Boek
het nooit zeker dat er ook plaats is. Iedereen wil bevallen in Fatebenefratelli. Toen de weeën uiteindelijk kwamen, stapten
we in de auto. Over de kasseien van de Via Appia Antica reden we richting Tibereiland. De entree was, zoals zo vaak in Italiaanse ziekenhuizen, weinig hoopgevend. De spoedeisende hulp zat vol zwervers. Het stonk er naar urine en drank. We moesten een dik pakket formulieren invullen. De kraamafdeling was vol, zo liet de dienstdoen- de verpleegster weten. “Geen plaats in de her- berg?”, vroeg ik gefrustreerd. “Dan gaan we naar een ander ziekenhuis.” Maar nu we er eenmaal waren, mochten ze ons niet meer laten gaan. Tijdens de eerste controle vroeg een arts mijn
vrouw op barse toon wat ze kwam doen. “U heeft nog geen weeën!” Ik moest me inhouden om niet tegen hem uit te vallen. Zo’n bruut, maar ik kon er niets tegen inbrengen omdat het lot van ons kind en mijn vrouw in zijn handen lag. De onmacht die je hier als burger voelt, je afhankelijkheid van de willekeur van de over- heid, ervoer ik nooit sterker dan op dit moment. Ik probeerde hem uit te leggen dat mijn vrouw de vorige keer zeer snel was bevallen. Hij keurde me geen blik waardig. Gelukkig bewees de test even later zijn onge-
lijk: bijna 4 cm ontsluiting. “Onmiddellijk naar boven”, blafte hij, alsof wij onverantwoord waren geweest. “Naar de kraamkliniek!” Maar niet voordat mijn vrouw had getekend. Ze moest accepteren dat ze bij gebrek aan bedden in dit publieke ziekenhuis op een brancard zou liggen. Toen de liftdeuren zich boven openden,
Bas Mesters (1965) vertrok in 2002 met zijn gezin voor NRC Han- delsblad en de NOS naar Italië en was daar ruim tien jaar correspon- dent. Hij is nu directeur van het Expertisecen- trum Journalistiek geli- eerd aan de Universiteit van Amsterdam en leidt de opleiding Journalis- tiek van Hogeschool Windesheim.
042 juli/augustus 2016 ArtsenAuto
kwamen we in een andere wereld terecht. Geen brancard, maar een prachtige verloskamer met uitzicht op de Tiber. Personeel in overvloed; op een gegeven moment stonden er acht personen in de kamer. Twee uur later was ze er: Marieke Tiber, onze Romeinse. Met haar werden ook wij wat meer Italiaans. Laat niemand nog klagen over de Italiaanse gezondheidszorg, zo vonden wij die dag. Alle gevoelens van onmacht, pijn en vrees vielen van ons af. We voelden ons om- ringd door topexperts.
Gouden knie Wie de kans op dit soort stress wil voorkomen en gegarandeerd goed en snel wil worden geholpen, moet zoals gezegd betalen in Italië. Veel betalen. Ik leerde dat twee jaar voor de bevalling van mijn vrouw, toen mijn kruisband afscheurde
tijdens een potje voetbal met de buurjongens. Het cto-hospitaal in Rome is dé plek voor ortho- pedie, vertelden mijn vrienden me tijdens deze zoektocht naar een goede arts. En dus meldde ik me bij de spoedeisende hulp van dit wat verval- len publieke ziekenhuis. Toen de dienstdoende arts hoorde dat ik niet uit Italië kwam, nam hij me apart om te kunnen roken en ‘om te praten’. “Ik doe dit niet om er zelf beter van te worden”, zei hij veelbetekenend. Hij stak een sigaret op en begon te klagen
over het Italiaanse gezondheidssysteem. Er is te weinig voor te veel patiënten. Iedereen betaalt belasting voor gezondheidszorg en heeft officieel recht op gratis medische hulp. Maar dat werkt niet. Het budget is te laag en dus zijn er lange wachtlijsten. Hij draaide aan mijn knie die op slot zat en constateerde een kapotte meniscus en mogelijk een afgescheurde kruisband: “Op zijn vroegst over zes maanden kun je worden geopereerd.” Ik reageerde geschrokken. Als freelancer
kon ik onmogelijk zo lang uit de running zijn. De arts boog zich naar me toe: “Ik kan je ook onmiddellijk privé opereren in een kliniek: achtduizend euro.” Een schande, zo zeiden later de fysiotherapeut, de huisarts en eigen- lijk iedereen die ik het vertelde. Iedereen weet dat specialisten hun positie misbruiken, maar niemand komt ertegen in verweer, aldus de fysiotherapeut. Ook oud-minister van Volksgezondheid Rosy
Bindi verklaarde ooit dat artsen de wachttijden in de reguliere ziekenhuizen proberen te ver- lengen, opdat ze patiënten in hun privékliniek tegen betaling kunnen ontvangen. Het is mede om die reden dat de ongeveer 100 miljard euro die de staat uittrekt voor gezondheidszorg, niet genoeg is om het wettelijk vastgelegde recht op gratis, tijdige medische hulp voor iedere burger te garanderen. In sommige streken, vooral het rijke noorden, is de zorg over het algemeen goed. Maar honderdduizenden Zuid-Italianen voelen zich jaarlijks gedwongen een lange reis te ondernemen om zich in de betere publieke ziekenhuizen elders in Italië, of soms zelfs in Frankrijk, te laten opereren. De orthopeed die aanbood me voor veel geld
in een privékliniek te opereren, erkende ter plekke dat het Italiaanse gezondheidssysteem oneerlijk in elkaar zit. Maar hij verdedigde zijn aanbod aldus: “Ik verdien 2500 euro per maand. Ik moet mijn familie onderhouden. De over-
<
FOTO: PETER VAN BEEK
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100 |
Page 101 |
Page 102 |
Page 103 |
Page 104 |
Page 105 |
Page 106 |
Page 107 |
Page 108 |
Page 109 |
Page 110 |
Page 111 |
Page 112 |
Page 113 |
Page 114 |
Page 115 |
Page 116 |
Page 117 |
Page 118 |
Page 119 |
Page 120 |
Page 121 |
Page 122 |
Page 123 |
Page 124
