Tekst: Monique Bowman Beeld: De Beeldredaktie/Bas Beentjes
Zelf ziek
‘Ik weet nu dat ik ook sterk kan zijn’ “
“Het klinkt misschien gek, maar als ik nú een telefoontje zou krijgen dat er een patiënten- verwisseling heeft plaatsgevonden, zou ik ’t meteen geloven. Ik heb namelijk geen klach- ten, loop nog steeds een paar keer per week hard, en stap zelfs na een drukke dag en korte nacht zonder problemen ’s morgens vroeg weer fris en fruitig uit bed. Dat ik destijds na het slechtnieuwsgesprek
zonder ongelukken in mijn eentje naar huis ben gereden, is achteraf gezien een wonder. Ik was zonder mijn vrouw, die zelf ook fysiothe- rapeut is, naar de afspraak met de sportarts gegaan. Van de röntgenfoto die was gemaakt vanwege een verdenking van coxartrose, ver- wachtte ik namelijk niets schokkends. Ik zat al enige tijd in de molen door liespijn na een onbedoelde spagaat tijdens een tennistraining, en als sportfysio kon ik me helemaal vinden in de insteek van de sportpoli van het Westfries Gasthuis. Toen uiteindelijk aan het licht kwam dat mijn liesklachten werden veroorzaakt door uitgezaaide prostaatkanker, kwam ik in een emotionele achtbaan terecht. Maar tegelijker- tijd ging het leven gewoon door. Ik ben onder behandeling in het AMC, eens
per drie maanden moet ik ernaartoe voor een hormooninjectie. Je zou verwachten dat je in zo’n groot ziekenhuis een nummer bent, maar het tegendeel is waar. Ik heb, op één kille en routinematige verpleegkundige na, alleen
Philip Waardijk (54, fysiotherapeut met een praktijk in Wieringerwaard) kreeg anderhalf jaar geleden het bericht dat de pijn in zijn lies niet het gevolg was van een ongelukkige beweging tijdens een tennistraining, maar van uitgezaaide prostaatkanker.
maar positieve ervaringen. Niet alleen met het AMC overigens; ook de betrokkenheid van medewerkers van het Westfries Gasthuis in Hoorn is groot. Van receptionist en adminis- tratief medewerker tot nurse practitioner en medisch specialist, allemaal leven ze mee. Even een arm om me heen, me sterkte wensen, met me meelopen naar de polikliniek – het zijn ui- tingen van betrokkenheid van mensen die me vaak niet eens kennen. Ik merk nu hoe belang- rijk die empathie is en hoe goed dat kan doen. Ook van mijn patiënten heb ik warme reacties en medeleven ontvangen. Dat is raar genoeg de andere kant van een situatie als deze: je krijgt er ook weer veel voor terug. In mijn praktijk kwamen ook wel kanker-
patiënten. Sommigen waren zó sterk, daar had ik enorme bewondering voor. Je weet nooit hoe je zelf in zo’n situatie zult reageren. Nu weet ik dat ik het zelf ook kan, sterk zijn. Ik verkon- dig steeds dat je moet kijken naar je mogelijk- heden, en dat het leven doorgaat. Want ik wil niet blijven hangen in mijn ziekte.”
”
Hoe is het om als zorgpro- fessional aan de andere kant van de tafel terecht te komen? Laat het ons weten via
oproep@artsenauto.nl.
ArtsenAuto juni 2012
039
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
