncologieverpleegkundige of maatschap-


pelijk werker die de gesprekken met de patiënt voert, moet niet voorbijgaan aan mythes en misvattingen over kanker en werkhervatting, be- nadrukt Tamminga. “Als de patiënt meent dat hij pas aan het werk kan als hij helemaal is hersteld, kan dat de werkhervatting in de weg zitten.”


028 september 2012 ArtsenAuto


Tekst: Els van Thiel Beeld: Nout Steenkamp


De bedrijfsarts staat niet buitenspel, maar wordt in een later stadium bij de gesprekken betrok- ken. Dat blijkt niet zo gemakkelijk. In Nederland zijn curatieve zorg en bedrijfsgezondheidszorg gescheiden circuits. Tamminga vindt dat die de krachten vaker zouden moeten bundelen. “De pa- tiënt is het beste geholpen met een combinatie: enerzijds de kennis van de curatieve zorg over de behandeling en de gevolgen van de behande- ling, bijvoorbeeld vermoeidheid en concentra- tieproblemen, en anderzijds de kennis van de bedrijfsarts over de werkplek. Hoe kan het werk eventueel tijdelijk worden aangepast?” Tamminga vond het heerlijk om het werk van


jaren in een proefschrift samen te vatten. “Bij werkhervatting spelen heel veel factoren een rol die een terugkeer stimuleren of hinderen. Er zijn verschillende belanghebbenden, waaronder collega’s. En er komen veel emoties bij kijken. Dat maakt het ingewikkeld, maar ook intrigerend. Waarom krijgt de ene patiënt problemen en de andere niet? Ik ben er nog lang niet klaar mee!”


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84