Tekst: Emma Hafkamp Illustratie: Marcel Leuning


Onvergetelijk 037


Nabijheid “


Dankzij een jonge, sportieve en nog volop in het leven staande kanker- patiënt leerde GZ-psycholoog Emma Hafkamp dat het mogelijk is tijdens een sessie de eigen gevoelens te vol- gen, zonder de vereiste professionele afstand in gevaar te brengen.


Als GZ-psycholoog ben ik opgeleid met een voorzichtige houding ten opzichte van het fysiek aanraken van patiënten. De scheidslijn tussen professionele afstand en nabijheid wordt het liefst zo duidelijk mogelijk getrokken, maar is in de praktijk niet altijd zo helder. In 2018 zag ik hem voor het eerst op


mijn poli in het Antoni van Leeuwen- hoek: een jonge, sportieve, ambitieuze en optimistische man met stadium IV darmkanker. Vol met dromen, druk met zijn carrière, bezig met trouwplannen, reislustig, sociaal, en oneindig positief. De keerzijde van zijn positieve hou-


ding was dat er nauwelijks ruimte was om na te denken over een slechte afloop van zijn ziekteproces. Emoties zoals


verdriet en angst kregen geen aandacht. Zijn hulpvraag aan mij was gericht op hoe hij hoop kon houden en vechtlust kon tonen. Langzaamaan verslechterde zijn


fysieke situatie. Steeds vaker moest hij afscheid nemen van dingen die niet meer lukten als voorheen, zoals sport en een hogere functie op werk. En hij moest helaas zelfs afscheid nemen van zijn kersverse echtgenote, die een leven met een gezonde partner verkoos boven hem. Als een echte vechtersbaas stond hij na elke klap weer op om verder te gaan met zijn leven. Die enorme lust om te leven was een grote voedingsbron voor hem in dit proces. Maar heel langzaamaan kwamen


er daarna af en toe korte momenten waarop hij ineens tranen in zijn ogen kreeg. Later kwam het echte huilen, het trillen van angst, de paniek. Alleen in de spreekkamer, want hij wilde dit alles niet tonen aan zijn familie en vrienden. Tijdens die momenten heb ik voor het


eerst gehoor gegeven aan mijn eigen ingeving om een steunende hand op zijn arm te leggen, om hem een knuffel te geven, om arm tegen arm naast hem te


zitten, niets te zeggen en nabij te zijn. Deze momenten hebben bijgedragen


aan het bieden van veiligheid, steun en vertrouwen aan de patiënt. En hij leerde mij dat nabijheid een prachtige functie heeft en dat je daarmee niet de profes- sionele afstand verliest. Hij leerde mij dat ik mijn eigen gevoel mag volgen en inbrengen in een sessie waarbij ik mijn rol als GZ-psycholoog behoud.


Steeds vaker moest hij afscheid nemen van dingen die niet meer lukten


Iedere (para)medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. U stuurde ons zoveel indrukwekkende verhalen voor deze rubriek dat we voorlopig geen nieuwe inzendingen kunnen verwerken. U hoort het als dat weer kan.


”


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84