Tekst: Daan Marselis Beeld: De Beeldredaktie/Marco Vellinga


Column


pakket wilde bieden, inclusief operaties en gebitsbehandelingen.” Klein vestigde haar praktijk in een oude ambulancebus. “Dat was


handig, want de meeste dingen konden er gewoon in blijven zitten, zoals de kastruimte en de aansluitingen voor zuurstof. Ik heb hem wel iets laten verbouwen; zo moest de brancard vervangen worden door een behandeltafel.” Het grote voordeel van de bus is volgens Klein ook de uitstraling. “Hij ziet eruit als een kliniek.” De bus kostte Klein 17.000 euro. Voor nog eens 3000 euro liet ze de


bus aanpassen en bestickeren. Inclusief de aanschaf van de benodigde voorraad, schat ze de totale startkosten op zo’n 25.000 euro, aanzien­ lijk minder dan een hypotheek. “Toen ik begon, had ik berekend dat ik ongeveer 60.000 tot 70.000 euro moest omzetten om ervan te kun­ nen leven. Dan zou ik er een vergelijkbaar salaris aan overhouden als toen ik in loondienst werkte. Ik ging er in die berekening van uit dat klanten ongeveer 50 euro per bezoek zouden uitgeven en dat ik dan vijf patiënten per dag zou moeten zien.” Klein is nu halverwege het eerste jaar. De omzet schommelt sterk, zo


merkt ze. Of ze dit jaar haar targets haalt, durft ze nog niet te zeggen, maar op de langere termijn moet het volgens haar zeker gaan lukken. Ze merkt ook dat ze haar berekeningen iets kan aanpassen. Zo geven mensen vaak meer dan 50 euro uit per bezoek, bijvoorbeeld omdat ze in een keer al hun dieren laten enten. Of omdat de kat gecastreerd moet worden en de hond een gebitsbehandeling nodig heeft. Klein: “Mensen proberen dat toch te combineren.” Met haar streefomzet is het inkomen van Klein overigens aan de


lage kant, zo blijkt uit een onderzoek van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor Diergeneeskunde (KNMvD), de beroepsvereniging voor dierenartsen. Van de ondernemers met een gezelschapsdieren­ praktijk had vorig jaar 54 procent een winstaandeel van 80.000 euro of meer.


Samenwerking Klein kan niet alle verrichtingen in de bus uitvoeren. Operaties van dieren tot 20 kg gaan soepel. Dan gaat het om sterilisaties, castraties en het verwijderen van bultjes. Bij grotere ingrepen, zoals buikope­ raties bij honden, schakelt ze een oproepkracht in die fungeert als omloop en ok­assistent. Ondanks deze beperkingen, streeft Klein wel een volledige prak­


tijk na. Daarvoor is ze een samenwerkingsverband aangegaan met dierenartsen uit de omgeving. “Als het echt een grote ingreep is, dan kan ik de dieren meenemen naar de praktijk van twee collega’s. Dat geldt ook voor bijvoorbeeld röntgen­ en echodiagnostiek. Dat heb ik niet in de bus laten inbouwen.” Voor bijvoorbeeld orthopedische zorg verwijst ze de dieren door naar collega’s die daar wel de kunde voor in huis hebben. Klein: “Je moet vooral heel duidelijk zijn over wat je wel en niet kunt doen. Verder pak ik alles op. Ook als behandelingen fi nan­ cieel minder aantrekkelijk zijn.” Ze zegt zich dan ook niet schuldig te maken aan het beruchte ‘cherrypicking’, waarbij dierenartsen alleen de lucratieve verrichtingen uitvoeren maar niet beschikbaar zijn voor nazorg. Ze heeft daartoe samen met een collega de diensten verdeeld en voldoet daarmee aan de KNMvD­richtlijn dat de 24­uurs bereikbaar­ heid goed geregeld moet zijn. Klein merkt tot nu toe dat haar klanten zeer tevreden zijn. “De re­


clame gaat van mond­tot­mond. Of mensen bellen omdat ze mijn bus hebben zien staan. Hij valt wel op.” <


ArtsenAuto juni 2012 035


Wout Raadgers is trainer/coach bij VvAA opleidingen & teamcoaching.


Opluchting


Menig maat of collega ziet op tegen de jaarlijkse heidag. Niet zozeer tegen het aanscherpen van de visie of het herverdelen van taken, maar wel tegen het bespreken van verstoorde verhoudingen. Sommigen zijn bang dat de bijeenkomst wordt aangegrepen om elkaar eens flink de waarheid te vertellen, met alle gevolgen van dien. Het zal wel opluchten, elkaar flink de waarheid zeggen,


maar het is meestal niet constructief. Want, wat is de waarheid? Wat de ene maat voor waar houdt, kan door een andere maat totaal anders worden beleefd. En, zijn de scherven na afloop nog te lijmen? Een grote uitbar- sting laat de maatschap dikwijls zitten met onherstelbare schade. Verstoorde verhoudingen laten voor wat ze zijn en de onderlinge spanningen met de mantel der liefde bedekken, is geen alternatief. Het leidt tot ‘mentaal afscheid’ en jezelf steeds meer terugtrekken uit het collectief. De grote kunst is om onderlinge spanningen niet te


lang te laten oplopen, zodat er nog niet zo veel spanning op staat, en ze tijdig op een acceptabele manier te adres-


Laat onderlinge spanningen niet te hoog oplopen


seren zijn. Natuurlijk is een maatschap geen praatgroep waarin elke rimpeling op het wateroppervlak uitvoerig dient te worden bediscussieerd. Maar soms is het nodig om elkaar feedback te geven. Dat begint met het besef dat de collega’s een gezamenlijke verantwoordelijkheid hebben voor de organisatie van de maatschap en dat het bespreken van onenigheden daar deel van uitmaakt. Alle onenigheden? Nee, want ieder vult het werk, en de verantwoordelijkheden die daarbij horen, op zijn eigen manier in en de wijze waarop dat gebeurt moet je elkaar vooral gunnen. Maar wanneer er zich patronen voordoen die de samenwerking verstoren, dan is het de verant- woordelijkheid van de maatschap om de ander daar tijdig op aan te spreken. Vanuit de juiste intentie, namelijk als investering, om er samen uit te komen en de maatschap als geheel beter te laten functioneren. Maar hoe doe je dat? Met humor, met milde spot, en


vooral met het tonen van interesse. Door het stellen van vragen bereik je meestal meer dan met het uitspreken van oordelen.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100