24
Ooggetuige
‘Je weet waar ze zitten, je legt vuurba- ses neer en probeert ze te binden. Dan kruip je ernaartoe, schat de situatie in en praat vliegtuigen op het doel, terwijl de kogels links en rechts tussen je benen door in de muur slaan.’ Pas later beseft hij dat het serieus gevaarlijk is geweest. ‘Dat drong pas echt tot me door nadat ik de gewonden had gezien, of toen ik na een hele dag vechten bij de voertuigen kwam en aan de buitenkant de rugzakken zag hangen met kogelgaten in de slaapzak. Of als er wél een keer een scherf door je voertuig schiet. Of toen die luitenant werd dood- geschoten. Met een “headshot” aan het einde van een steeg. Dan realiseer je je dat het allemaal echt wel link was.’
Voetpatrouille Abma werd na de acties in Deh Rawod ingezet in de omgeving ten noorden van Tarin Kowt. In de maand erna vond het vuurgevecht plaats waarvoor hij onderscheiden zou worden. Op 21 februari 2008 voerden Abma en zijn team ter ondersteuning van een Afghaanse legereenheid een gecombi- neerde voetpatrouille uit in de omge- ving van Kakarak. ‘Het was een stukje rijden van ons kamp. We hebben ons voertuig neergezet in de rivierbedding en gingen de “greenzone” in. We had- den een huis op de korrel dat we nog een keer wilden bezoeken. We hadden het vermoeden dat daar wapens en drugs lagen. De eerste keer dat we dat huis wilden controleren, werden we er letterlijk weggeschoten.’
Hinderlaag Abma vertelt dat ze ongeveer vijfhon- derd meter van het betreffende pand uit hun voertuigen stapten. ‘Tijdens de patrouillegang naar ons object werd het plots stil. Mijn kapitein en ik vertrouw- den het niet, we hebben toen een 360-gradenverdediging opgezet rond- om het pand. In de tuin stond echter een schuur die een gedeelte van ons gezichtsveld blokkeerde. Ik liep er met
checkpoint
een aantal ANA-soldaten naartoe en liep zodoende in een hinderlaag. Niet ver bij ons vandaan pakten ongeveer vier man hun AK en begonnen te schieten. De Afghaanse militair naast me werd in zijn been geschoten. We zochten snel dekking en konden de situatie overzien. Toen werd duidelijk dat we waren omsingeld door een man- netje of vijftien. Maar ja, we hadden een gewonde en we moesten ons daaruit vechten. Dat werd een vuurgevecht en uiteindelijk heb ik een vliegtuig op de posities van onze tegenstanders weten te praten. Dit toestel heeft toen op korte afstand bij ons vandaan twee bommen op de vijandelijke posities gegooid. We zijn met de gewonde militair teruggerend naar onze voertuigen, hebben onze wapens herladen en zijn al springend, kruipend en sluipend terug naar het getroffen pand gegaan.
‘Met je rug tegen de muur vecht je op een ander niveau’
We moesten kijken wat voor schade we hadden aangericht. Er ontstond weer een kort vuurgevecht. Uiteindelijk stonden we in de tuin. Dan zie je twee grote kraters en een bunker van houten balken en modder. Verder lagen er resten van wapens en hulzen in de tuin. De ANA’s kwamen al met handgranaten aanzetten, maar uiteindelijk ben ik zelf de bunker ingegaan met een pistool en een zaklantaarn in de hand. Wat we daar aantroffen was schokkend. Er kwamen gewoon tien vrouwen en kinderen uit, die daar schuilden en als “levend schild” werden neergezet door onze tegenstanders. Gelukkig waren allen ongedeerd!’
Taliban Voor Abma voelde het goed om zijn werk uit te voeren, maar het was tegelijkertijd verschrikkelijk confronte- rend om het reële gevaar, de collateral
damage, met eigen ogen vast te stellen. ‘De taliban probeerden de situatie uit te buiten door berichten te verspreiden over getroffen burgerslachtoffers. Gelukkig konden wij aantonen dat wij legitiem hadden gehandeld.’ Voor zijn bijdrage aan deze actie is Abma onder- scheiden met het Kruis van Verdienste.
Het jaar daarop was hij opnieuw in hetzelfde gebied op uitzending. Nu met een volledige compagnie mariniers. Het was een totaal andere missie, zegt hij. De vele vuurgevechten uit de eerste uitzending noemt hij ‘een soort van eerlijk, of gelijkwaardig’. Dat was in zijn beleving bij die tweede uitzending, die werd gedomineerd door IED’s, niet altijd het geval.
Oekraïne Zeker in het licht van wat er momenteel in Oekraïne gebeurt, voelt Abma zich geen veteraan. ‘Vechten omdat je als land met je rug tegen de muur staat, onder druk van een agressieve en gelijkwaardige tegenstander, moet een heel ander gevoel geven en staat in mijn beleving op een heel ander niveau dan onze ervaringen in Afghanistan. Laten we hopen dat een dergelijke situatie ons als NAVO bespaard blijft in de nabije toekomst.’
Majoor der mariniers Jurjen Abma (40) ging zes keer op missie – Stage UNMEE 2001 Masawa, Eritrea ISAF, OMLT 4b 2007–2008 Uruzgan, Afghanistan ISAF, Battlegroup 10 2010 Uruzgan, Afghanistan 1 (NLD) CBMI 2016 Erbil, Irak – en kreeg het Kruis van Verdienste voor een actie in de buurt van Kakarak, Uruzgan. Hij is nu als eerste officier gesta- tioneerd op marinierskazerne Savaneta, Aruba.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100 |
Page 101 |
Page 102 |
Page 103 |
Page 104 |
Page 105 |
Page 106 |
Page 107 |
Page 108
