Tekst: Marte van Santen Fotografie: De Beeldredaktie/Marcel Krijgsman


025 nu


een psychiater wilde vragen, deed ik dat gewoon.” Jorn: “Gelijkheid is voor mij heel be- langrijk. Ook naar patiënten. Daarom worstel ik soms met hen insluiten, en met gedwongen medicatie. Hoe is het denken hierover tijdens jouw loopbaan veranderd?” Marianne: “Drang en dwang zijn in de loop der tijd minder vanzelfspre- kend geworden. Er wordt nu veel beter afgewogen of die echt nodig zijn. En terecht, want het is zo ingrijpend voor patiënten. Maar soms heb je geen andere keus.” Jorn: “Daar twijfel ik wel eens over. En ook of we niet te gemakkelijk over rechten van patiënten heenstappen. Op de high intensive care waar ik nu werk, proberen we drang en dwang in ieder geval zoveel mogelijk te voorko- men. We hebben bijvoorbeeld geen kantoor meer, maar zitten als ver- pleegkundigen tussen de patiënten. Zo kunnen we veranderingen in gedrag vroeg signaleren en daar zo nodig snel op inspelen.” Marianne: “Fantastisch. Dat vind ik echt een vooruitgang. Waar ik benieuwd naar ben: wordt er in de psychiatrie nog steeds zo veel gerookt? In mijn tijd deed bijna iedereen dat, patiënten én medewerkers.” Jorn: “Dat is echt veranderd. De hele ggz wil in 2025 rookvrij zijn. Toen ik begon, hadden we nog een rookruimte en ‘noodshag’ voor patiënten. Die zijn inmiddels uitgebannen. Collega’s mogen onder werktijd niet meer roken, patiënten alleen nog in de binnentuin.” Marianne: “Iets heel anders: hoe kijk je naar alle bezuinigingen op de ggz?” Jorn: “Het budget voor acute zorg is zwaar onder de maat. Het maatschap- pelijke draagvlak voor ziekenhuizen is veel groter. Soms hebben we simpel- weg geen bedden meer beschikbaar


voor opnames. De samenleving betaalt de prijs.” Marianne: “En patiënten betalen de prijs. Tijdens mijn loopbaan heb ik heel wat reorganisaties meegemaakt. Gaan- deweg verdween er steeds meer dagbe- steding in de kliniek. Die verschraling vind ik mensonterend.”


Jorn: ‘Gelijkheid is voor mij heel belangrijk’


Jorn: “Waar ik soms somber van word, is de hardnekkige negativiteit rond de psychiatrie. Zelfs bij collega’s van bui- ten ons vak hoor ik vooroordelen over gekken en verward gedrag.” Marianne: “Terwijl er genoeg mooie en positieve verhalen te vertellen zijn. Weet je, ik ben al bijna twintig jaar met pensioen. Maar nu ik zo met jou praat, voel ik weer dezelfde passie als toen.” Jorn: “Ik denk dat als je morgen bij ons op de afdeling komt je zo weer mee kunt draaien.”


Marianne Verheggen (79) start- te in 1986 met de opleiding tot hbo-verpleegkundige. Van 1989 tot haar pensioen in 2005 werkte ze in de psychiatrie, op een gesloten afdeling. Jorn Albers (29) rondt in juni zijn deeltijdopleidingstraject hbo-v af. Hij werkt bij Pro Persona in Nijme- gen. Daarnaast schrijft en spreekt hij regelmatig over zijn vak.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92