64 post


Deel uw mening in de brievenrubriek. Mail de redactie: checkpoint@ mpg.today o.v.v. brieven. Of stuur uw brief naar Checkpoint, rubriek brieven, Postbus 862, 1180 AW Amstelveen. De redactie behoudt zich het recht voor brieven te redigeren, in te korten of niet te plaatsen.


Onderzoek Papoea’s


Als Nederlands Nieuw-Guinea- veteraan ben ook ik geconfronteerd met de resultaten van het dekolo- nisatieonderzoek, alsof ook ik had deelgenomen aan de moordpartijen. Leuk is het niet, de resultaten van een naar mijn mening buitengewoon eenzijdig onderzoek: Geweld van Ne- derlandse zijde. Als onze regering in staat is om een dergelijk onderzoek te financieren, dan moet er ook wel geld beschikbaar zijn voor een onderzoek naar de situatie van land en volk van voormalig Nederlands Nieuw-Guinea na de overdracht aan de VN in 1962. Jan de Ruiter


Andere kant


Drie waarheden


Ik las in CP03 de reacties over het Indiëonderzoek van waarschijnlijk heren die zelf nooit iets meegemaakt hebben. Er moet mij toch iets van het hart, omdat mijn vader het helaas niet zelf meer kan doen. Hij vertelde verhalen (goede en slechte) over zijn tijd in Nederlands-Indië. Ik weet niet of zijn verhalen waar waren, ik was er niet bij. Er zijn altijd drie waarheden: de jouwe, de mijne en de waarheid! Nederland is altijd maar bezig met excuus te maken. Ik en velen met mij wachten nu ook op een excuus van Indonesische zijde, als ze tenminste weten wat dat is. Jannette Blok


checkpoint


Hoe naïef kun je zijn om als klein land van indertijd negen miljoen inwoners te denken dat je een kolonie onder de duim kunt houden. Een kolonie op 15.000 kilometer afstand, met 160 miljoen inwoners die alleen maar vrijheid en zelfstandigheid willen. Wat me stoort is de term structureel extreem oorlogsgeweld. Natuurlijk zijn er wat we nu noemen oorlogsmisdaden gepleegd, daar is geen twijfel over mogelijk. Dat gebeurt in elke oorlog dus ook daar, niet goed te praten, en dat moeten we veroordelen. Doch wat is een wetenschappelijk onderzoek waard als er eenzijdig misdaden aan Neder- landse kant worden belicht? Er zijn zo’n zesduizend jongens achter- gebleven, vaak vermoord en mismaakt teruggevonden en begraven op prachtig onderhouden erevelden. En dan nu alsof elke soldaat een oorlogsmis- dadiger is geweest. Wat oorlog wordt genoemd, was in wezen guerrilla. De 20-jarige dienstplichtigen hadden geen enkel idee over land, volk en cultuur. Onze opdracht was de bevolking te beschermen en te helpen waar we konden. Als hospik (verpleegkundige) stond ik tweemaal per week in Padang, Sumatra, om 8 uur ’s morgens op een schoolpleintje honderd vrouwen met huilende kinderen een vitamineprik te geven. In Tretes, een bergdorp boven Soerabaja, Java, kwamen vrouwen bij me met: “Toean Jan, saya skai meta, saya mau perlu paka.” Wist ik waar ze het over hadden. Doch 75 jaar gele- den was intieme hygiëne niet wat het nu is en daar al helemaal niet. En de hospik had rolletjes verband liggen, wat een uitkomst was voor hen. Ja, de


Nederlandse belangen werden ook niet vergeten; waar goede wegen waren aangelegd, was ook wat te halen. Bij Palembang, Sumatra, olie, op Celebes kruiden en in Nieuw-Guinea olie en hardhout. Nee, we waren geen filantro- pen. De andere onbenoemde kant is dat we veel hebben gedaan om onderwijs, medische zorg maar ook de gehele structuur te verbeteren. Jan Caarels, Enschede


Postume uitreikingen


Het postuum laten uitreiken van onderscheidingen heeft iets ongrijp- baars en iets moois. Het is een sym- bolische handeling en mensen die dit mogelijk maken voelen dat intens, zo blijkt ook uit het artikel in Checkpoint 03. Toch zou ik graag ook wat kantte- keningen maken, op persoonlijke titel. Een term als Comité ereschuld onderscheidingen werkt voor mij tenen- krommend, omdat het een frame is dat uitgaat van grove blunders of misstan- den. Alsof mensen massaal benadeeld zijn met institutioneel racisme, door systematisch achterhouden van salaris of in het geval van de toeslagenaffaire. Nu wil ik geen leed met leed vergelij- ken, maar we moeten wel reëel zijn. Het vaakst recent uitgereikt is het Mobili- satie-Oorlogskruis (MOK) en de reden dat dat niet eerder gebeurde is niet omdat het ministerie onachtzaam of nalatig handelde, maar omdat degene die er aanspraak op maakte niks deed. Je moest deze medaille namelijk zelf (tegen geringe betaling) aanschaffen.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108