034 Feuilleton Deel 27


Vorige keer: Villa Koningslaan is gekraakt. Kraker Vincent weet dat de kluis weggedraaid kan worden zodat er een geheime kamer zichtbaar wordt.


Villa Koningslaan Michelangelo-beelden


Adri van Beelen Verpleegkundige


(niet-praktiserend),


(freelance) journalist, programmamaker en


auteur van de boeken: In vrije val (2008) Celeste (2012)


Verborgen (2013)


De vrouwenverzamelaar (2015)


De familie Duinen (2017) Het zieke vliegtuig (2019) Sjaantje, de muze van Isaac Israels (2022)


“De vraag is”, zegt Vincent, “hoe krij - gen we de kluis weggedraaid?” Hij voelt naast de kluis aan de muur. “Wacht even. Volgens mij zit hier een mecha- nisme.” Hij laat zij n hand naar opzij glij den zodat hij met zij n vingers achter iets blij ft haken. Dan glij dt zij n hand rustig naar boven, naar beneden en opnieuw naar boven, op zoek naar een soort hendeltje. Sofi e, Nicole en Diana houden de adem in. “Ah, hier voel ik iets, een wieltje.” Hij draait eraan en tot ieders verbazing komt er voorzichtig beweging in de kluis. “Goh”, zegt Nicole, “nooit geweten dat dit kon.” De anderen kij ken gespannen toe. Met het wegkantelen van de kluis wordt langzaam een deur zichtbaar, de deur naar de geheime kamer. “Ik voel me als Howard Carter bij het graf van Toetanchamon”, zegt Sofi e. Op hetzelfde moment komt Manou de kamer binnen. Ze kij kt naar Nicole. “Zij n jullie er al uit?” vraagt ze. “Nou, je ziet het”, zegt Vincent, wij zend op de deur. “O, nice!” roept Manou. De deur bevat een deurkruk, maar geen slot; de brandkast dient als afsluiting. “We kunnen nu echt stellen dat we


de clausule in het testament hebben geschonden”, zegt Sofi e. “Ik bedoel de clausule waarin staat dat alles pas op 10 april 2034 geopend mag worden. Zou daar een boete op staan?” “Ben je gek”, zegt Diana, “het is maar een richtlij n. Bovendien hebben we de kluis zelf vorig jaar ook al geopend.”


Diezelfde avond belt Nicole met haar broer Michiel. “Hoe ging het?” vraagt hij . “Nou”, antwoordt ze, “Er zat dus echt een kamertje achter. Je kunt het eigen- lij k niet eens een kamertje noemen, eerder een kast. De ruimte is zelfs te klein voor een eenpersoonsbed. Er lag lichtbruine vloerbedekking en aan de zij kant stond een klein open boeken- kastje, leeg.” “Geen schilderij en dus? En, wat belang- rij ker is, ook géén lij k?” “Nee, er is niets van enige waarde in de ruimte. Geen schilderij en, geen Rembrandt, geen gebroeders Van Eyck. Niks. En inderdaad, ook geen lij k. En daar kij k ik niet van op. Ik heb dat hele verhaal van tante Diana altij d absurd gevonden. Volgens mij confabuleert ze.” “Ja, dat zou ook kunnen.” “En die krakers? Waren die erbij toen


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92