Tekst: Monique Bowman Fotografi e: De Beeldredaktie/Marcel Krijgsman


039


Ruim 35 jaar deelde huisarts Willem Bijleveld (69) lief en leed met patiënten in zijn Nijmeegse spreekkamer. Zijn boek Een struikelend mens bevat 75 verhalen die illustreren hoe bijzonder het huisartsenvak is. Want een positief geluid is hard nodig, vindt hij.


N


ee, het is niet alleen omdat zij n ‘innerlij ke wachtkamer’ na bij na 35 jaar vol zat met verhalen. Willem Bij leveld had nóg een reden de bundel Een


struikelend mens uit te brengen, namelij k grote ergernis over de constante stroom aan negatieve berichten over zij n vak. Een vak dat hij zelf altij d heeft ervaren als fantastisch; dat hem het voorrecht gaf zij n medemens gerust te stellen, te helpen en te troosten. Dat hem intieme en emotionele momenten liet meemaken – zoals het wonder van een pasgeboren mensje – maar ook, aan de andere kant van het spectrum, iemands sterven. “Huisarts zij n doet je als mens groeien, want je wandelt mee in iemands leven.” Zij n afscheid ligt alweer 2 jaar achter


hem. Aan de muur in zij n man cave hangen herinneringen aan bij zondere patiënten en gedenkwaardige momen- ten. De weemoed die de Nij meegse huisarts rond zij n pensionering voelde, is inmiddels gesleten. “Ik ben nu wel uitgemellowed.” Hij begeleidt nog meer- dere intervisiegroepen. “Erg leuk, want dan mag ik nog wat verstandigs roepen.”


Bord om de nek We spreken elkaar een kleine week voordat Bij leveld naar Nieuw-Zeeland en Thailand vertrekt voor familiebezoek. Maar eerst wacht er nog een belangrij ke taak. “Vrij dag ga ik naar Den Bosch om mij n boek onder de aandacht te brengen tij dens de Huisartsendagen, ik vind dat iedere student en arts in spe mij n verhalen zou moeten lezen.” Liefst had hij er een stand gehad. “Maar helaas, er was geen plek voor me in de herberg.


Daarom ga ik, samen met twee bevriende collega’s, maar met een bord om de nek bij de ingang fl yeren.” Zij n vrees dat de negatieve beeldvorming


rondom het vak tot steeds minder animo leidt om voor huisartsgeneeskunde te kiezen, wordt in het voorwoord van zij n bundel gedeeld door oud-NHG-voorzitter Vic Tielens. Bij leveld bewaart warme herinneringen aan de nu 90-jarige Tielens. Hij vertelt over een val, lang


‘We moeten echt stoppen met al die


negativiteit’


geleden, van Tielens’ krantenman, die daarbij zij n heup brak. “Vic heeft, na het verlenen van hulp, de krantenwij k afgemaakt. Dat tekent zij n persoonlij k- heid.” Bescheiden. Betrokken. Het zij n karak-


tereigenschappen die de rolmodellen in Bij levelds leven delen. “In het begin van mij n studie liep ik 2 dagen mee met een huisarts in Beuningen en was ik erbij toen hij een envelop openmaakte met de uitslag van een maagfoto van een pa- tiënt. Ik herinner me nog altij d zij n blik toen hij de brief las, de enorme versla- genheid die eruit sprak.” Op zij n beurt hoopt Bij leveld het belang van openheid en transparantie door te geven aan de volgende generatie. “Mij n ervaring is dat mensen enorm vergevingsgezind zij n. Met de billen bloot gaan heeft ook een zelfreinigend eff ect. Geef fouten eerlij k toe. Toon ballen!”


Bij zij n afscheid kopte de Gelderlander dat de ‘grappigste huisarts van Nij megen’ met pensioen ging. Bij leveld bekent dat hij niet echt blij was met die kop. “Maar vooral bij jongeren en kinderen was het vaak een handig hulpmiddel om contact te leggen. Humor in de spreekkamer maakt je als dokter menselij ker.”


De dorpsdokter De gepensioneerd huisarts is niet van het type ‘vroeger was alles beter’. Integendeel. Lachend: “Mij n vrouw vond het altij d vreselij k als ze achterwacht was en een spoedgeval aan de telefoon had, dan liep het haar dun door de broek. Met de komst van huisartsenposten werden we daar gelukkig van verlost. En vergis je niet, die solo werkende dorpsdokter van vroeger kon gigantisch ontsporen.” Eén verhaal ontbreekt in zij n boek:


namelij k dat over Max, de baby aan wie zij n bundel is opgedragen. “Dat is het enige verhaal waar ik niet over kón schrij ven, omdat er gewoon geen woor- den zij n voor de impact die dit jongetje en zij n ouders op mij en onze praktij k hebben gehad.” Hij schiet nog altij d vol als hij eraan denkt. “Max werd geboren met een spieraandoening, hij heeft zij n eerste verjaardag niet gehaald. Hij is thuis gestorven, ik heb zij n terminale ziekbed mogen begeleiden. Dat beheerste toen 24/7 mij n leven.” Het contact met Max’ ouders is gebleven. “Ik ben op een avond met het eerste exemplaar van mij n boek naar ze toegegaan. Ze hebben later gelukkig nog een zoontje gekregen, dat ze voor de gelegenheid wakker had- den gehouden, zodat hij erbij was toen ik het boek gaf.” Hoewel hij niet het gevoel heeft dat er


‘meer is’ (“ik heb te vaak gezien dat het leven niet altij d rechtvaardig is”), was hij altij d onder de indruk van het moment waarop een mens van leven naar – zoals hij het noemt – ‘ontleven’ ging. Bij leveld vertelt over het verhaal ‘Het gele strand’ uit de bundel, dat zij n eerste blog was voor Medisch Contact. “Na dat verhaal over een patiënt die na een paradij selij ke bij na-doodervaring niet meer bang was voor het einde, kwamen er reacties van collega’s die zij n ervaring medisch wilden verklaren. Toen dacht ik: jullie hebben de crux van dit verhaal compleet gemist.”


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92