Ondernemen


Zorgprofessionals die dromen van een zelfstandige praktijk wacht een proces vol zakelijke keuze- momenten. Zelfstandig gevestigd huisarts Dany Jabbour liet zich hier niet door afschrikken en maakte zijn droom werkelijkheid.


D Een eigen praktijk


any Jabbour (39) had vijf jaar geleden een droom: binnen enkele jaren wilde hij als huisarts op eigen benen


staan. Het doel dat hij voor ogen had, was een zelfstandige praktijk waar hij de zorg volgens zijn eigen visie kon leveren. Zijn droom werd werkelijkheid, sterker nog: zijn huisartsenpraktijk Keizersgracht in Amsterdam is zo’n suc- ces dat de praktijk momenteel verhuist van een pand met één spreekkamer naar een praktijk met zes spreekkamers. Dat betekent dat hij naast huisarts en ondernemer ook leidinggevende wordt. Maar huisarts wil hij tot zijn tachtigste blijven. En de zaken gaan goed: nog al- tijd ontvangt hij elke dag inschrijvingen van nieuwe patiënten. Jabbour is trots op zijn succes: “Het voelt als mijn kindje dat ik aan het opvoeden ben. Ik ben begon- nen op nul en als je dan elke dag de praktijk ziet groeien, geeft dat echt een


030 september 2012 ArtsenAuto


kick.” Hij heeft grootse plannen met zijn praktijk, maar is terughoudend om deze openlijk te delen. “Ik hou er niet zo van om ambities van de daken te schreeu- wen voordat je iets gepresteerd hebt.”


Concurrent Volgens Jabbour is de basis van zijn suc- ces een duidelijke visie op de kwaliteit die hij wil leveren. Hij wilde naar eigen zeggen ‘anders zijn dan andere huisart- sen’ en koos er daarom bewust voor om niet een praktijk over te nemen. “Dan zou ik een manier van werken moeten overnemen die niet de mijne is. En dat wil ik niet, want ik doe geen concessies aan kwaliteit. Ik wil dat de patiënt en niet de zorgprofessional centraal staat. Dat betekent dat een patiënt die onge- rust is en belt, niet wordt afgeblaft door de assistent die zegt dat hij pas over een week kan komen. En ik vat mijn rol als huisarts breder op dan puur het medi-


sche aspect. Het is soms belangrijker om in gesprek te gaan over de langetermijn- gevolgen van stress voor het gezin dan over de koorts van de patiënt.” Toen Jabbour eenmaal de knoop had


doorgehakt om een eigen praktijk te starten, begon hij met de noodzakelijke voorbereidingen. Hiervoor nam hij zo’n acht maanden de tijd. Eén ding wist hij zeker: “Ik wilde per se in het centrum van Amsterdam werken vanwege de gevari- eerde patiëntenpopulatie. Mijn belang- rijkste eis was zowel met oude mensen als jonge kinderen te kunnen werken.” Hoewel Jabbour heel goed wist wat


hij wilde, verliep het niet allemaal vlek- keloos: “Van mijn voormalige collega’s kreeg ik erg weinig steun. Omdat ik een concurrent voor ze werd, waren zij niet langer bereid mij te helpen. Dus stond ik er vaak alleen voor. Gelukkig heb ik samen met goede vrienden mijn plan- nen kunnen reflecteren. Dat heeft me


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84