Tekst: Martijn Reinink Fotografi e: De Beeldredaktie/Jean-Pierre Jans


045


Oud-atleet en huisarts Suzan Verduijn


‘Ik wilde de verloren jaren inhalen’


“


Na jaren in een rolstoel te hebben gezeten, werd haar onderbeen geamputeerd. Elf jaar later ging Suzan Verduijn (40), tegenwoordig huisarts, naar de Paralympische Spelen.


De eerste keer dat ik ging


hardlopen met een sportprothese vergeet ik nooit meer. Het was alsof ik zweefde, alsof ik vloog. Jarenlang had ik in een rolstoel gezeten door post- traumatische dystrofi e, nadat ik op mij n elfde mij n enkel verstuikte. Op mij n negentiende werd mij n onderbeen geamputeerd. Na een jaar revalideren kon ik lopen met een prothese. Dat was al zo veel winst, maar ik wilde meer. Ik was nog jong, ik wilde de verloren jaren inhalen. Via mij n instrumentmaker kwam


ik bij de atletiekvereniging in Hoorn terecht, waar een groep atleten met protheses trainde. Het hardlopen en later het verspringen deden me zo goed; al gauw was ik er vij f keer in de week te vinden. Ik ging meedoen aan wedstrij den en na anderhalf jaar lonkten zelfs de Paralympische Spelen in Peking. Door een blessure aan mij n stomp haalde ik die uiteindelij k niet, maar op dat mo- ment dacht ik wel: nu ga ik er álles aan doen om er de volgende keer bij te zij n. Nadat ik de bachelor geneeskunde had


gehaald, zette ik mij n studie on hold. Ik ging van Hoorn naar Papendal en van vij f naar tien keer trainen in de week. Dat zorgde ervoor dat ik snel progressie boekte én me plaatste voor de Spelen in Londen, op drie onderdelen.


Maar in aanloop daarnaartoe zat het tegen. In het voorjaar scheurde ik mij n hamstring, later kreeg ik een pij nlij ke stomp. Er bleek een grote ontsteking te zitten. De antibiotica deden hun werk en daarna kon ik weer trainen, maar op het vliegveld onderweg naar Londen voelde ik diezelfde pij n weer. Van de teamarts moest direct ik mij n prothese afdoen. In het paralympisch dorp hobbel- de ik rond zonder been. Bij de opening van de Spelen zat ik in een rolstoel. Dat was mentaal wel een ding. Ik had zo hard gewerkt om dit bereiken, en nu zat ik toch weer in een rolstoel.


Geen kracht Het eerste onderdeel, de 100 meter, ging best oké, maar bij het verspringen moest het gebeuren. Dáár lagen medaillekans- en voor mij . Maar ik blokkeerde. Ik had geen kracht in mij n benen en sprong een meter minder ver dan normaal. Ik heb achter een vuilnisbak zitten janken. Alles had ik ervoor gedaan en gelaten, mij n vrienden en familie zaten op de tribune, en dan dít. Voor mij verging de wereld. Mij n vriend haalde me over ’s avonds toch naar het Holland House te gaan. Daar bleek dat het niemand wat kon schelen dat ik niets had gepresteerd. Dat hielp om te relativeren. Bij de 200 meter de volgende dag stond ik zonder


druk aan de start. Ik was geen medaille- kandidaat, had niks te verliezen en keek heel bewust om me heen: 80.000 man in het stadion, dit ga ik nooit meer mee maken. In de serie liep ik een PR en in de fi nale nóg een keer, waarmee ik vij fde werd. Zo sloot ik de Spelen toch met een positief gevoel af, al blij ft het verspringen een pij nlij ke herinnering.


Eigen praktijk Kort na de Spelen ben ik gestopt. Ik wil- de graag kinderen, en dokter worden. Dat is gelukt. We hebben drie kinderen, waarvan de oudste op atletiek zit, dus ik sta nu naast de baan. En ik ben huis- arts, sinds 2022 met een eigen praktij k. Praktij khouder worden was nooit mij n ambitie, maar de kans deed zich voor. Ik heb leuke patiënten en fij ne collega’s, dus ik dacht: waarom niet? Ik ga er gewoon voor. Zoals ik dat twintig jaar geleden dacht toen ik voor het eerst de atletiekbaan betrad.


Suzan Verduijn-Stieltjes (1983) behaalde in haar klasse (T/F44) Nederlandse records op de 100 en 200 meter sprint en bij het verspringen. Op deze onderdelen deed ze ook mee tijdens de Paralympische Spelen van 2012 in Londen. Nu is ze praktijk- houdend huisarts in Amsterdam.


”


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100