BEVRIJDING 75 JAAR Dit jaar herdenken we het einde van de Tweede Wereldoorlog,
75 jaar geleden. Voor die gelegenheid vroegen we onze lezers naar hun verhaal over de bevrijding. Een aantal persoonlijke verhalen delen we graag met u.
‘DIT WAS DE START VAN EEN FEEST WAARAAN GEEN EINDE KWAM.’
Ik ben zelden zó chagrijnig geweest. Ik had een paar keer aangebeld maar er kwam geen teken van leven. En ik rammelde letterlijk (ik hóorde mijn maag) van de honger. Geen won- der, ik had die dag nog niks gehad. Lusteloos ging ik huiswaarts. Om de dag mochten mijn zusje en ik aanschuiven bij mensen uit de kerk die van alles volop hadden. De lek- kerste dingen. Maar vandaag gaven ze niet thuis. Behalve die knorrige maag voelde ik me ook bibberig en beroerd. En vooral boos.
Ik begon langzaam naar huis te slenteren en liet de deftige Bentinc- klaan in Rotterdam achter me. Ik stak over en toen gebeurde er iets wat ik nog, al is het 75 jaar geleden, dui- delijk voor me zie. Uit het tunneltje links kwamen tanks en legerauto’s aangedaverd. Lachend en glunde- rend zaten op elk plekje meiden en
jongens, schreeuwend en zingend en zwaaiend met vlaggetjes.
De wat oudere meisjes werden geknuffeld door de soldaten alsof er een langjarige verkering aan vooraf gegaan was. Mijn boze bui was in één keer verdwenen. Dit móesten de bevrijders zijn. Dit was de start van een feest waaraan geen einde kwam.
Elke avond kreeg ik op m’n zielement omdat ik veel te laat thuiskwam. Maar ga nou eens naar bed als er overal wordt gezongen en gedanst (vooral de hoki-poki) en gedronken (waar al dat alcoholisch nat van- daan kwam?). Mensen van wie je het nooit verwacht had deden de gekste dingen. Voorop bij de polonaise liep een dooie diender van een buur- man, die de gekste gezichten trok. Vrij, vrijheid… Wat een gigantische opluchting. Wat viel er van ons af. Ineens werd het leven heel anders.
Kees van Baardewijk (85)
‘EEN HUILENDE VADER, DAT KON TOCH NIET!’
Wat mij het meeste is bij gebleven is het moment dat we bevrijd werden. We hoorden het in de kerk. Zoals altijd zaten mijn broer en ik bij vader in de bank. Op een geven moment tijdens de mis zagen wij de koster naar het altaar lopen. Hij overhandig- de de pastoor een briefe. De pastoor liep naar de preekstoel en vertelde met een bewogen stem het goede nieuws. Er ging geroezemoes door de kerk.
Als kleine jongen besef je niet wat dat betekende. Tegelijkertijd keek ik naar mijn vader, die in snikken uitbarstte. Tranen liepen over zijn wangen. Dat moment zal ik nooit vergeten. Een vader, mijn vader die huilde, dat kon toch niet! Ik had hem nog nooit zien huilen. En nu nog wel in de kerk.
Antoon Zwanenburg (85) 73
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73
