Vrije tijd
Verslavend virus
Wat begint als onschuldig, burgerlijk tijdverdrijf evolueert binnen de kortste keren tot een verwoed om zich heen grijpende dwangneurose. De Vlaamse schrijver Jan Keppens beschrijft op geheel eigen wijze het effect van de golfsport op de verslavingsgevoelige medemens.
M
ocht u een gezel- schap treffen met rare schoenen aan dat met grote gebaren verhit zit te kletsen, dan is
de kans groot dat u op een groep golfers bent gestuit die na een wedstrijd de doorstane emoties zit weg te spoelen in het clubhuis. Een buitenstaander, toeval- lig in dit midden gedropt, zou wellicht de wenkbrauwen fronsen. Waar ben ik in hemelsnaam terechtgekomen, zou hij zich afvragen. Wat een raar volkje, die golfers. Het voert – om maar iets te noe- men – urenlang enthousiaste gesprek- ken over het verschil tussen frontaal en lateraal water. Veel gekker kan een mens het niet maken.
Hun perikelen op de fairway herkau- wen ze met een sérieux en een furie waar een leek stil van wordt. Passie druipt van de muren. Men zou zich kunnen afvra- gen waar al dat vuur vandaan komt. En staat al die fanatieke euforie niet een beetje haaks op de respectabele leeftijd die hier geëxposeerd wordt? Niet dat de golfsport louter wordt om-
helsd door oude knarren, maar ofschoon de jeugd er stilletjes aan warm voor begint te lopen, dertigers en veertigers er meer en meer plaats voor maken in hun overvolle agenda’s, behoren de meeste golfacolieten tot nader order toch tot de hogere leeftijdscategorie. Vooral vijfti-
040 juni 2014 ArtsenAuto
gers, zestigers en zeventigers voelen zich geroepen. Aanvankelijk lijken ze rustig en bedachtzaam de herfst van hun be- staan binnen te dobberen. Wandelingetje hier, fietstochtje daar. Af en toe een baan- tje trekken in het stedelijk zwembad. Het gaat, kortom, zijn vredige gangetje. En dan, ineens, is daar dat bizarre
virus, golf genaamd. Met het enthou- siasme van de jonge jaren gooien ze zich op ijzers en woods. Harten kloppen als vanouds, spieren jeuken, adem stokt. Er ruist, ritselt, jubelt opnieuw iets in de borstholte. Draaiden ze zich gisteren bij het wakker worden nog eens amechtig om, dan springen ze nu popelend uit bed want het groene, zerpe gras roept!
Het is een wonder om te zien hoe in- getogen grijsaards opeens open bloeien tot enthousiaste beoefenaars van het spel met het witte balletje. Stuk voor stuk lijken ze aangeraakt door dat magi-
Verdorde notarissen, architecten en dokters op rust:
allemaal krijgen ze een tik van de toverstaf
sche vuur. Verdorde notarissen, architec- ten en dokters op rust: allemaal krijgen ze een tik van de toverstaf. Ineens is er geen houden meer aan. Vooral dat laat- ste wekt verwondering. Die gebetenheid plots. Nu ja, wie de materie een beetje kent, weet hoe dat komt. Het probleem is: men kan niet een béétje golfen. Sommige mensen lijken immuun voor
het virus, maar wie besmet wordt, blijkt ook meteen verslaafd. Een tussenweg is er niet. Wat begint als onschuldig, burgerlijk tijdverdrijf – af en toe een
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
