070 Reacties
Reacties op artikelen in Arts en Auto of op de website zijn welkom. De redactie behoudt zich het recht voor brieven te wei- geren of brieven langer dan 150 woorden in te korten. U kunt uw brieven sturen naar: Redactie Arts en Auto, Postbus 8153, 3503 RD Utrecht of:
brieven@artsenauto.nl
kers, hoog in het vaandel staan. Mijn rijwielhersteller, ook fietsverkoper, zei desgevraagd dat hij inderdaad nog nooit een racefiets of mountainbike had ge- zien met bel. Standaard worden ze ook niet meegeleverd. R.H.S. Dekker
Dementiezorg In Arts en Auto 11 (2022) schetst bijzon- der hoogleraar Langdurige zorg en Sociale Benadering Dementie, Anne-Mei The, in een interview nog eens haar visie op dementiezorg in Nederland.
Covertekst Met enige verbazing las ik de tekst op de cover van nummer 11: Onbewuste bias. Volgens mij is bias bij definitie onbe- wust en heet bewuste bias bedrog, of falsificatie. Frank de Winter
Fietsen In Arts en Auto besteedt de redactie ook geregeld aandacht aan de fiets.
Onlangs was ik bij mijn rijwielherstel- ler en de aandacht viel op een bordje met de tekst: Repareren is goedkoper dan een boete, met daaronder enkele overtredingen met het bijbehorende boetebedrag. Onder andere voor het niet aanwezig zijn van een deugdelijke bel: circa € 35,-. Toen schoot mij Arts en Auto 04 binnen. De editie was speciaal gewijd aan de fiets. Op de Veluwe maar ook daarbuiten
zijn er veel racefietsers, maar ik kan mij niet herinneren ooit een bel gehoord te hebben als waarschuwing dat men in aantocht was. Jakkeren is vaak een betere omschrijving. Meestal wordt de passage aangekondigd door geschreeuw en soms gepiep van remmen en gevloek als de sportieveling vindt dat men niet tijdig plaats maakt. Arts en Auto er nog maar eens op nage-
slagen en inderdaad, nergens is een bel te zien op een van de afgebeelde fietsen. Vreemd, want het is een wettelijke verplichting en dokters hebben toch veiligheid, ook voor medeweggebrui-
Goed werk van Anne-Mei The om mensen met dementie te helpen om zo lang mogelijk een prettig leven te leiden. Jammer vind ik dat iemand die het belangrijk vindt om mensen los van hun ziekte te zien, personen met de- mentie kwalificeert als ‘dementerende mensen’. Mensen dementeren niet, net zozeer als mensen niet pneumoneren of influenzeren. Ook de beeldspraak van ‘verpieteren in het verpleeghuis’ draagt niet bij aan de vaak toch al onjuiste beeldvorming over het leven in een verpleeghuis. Ik nodig Anne-Mei graag uit om eens een kijkje te nemen bij mij op de afdeling. Mirjam Koenen, specialist ouderengeneeskunde
Aardig zijn In Arts en Auto 12 (2022) stond een artikel over het belang van empathisch werken. Geen soft business, maar hard science.
Dank voor dit artikel waar het juist, naast de medische zorg, om draait. Niet alleen de juiste medische zorg is in mijn herinneringen blijven hangen, maar vooral de gevoelsmatige. Een oudere dame die met haar doch-
ter iedere maand op mijn prikspreek- uur kwam en even over mijn hoog- zwanger buik wilde aaien. Haar dochter bracht na haar overlijden een koperen akertje, wat bij mij niet past in mijn kamer maar er wel staat. Wij beiden voelden ons goed bij onze gezamenlijke empathie en ik nog steeds. Heb nog heel veel herinneringen die mij een warm gevoel geven nu ik zelf die ‘oudere dame’ ben. Jitske Tiemens
Aardig zijn (2) Met plezier dit artikel gelezen. Ik kan me er volledig in vinden. Bedankt! Diane Kamphuis
Aardig zijn (3) Ik schrijf af en toe wat ervaringen op. Toevallig recent deze:
Empatie Begin jaren zeventig, stapte ik rechts- reeks vanuit de schoolbanken van de HBS, in de wereld van de zorg. Ik kwam in de opleiding tot radiologisch laborant. Vanaf dag één, draaide je mee op de afdeling. Er ging een wereld voor mij open. Er werd in die tijd door de patiënten
nogal wat geleden, om tot een bepaalde diagnose te komen. Beeldvorming mid- dels CT-scan of MRI bestond nog niet. Des te meer werd gebruik gemaakt van naalden om de patiënt jodiumhoudend contrast of lucht als contrastmiddel toe te dienen. Geklemd tussen de tafel en het
röntgenapparaat dat door de radioloog ‘bestuurd’ werd, lag de patiënte, een relatief jonge vrouw. Ze lag op haar linkerzijde en ik hoorde een zachtjes kermen, afgewisseld met momenten waarop ze duidelijk ‘au’ riep. Ik stond er- bij, nauwelijks besef hebbende wat voor een onderzoek er precies plaats vond en voelde een groot medelijden opkomen. In een impuls legde ik mijn rechterhand op haar hoofd, om haar het gevoel te geven dat ze niet alleen was. ‘Haal alsjeblieft die hand van mijn
hoofd’ klonk het door de muisstille kamer. IJlings trok ik verstard van schrik mijn hand terug. Wat had ik gedaan? Werd het onderzoek verstoord? Ik voelde mij als jonge leerling ineens overbodig in die kamer. Ik trilde op mijn benen, terwijl de uitroep van de vrouw zich in mijn hoofd als een echo bleef herhalen. Ook nog de rest van de dag en van die week. Ik snapte het gewoon niet. Dit incident heeft mij gevormd voor
de rest van mijn medische carrière. Ik behaalde het diploma van radiologisch laborant, maar switchte al snel naar de universiteit om opgeleid te worden tot arts en aansluitend radioloog. Tijdens mijn loopbaan heb ik nooit meer een patiënt aangeraakt met uitzondering van het noodzakelijk contact ten behoe- ve van mijn professionele handelen. Ik
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84