Tekst en beeld: Bas Mesters


Rome in bijna de helft van de gevallen uitloopt op een keizersnee. In Napels kan dit percentage zelfs oplopen tot 63 procent. Deels gebeurt dit uit voor- zorg, maar deels ook omdat de artsen er meer aan verdienen. Zelfs toen de weeën kwamen, wisten


we nog niet in welk ziekenhuis mijn vrouw uiteindelijk zou bevallen. Ge- woon, omdat geen ziekenhuis je vooraf die zekerheid wil geven, tenzij je bereid bent duizenden euro’s vooraf te betalen voor opname in een privékliniek. Onze Italiaanse vrienden dachten allemaal met ons mee. Iedere moeder suggereerde een andere optie. Onze huisbaas Barbe- rini bood ons zijn ginocologo di fiducia aan, zijn vertrouwensgynaecoloog. Dat is een typisch Italiaans fenomeen: voor elke dienst in dit land zoekt men een vertrouwenspersoon. Je hebt een


vertrouwensslager, een vertrouwens- automonteur, een vertrouwensbelasting- adviseur en dus ook zelfs een ginocologo di fiducia. Gewoon vertrouwen hebben in een willekeurige professional die zich als zodanig afficheert vindt een Itali- aan onverstandig. Zijn grondhouding jegens de professional – ook al is die in overheidsdienst, of misschien wel: juist als hij in overheidsdienst is – blijft er een van wantrouwen. We vroegen ons af of het misschien


toch niet beter was om thuis te bevallen. Het antwoord was eenvoudig: er zijn nauwelijks verloskundigen te vinden die dat willen of kunnen. En wie het toch echt wil, die moet, jawel, flink bijbetalen. In de ogen van de Romeinen is thuis bevallen veel te riskant en te pijnlijk. In het ziekenhuis, zo weten ze, staat de anesthesist klaar om het lijden


te verzachten. In Fatebenefratelli op het Tibereiland vragen en krijgen negen van de tien vrouwen een ruggenprik. Uiteindelijk adviseerde onze gynaeco-


loog Francesca Magnani – nichtje van de filmster Anna –, die de groei van de baby al die maanden in haar privépraktijk had gevolgd, ons om naar Fatebenefratelli te gaan. Het was een romantisch idee: wie wil zijn kind niet in de Tiber geboren laten worden? Waren Romulus en Remus ook niet in een mandje dobberend op de Tiber aangespoeld bij de wolvin? Onze zorg betrof de bereikbaarheid van dat ziekenhuis. Hoe er door het drukke verkeer te komen als de vliezen gebroken zijn. Simpel, zei gynaecologe Francesca: “Je drukt op de claxon, hangt een witte doek uit het raam en geeft gas. Iedereen zal opzijgaan.” Als je er eenmaal bent aangekomen, waarschuwde ze wel, is


ArtsenAuto juli/augustus 2016 041


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108  |  Page 109  |  Page 110  |  Page 111  |  Page 112  |  Page 113  |  Page 114  |  Page 115  |  Page 116  |  Page 117  |  Page 118  |  Page 119  |  Page 120  |  Page 121  |  Page 122  |  Page 123  |  Page 124