Duocolumn 027


HELEEN SNIJDERS IS EEN JONGE GASTRO- INTESTINAAL CHIRURG IN HET GROENE HART ZIEKENHUIS IN GOUDA


SCHMITZ


RODERICK SCHMITZ IS EEN ERVAREN GASTRO- INTESTINAAL CHIRURG EN OPLEIDER IN HET GROENE HART ZIEKENHUIS IN GOUDA


Tjonge Heleen, Zijn we net bekomen van de inval van het Open- baar Ministerie in het Zwolse Isala-ziekenhuis, waar de landelijk en zelfs internationaal hoog aangeschreven cardiologen worden verdacht van het aannemen van steekpenningen van een pacemakerfabrikant, komt Matthijs van Nieuwkerk om de hoek kijken. De fl itsende, welbespraakte en charmante host blijkt op de werkvloer een tiran van de eerste orde te zijn geweest. En het erge is: iedereen wist het! Zoals het ook in Zwolle al jarenlang bekend


was dat er op de afdeling cardiologie een klimaat heerste waarin medewerkers zich niet vrij voelden om open te communiceren. De leiders gedroegen zich hautain en onaantastbaar, en dan is klagen bij de baas natuurlijk niet de oplossing; de hypotheek moet immers ook worden betaald. En voilà: het recept voor jaren- lang wegkijken, hetgeen uiteinde- lijk onherroepelijk leidt tot onvoor- stelbare excessen. De oplossing ligt dus wat mij betreft in empowerment van de werkvloer, maar hóe dan?


SNIJDERS


Tja, Roderick, Dat dit nog op deze grote schaal voorkomt, verbaast mij helaas niet. Het zegt mij vooral dat het blijkbaar dieper in ons bloed zit dan we willen. Want al staan moderne managementboeken vol met lessen over psychologische veiligheid, dienend leiderschap en inclusiviteit; we zien in de praktijk toch op heel veel plekken een andere werkelijkheid. Een praktijk van dubbele agen- da’s, ego’s, roddels en ander gedoe. En zeg nou zelf: het is toch


ook ontzettend lastig een cultuur te creëren waarbinnen iedereen gelijke rechten heeft? Een open, inclusieve werkcultuur waar iedereen tot zijn of haar recht komt, talenten worden benut, ellenlange vergaderingen zijn vervangen door échte gesprekken, en besluiten worden genomen door de mensen die ermee moeten werken? Wat vraagt dat dan van ons? Hoe gaan we het bloed dat kruipt waar het niet gaan kan dan bestrijden? Het goede nieuws is dat


het anders kan, je moet het alleen met elkaar willen. Wat ik heb geleerd na bijna twee jaar Nurses Know Better-onderzoek, is dat het veranderen van een cultuur in ieder geval niet over één nacht ijs gaat. Het vereist tijd, gesprekken, chaos en onzeker- heid. Het vergt moed, leiderschap en interactie. En een ding is zeker: je moet er met z’n allen ontzettend hard voor werken.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84