Opinie


Tekst: Anita Kaemingk


Anita Kaemingk is neuropsycholoog en docent consultatie en reflectie. Zij beschrijft in dit opiniestuk hoe jonge geneeskundestudenten kijken naar de rol van communicatie bij de uitoefening van hun vak. Eerder dit jaar schreef Kaemingk voor Arts en Auto de serie columns ‘Over leven’ over haar ervaringen als patiënt.


Gouden ervaring


“Communicatie!”, roept de groep in koor alsof het afgesproken was. “Verbinding met de patiënt”, zegt de minst serieuze jongen van het stel enthousiast. “Zorgen dat de patiënt een goed gevoel heeft”, voegt een meisje met veel potentie toe. Verrast knipper ik even met mijn ogen. Dit had ik niet verwacht. Het is voor deze tweedejaars geneeskundestudenten de laatste bijeenkomst van de consul- tatietraining in dit academisch jaar en ik had gevraagd naar hun top-drie: wat kenmerkt een goede dokter in hun ogen? “Maar kennis dan”, pruttel ik tegen.


“Kennis kun je opzoeken”, zegt een jongen die dit jaar ontdekt heeft dat de paternalistische stijl hem goed afgaat. Patiënten voelen zich op hun gemak bij hem en zijn vol vertrouwen. Volgend jaar wil hij heel bewust een andere con- sultatieaanpak uitproberen. Ik probeer het nog een keer, nu wat


stelliger: “Zonder kennis kun je niet de goede vragen stellen en al helemaal geen goede diagnose.” Ja ja, roepen er een paar, het spreekt natuurlijk vanzelf dat je wel voor een goede basis moet zorgen, maar alle kennis in de wereld helpt je niet als je het niet kunt overbrengen naar de patiënt. Ze kijken me vol vertrouwen aan, er is geen spoortje onzekerheid of het wel een goed antwoord is. Ik ben verbluft. En blij. Ik denk terug


aan hoe ze een klein jaar geleden bin- nenkwamen, vol spanning of ze het lichamelijk onderzoek wel goed deden, of ze wel de goede diagnose zouden ‘raden’. Vooral medisch-inhoudelijk


016 juli/augustus 2016 ArtsenAuto


wilden ze het goed doen. En natuurlijk ging er van alles mis; er werd naar de hartslag geluisterd door de kleren heen, palpitaties werden te zacht uitgevoerd, bloeddrukmeters werden verkeerd aangelegd, er werd nagelaten naar de stoelgang te vragen bij buikklachten en het woord kanker werd in de eerste minuut gebruikt. Maar er ging nog veel meer goed. Bij de laatste oefenconsulten lijkt alles


ineens op zijn plek te vallen: de simula- tiepatiënten blijken geen casus meer te zijn, maar mensen van vlees en bloed die reageren op wat zij als ‘dokter’ doen.


Hoe lang kunnen ze dit inzicht en enthousiasme vasthouden?


Hoewel de meisjes medisch-inhoudelijk duidelijk een niveau verder zijn en ook communicatief vooroplopen, zijn het de jongens die momenten van euforie beleven als blijkt dat hun patiënten zo tevreden zijn over de consulten dat ze niet eens meer terug willen naar hun eigen dokter. “Wat een leuke vrouw”, zegt P. als zijn


patiënt de deur uit is. Ik reageer onmid- dellijk: “Elke patiënt is leuk, als je hem of haar maar weet te bereiken en dat heb jij gedaan.” B. staat te dansen van


enthousiasme als hij de opname laat horen van zijn lyrische patiënt die niet snapt hoe het kan dat zo’n jonge jongen haar zo goed weet te helpen. En dan M. Hij weet met zijn degelijke en betrokken aanpak zelfs de moeilijkste simulatie- patiënt te raken. Ze leunt naar voren en zucht van verbazing: “Dit is de eerste keer dat ik alles heb kunnen zeggen wat ik wilde zeggen, en zelfs dingen die ik normaal niet zou vertellen.” Na zulke ervaringen is het geen


wonder dat mijn studenten reikhalzend uitkijken naar volgend jaar en de vol- gende uitdaging: echte patiënten. Als ze treuzelend het lokaal verlaten, overvalt me een deprimerende gedachte: hoe lang kunnen ze dit inzicht en enthou- siasme vasthouden? Ik zie ziekenhuis- afdelingen voor me waar het niet draait om patiëntenzorg maar om ego’s en productiecijfers, waar de haantjes en de boekhouders het voor het zeggen heb- ben. Zouden deze jonge mensen in staat zijn om de gouden ervaring van dit jaar vast te houden in zo’n omgeving? Blijven ze beseffen dat goede gezondheidszorg staat of valt met de communicatievaar- digheden van de dokter? Ik gun het hun en hun toekomstige patiënten.


Wat vindt u? Op deze pagina biedt Arts en Auto ruimte aan lezers en belanghebbenden met een uitgesproken mening over zorggerelateerde onderwerpen. Stuur uw voorstel voor een tekst van circa 600 woorden naar redactie@artsenauto.nl


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108  |  Page 109  |  Page 110  |  Page 111  |  Page 112  |  Page 113  |  Page 114  |  Page 115  |  Page 116  |  Page 117  |  Page 118  |  Page 119  |  Page 120  |  Page 121  |  Page 122  |  Page 123  |  Page 124