Tekst: Harry Wegdam Illustratie: Marcel Leuning


Onvergetelijk 035


Barking like a dog “


Als jonge tropenarts werd emeritus chirurg Harry Wegdam geconfron- teerd met de dramatische gevolgen van rabiës.


Het was in 1972, ik werkte in Hwidiem (Ghana) als jonge tropendokter en er kwam een vader de spreekkamer binnen met aan elke hand een kind. De kinderen waren duidelij k een eeneiige tweeling, van ongeveer zes jaar oud. ‘De één heet Kofi en de ander Kwame’, vertelt de vader. De reden van hun komst is een beet


drie maanden eerder van een dolle hond. Eerst was Kofi gebeten en daarna Kwame. De hond is korte tij d daarna overleden. Kwame vertoont nu, na drie maan-


den, alle symptomen van rabiës: hij kan geen water meer zien of drinken en reageert merkwaardig. Zij n broertje Kofi vertoont geen enkel symptoom van de ziekte, die altij d met de dood eindigt als de symptomen eenmaal manifest zij n. Kofi krij gt het laatste antirabiës serum


dat we nog hebben onverwij ld ingespo- ten, terwij l Kwame in een afgesloten


kamer wordt gelegd zodat anderen niet door hem gebeten kunnen worden. Kwame heeft echter nog wel opgemerkt dat zij n broertje Kofi die injectie kreeg en hij is in staat ons duidelij k te maken dat hij die ook graag wil. Lastig. We geven hem daarop fysiologisch


zout per injectie om hem niet nog onge- lukkiger te maken, want niets kan hem nog redden. Merkwaardig is dat de eerstgebetene


helemaal vrij is van symptomen, terwij l je zou verwachten dat de hond op dat moment nog de grootste hoeveelheid gecontamineerd speeksel had. Ook vind ik het bij zonder dat het


jongetje dat als tweede gebeten is zich nog zo bewust is van zij n situatie dat hij dezelfde behandeling wil als zij n broertje. Die middag brengt de watchman een


brief e van de verpleging naar ons huis met daarop een korte tekst: ‘Please doctor come, the boy with rabiës is bar- king like a dog now’. De jongen overlij dt dezelfde nacht


nog, in complete afzondering, want hij valt iedereen in zij n nabij heid aan. Ook zij n vader en zij n tweelingbroertje zij n niet veilig voor hem. Een drama.


Papa en Kofi verlaten nog diezelfde dag het ziekenhuis. Met een kleine kist op het dak van hun taxi, op weg naar hun home town. Aan het overlij den van een kind geeft


men hier beslist niet veel aandacht, want het zou de ‘lesser gods’ alleen maar op het idee kunnen brengen nog meer kinderen voor zich op te eisen. Thuis- komen en zonder enige ceremonie snel begraven; en dat is het dan. Verdriet om het overlij den van je kind


of je tweelingbroertje blij ft daardoor bij na onzichtbaar.


‘De jongen valt iedereen in zijn nabijheid aan’


Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Wilt u ons uw verhaal (laten) vertellen, dan nodigen wij u uit contact op te nemen via 030 247 46 64 of wout.de.bruijne@artsenauto.nl.


”


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92