Generaties


55


en hij trok zijn pistool. Vervolgens heeft hij mij minutenlang onder schot gehouden. Ik dacht toen alleen: rustig blijven, geen beweging maken. Ik wil heel thuiskomen.’ Willem: ‘In voormalig Joegoslavië was ik op een gegeven moment zo stom om voorop te lopen tijdens een patrouille door een gebied dat vrijgemaakt zou zijn van mijnen. Dat was dus niet het geval en op een bepaald moment voel- de ik dat ik aan een struikeldraad vast- zat, die verbonden was met een antiper- soneelsmijn. Dit had voor mij zomaar het einde kunnen zijn. De angst die je dan ervaart is heel intens. Ik kon toen alleen maar denken aan mijn vrouw en twee jonge kinderen. Het duurde acht minuten voordat de genie de draad on- schadelijk had gemaakt. Je hele leven trekt dan aan je voorbij. Een maand later moesten we als VN-waarnemers onderzoek doen naar vermeende be- schietingen tussen Kroaten en Serven. Er werd toen doelgericht met mortieren en mitrailleurs op ons geschoten. Net voor mij raakte een militair gewond, bij wie ik nog eerste hulp heb kunnen toepassen. Op zo’n moment ben je godvergeten bang. Toen we weer in de auto zaten, moest ik toch wel even een schone broek aantrekken.’


Trots Willem: ‘Ik ben er trots op dat ik als


militair heb kunnen bijdragen aan de veiligheid van mensen die hier niet zelf voor konden zorgen. Daarnaast ben ik er trots op dat ik tijdens mijn missies in Joegoslavië en Afghanistan enkele vaardigheden heb kunnen toepassen die ik tijdens mijn opleiding heb geleerd. In Afghanistan waren we het eerste Provinciaal Reconstructie Team dat in Pol-e Khomri aan de slag ging. We hadden de eerste weken helemaal


niks. Geen tenten, geen douche, geen toilet. Ik maakte dagen van zo’n zestien uur en moest ’s nachts ook nog eens drie uur op wacht zitten, omdat ik een van de slechts drie militairen was die een MAG-machinegeweer mochten bedienen. Met die missie hebben we de basis gelegd voor de rotaties die na ons kwamen en uiteindelijk gaf dit een soort blauwdruk voor de latere missie in Uruzgan. Dit is iets wat veel mensen niet weten.’ Leon: ‘Toen ik dit voorjaar in de Brabanthallen mijn herinneringsme- daille kreeg uitgereikt voor mijn missie in Mali, voelde ik mij wel trots. Je staat daar dan toch met het gevoel van: we hebben dit toch maar gedaan, dit gaan we nooit meer vergeten.’


Schaamte Leon: ‘Deze kan ik niet goed plaatsen.


Tijdens mijn missies heb ik in ieder geval geen fouten gemaakt waar ik mij voor zou moeten schamen.’ Willem: ‘Voor mij speelt dit wel een grote rol. Je moest aangewezen worden om als VN-waarnemer naar Joegoslavië te gaan. Een collega vond dit echt iets voor mij en ik heb vervolgens een verzoek ingediend. Toen ik uiteindelijk mocht gaan, heb ik mijn vrouw verteld dat ik was aangewezen, terwijl het mijn eigen keuze was. Pas veel later kwam ze hier achter en daar schaam ik mij wel voor. Uiteindelijk heeft die missie in Joegoslavië – en alles wat ik daar gezien en meegemaakt heb – voor veel ellende gezorgd en nog steeds ervaar ik daar de gevolgen van. Hoewel ik een goede band met mijn kinderen heb, ben ik daardoor voor hen niet altijd de vader geweest die ik wilde zijn.’


Teleurstelling Leon: ‘Ik zou met de genie naar


Afghanistan worden uitgezonden, maar dit ging op het laatste moment niet door. Dat was voor mij een flinke teleurstelling.’


Willem: ‘Hoewel ik mijn best heb gedaan en een paar goede missies heb meegemaakt, is het resultaat ervan of niet altijd duidelijk of ronduit teleurstellend. In Afghanistan hebben we iets proberen op te bouwen, hebben vrouwen bijvoorbeeld een stuk vrijheid geproefd, maar dit is nu allemaal weer de grond in geboord. Dan vraag je jezelf wel af wat het nut van deze missie was.’


Dankbaarheid Leon: ‘Toen ik werd uitgekozen om op


missie te gaan, heb ik dat eerst met mijn vrouw overlegd. Zij zei toen dat ik gewoon moest gaan, omdat het mijn werk is. Dat vond ik een fijne reactie.’ Willem: ‘Ik ben er dankbaar voor dat ik, ondanks alles wat er is gebeurd, nog altijd een goed huwelijk heb. Mijn gezin heeft altijd achter mij gestaan. Daarnaast ben ik specifiek dankbaar voor een collega die mij tijdens de missie in Joegoslavië iedere keer bracht en ophaalde van Schiphol. Als VN- waarnemer was je telkens dertig dagen in het missiegebied en mocht je daarna tien dagen naar huis. Kwam ik terug, dan kon ik bij hem stoom afblazen en als ik na tien dagen weer die kant op ging, begreep hij de angst die ik had om weer terug te gaan. Daarnaast heeft hij veel tijd aan mijn gezin besteed. Op die manier ondersteunen we nu ook een kennis uit ons dorp van wie de partner is uitgezonden naar Slowakije. We heb- ben zelf ervaren hoe waardevol dit is.’


Anne-susan:


‘Leeftijd maakt niet zoveel uit, beiden ervaren deels dezelfde emoties.’


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108