Terug naar ...


33


Het moment van Jacob van Velsen


Jacob van Velsen (1970) werkt sinds 1989 voor Defensie en is momenteel VEVA- instructeur. Na twee uitzendingen naar Bosnië volgden er drie naar Afghanistan. In 2008 zat hij met ISAF Battlegroup 6 in Deh Rawod.


‘Een dag die ik nooit vergeet is 7 juni 2008. Ik bemande in Afghanistan, twintig kilometer ten noorden van Deh Rawod, met een peloton van dertig man de observatiepost Coyote. Van hier uit voerden we patrouilles uit. We hadden inlichtingen gekregen dat onze post die dag zou worden aangevallen door talibanstrij- ders en we bereidden ons daarop voor. Wat waren mogelijke scenario’s en hoe konden we het best tegen- stand bieden? Maar er gebeurde niks. Aan het eind van de middag besloten we even te rusten. Toen we net zaten, kregen we via de radio het bericht dat Coyote West in brand stond. Dat was de observatiepost aan de andere kant van de Helmandrivier, een “quala” van leem en zand, bemand door tien Nederlandse en Afghaanse militairen en hemelsbreed ongeveer vierhonderd meter bij ons vandaan. Ik ben met een groep van zes man in de


auto naar de rivierbedding afgedaald en toen in mijn eentje zwemmend naar de overkant gegaan. Doordat ik eerst een eind stroomopwaarts was gelopen en de stroom behoorlijk sterk was, kwam ik op de goede plek uit. De groepscommandant van Coyote West stond aan de overkant en er ontbraken nog vijf mensen. Ik kreeg een ander scherfvest en andere helm en ben de brandende quala ingegaan.


Er was overal vuur en er ontplofte steeds munitie: geweer-, mortier- en antitankmunitie. Toen ik net binnen was, explodeerde er een antitank- granaat die een groot gat in de buiten- muur sloeg. Even later moest ik met mijn schoen een brandhandgranaat wegschoppen. Vertrouwend op de geïmpregneerde en natte kleren die ik aanhad, ben ik door alle vuur heen gelopen en heb de mannen gevonden. Een van hen, een Afghaan, was


‘Die jongens


moeten ook weer naar huis’


zwaargewond, drie anderen waren in shock. Een vijfde had geprobeerd met een kalasjnikov een gat in een muur te slaan, maar dat was niet gelukt. Ik heb die drie overgehaald met mij door de brandende quala naar buiten te gaan en ben, toen dat gelukt was, terugge- gaan. Ik heb de man die eerder met de kalasjnikov in de weer was mijn helm en scherfvest gegeven en toen samen met hem de gewonde Afghaan naar buiten getild. Allemaal hadden we een beschadigde uitrusting en lichte brandwonden, maar verder niks. Je weet nooit hoe je gaat handelen als het erop aankomt, maar ik herinner me niet dat ik ook maar een seconde getwijfeld heb. Ik dacht alleen maar: die jongens moeten ook weer naar huis. Ik ben nog altijd ontzettend blij dat iedereen het overleefd heeft.’


checkpoint


Tekst: Else de Jonge


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108