033


Nu ik dit schrij f, anno 1964, denk ik dat ze op Kim Novak leek, de actrice uit Hitchcocks Vertigo, vooral ook vanwege die groene ogen, en ik wist niet waar ik op dat moment meer van onder de indruk was: het paneel van de gebroeders Van Eyck of de op Kim Novak lij kende vrouw. “Pardon, wij hebben nog geen kennis gemaakt”, zei ze. “George, stel ons eens aan elkaar voor.” “Dit is Jayne, mij n vrouw”, zei hij . “Jayne, dit is Daniël Heuvels uit Nederland.” Ze lachte verleidelij k, ik voelde een tinteling tot in mij n buik. Ze keek naar het paneel en zei: “George, dit is niet Rem- brandt, maar het gestolen paneel uit Gent!” En tegen mij : “Meneer Heuvels, hoe komt u hieraan?”


Nicole stopt met lezen en kij kt Michiel aan. “Ik weet niet of ik nog verder wil lezen”, zegt ze. “Er komen misschien wel allerlei intieme details over onze overgrootvader naar voren. Willen we dat weten?” “Natuurlij k willen we dat weten”, antwoordt Michiel. “Laten we verder lezen.”


Jayne was kunsthistorica. Ze had gestudeerd aan Yale en gold als een belangrij k Ameri- kaans kunstkenner. Daarbij was ze volledig op de hoogte van de praktij ken van haar man, die illegaal in kunst handelde. Defacto was haar kennis zelfs een ondersteunende voorwaarde voor de handel en wandel van haar echtgenoot. Ik had me aanvankelij k voorgenomen er niet aan mee te werken en wilde met paneel en al terugreizen naar Nederland, maar wat kon ik doen met een gestolen paneel? Vooral nu ik al voor een groot deel bij deze handel betrokken was geraakt? Daarnaast gaf Jayne me het laatste zetje, ze was gewoon té mooi en had een betoverende uitwerking op me. Zozeer zelfs dat ze me Geertruida voor een ogenblik deed vergeten. Ik checkte in in het Marriott-hotel en at die avond met George en Jayne in een vis- restaurant bij de haven. George was na zij n woede-uitbarsting weer alleraardigst en maakte zij n excuses. “Ik denk dat Matthieu Peeters indertij d een fout heeft gemaakt”, zei hij . “Ik zal mij n opdrachtgever moeten


‘Ik weet niet of ik nog verder wil lezen. Misschien komen er allerlei intieme details over onze overgrootvader naar voren. Willen we dat wel weten?’


inlichten, want hij verwacht Rembrandt. En ik zou willen dat jij op zoek gaat als je weer terug bent in Holland.” Hij wees naar me met zij n mes. Ik knikte vaag, maar keek met een schuin oog naar Jayne. Ik kon mij n ogen niet van haar afhouden. Ze was gekleed in een swing dress met laag decolleté en droeg chique halfhoge donkerblauwe pumps. Verder was haar make-up naar Nederlandse maatstaven nogal gedurfd, met vuurrode lipstick en oogschaduw die de helderheid van haar ogen accentueerde. Zo had ik de vrouwen in het saaie naoorlogse Nederland nog nooit gezien.


“Ik vind de manier waarop hij naar vrouwen kij kt nogal seksistisch”, zegt Nicole, opkij kend van de notities. “Alsof vrouwen zuiver lustobjecten zij n.” Michiel veert op. “Wat zit je nou te raas- kallen? Hij schrij ft toch heel complimenteus over haar? En daar gaat het toch helemaal niet om? Hij heeft verdomme gewoon dat paneel van de gebroeders Van Eyck in handen, staat hier! Lees nou gewoon verder.” Nicole doet het met tegenzin.


“Heb je trouwens enig idee waar de Rem- brandt zou kunnen zij n?” vroeg ze. “Ik denk ergens in het oude kantoor van Peeters, als het inmiddels al niet gevonden is. Maar om het te verifi ëren zou ik naar Antwerpen moeten reizen.” Het etentje werd afgesloten en we namen afscheid. “Morgen en overmorgen ben ik voor zaken in Philadelphia”, zei George. “Kunnen we dan de dag erna afspreken. Ik wil nog graag enkele dingen met je bespreken.”


Toen ik afscheid nam van Jayne gaf ze me een knipoog en in de taxi naar het hotel vroeg ik me steeds af of ik dat wel goed gezien had en hoe ik dit gebaar moest opvatten. De liftboy in het hotel lachte vriendelij k naar me terwij l


ik de lift instapte en liet me daarmee onbe- doeld inzien dat het knipogen van Jayne ook gewoon vriendelij k bedoeld was. Niet meer en niet minder. Maar de volgende avond werd er op de deur van mij n hotelkamer geklopt. Toen ik opendeed zag ik Jayne met een fl es brandy in haar hand en twee glazen. “Care for a drink, handsome?” vroeg ze uitnodigend. “Brandy?” vroeg ik suf. “Ja, wat anders? De drooglegging is al jaren voorbij .” Ze liep langs me heen naar binnen, ik rook haar indringend parfum, een raadselachtige geur. Automatisch keek ik links en rechts de gang in. Daarna sloot ik behoedzaam de deur.


Nicole legt het notitieboek neer. “Hij gaat vreemd”, zegt ze verbouwereerd. “Onze overgrootvader gaat gewoon vreemd. Alsof het niks is. Nou, dat plaatst hem wel in een geheel nieuw familieperspectief.” Michiel reageert niet, slaat de bladzij de om en leest verder.


Ook online te volgen: artsenauto.nl/feuilleton


Volgende maand: Hoe verantwoordt Daniël zijn gedrag naar Geertruida? En hoe vergaat het Noël en zijn Sonja?


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84