search.noResults

search.searching

saml.title
dataCollection.invalidEmail
note.createNoteMessage

search.noResults

search.searching

orderForm.title

orderForm.productCode
orderForm.description
orderForm.quantity
orderForm.itemPrice
orderForm.price
orderForm.totalPrice
orderForm.deliveryDetails.billingAddress
orderForm.deliveryDetails.deliveryAddress
orderForm.noItems
BOERENLEVEN BOERIN Viola


Viola had in het dorp een kinderopvang kunnen starten, maar ze wilde het juist op de boerderij. “De norm voor het aantal vier- kante meters per kind halen we hier met gemak.”


Door Margreet Welink N


iet veel gesprekken beginnen met de opmer- king dat de buren echt geweldig zijn, maar Viola Kraaij benadrukt het meermaals. “Ik heb zó met ze geboft. Zelf hebben we een akkerbouwbedrijf, maar een van de buren heeft alpaca’s, een ander heeft paarden, er is iemand die broccoli teelt en weer een ander houdt melkvee. Met de kinderen die op mijn kinderopvang komen, mogen we bij iedereen komen kijken als we willen. Dat is zó leuk. We hebben twee grote bolderkarren, de kinderen krijgen allemaal felgekleurde hesjes aan en dan gaan we op pad. De inpaklijn van broccoli vinden ze geweldig en sommi- ge kinderen hebben al eens een kalfje geboren zien worden, fantastisch toch? En als we naar het melken gekeken hebben, is het rondje niet af voordat we ook bij de kalfjes zijn geweest.”


Viola Kraaij (41) woont samen met Erik Bogers (44) en hun vier kinderen (15, 13, 7 en 4) in Slootdorp (N.-H.). Erik heeft een akker- bouwbedrijf dat zich voornamelijk richt op de teelt van poot- aardappelen, Viola runt er een kinder- dagverblijf: ’t Krieltje. Tijdens de huidige lockdown in verband met de coronapan- demie is de bezetting zo’n 70%.


Thuis op het eigen bedrijf is de oogst favoriet; de gebeurtenissen volgen de kinderen vanachter een hek, want veiligheid staat voorop. “Ik zeg altijd dat we hier helemaal geen tv nodig hebben, het boerenwerk is veel mooier om naar te kijken.”


Droom


Een eigen kinderdagverblijf starten was voor Viola een droom die uit- kwam. Ze werkte jaren in een instel- ling voor mensen met een verstan- delijke beperking. “Het was leuk en leerzaam, maar op een bepaald moment besefte ik dat ik het zelf wilde doen, ik wilde zélf onderne- mer worden.” Met Erik besprak ze allerlei opties, een kinderdagverblijf zagen ze beiden zitten. “Natuurlijk kun je ook een opvang beginnen in het dorp, maar ik wilde het graag op de boerderij. Hier hoefde ik niet na te denken over de ruimte. Er is een formule voor het aantal vierkante meters dat je minimaal per kind


moet hebben, hier halen we dat met gemak. En hier kan ik kinderen bieden wat ik mijn eigen kinderen ook gun: ruimte om veel buiten te spelen in combinatie met natuurbeleving.”


Een schuur die vroeger dienst deed als stal en later als 52


bewaarplaats, werd verbouwd en in 2011 kon ’t Krieltje open, vernoemd naar de aardappelen die er voorheen lagen. Vanaf toen was Viola geen werknemer meer, maar werkgever en behalve de zorg voor de kinderen die naar haar opvang kwamen, was er ook de zorg voor haar eigen gezin. Toen de twee oudsten klein waren en het kinderdagverblijf er nog niet was, nam Viola een relatief groot deel van hun verzorging op zich, tegenwoordig zijn de taken tussen haar en Erik bijna gelijk verdeeld. “We vullen elkaar goed aan en als het nodig is, helpen we elkaar.”


En de huishouding? Die wordt deels uitbesteed. “Kijk, we wonen hier met zijn zessen en iedereen loopt voortdurend in en uit. Als je je druk maakt om rommel en modder, dan kun je twee weken achter elkaar lopen poetsen en dan nog houd je het niet bij. Ik heb dat losgelaten, de basis wordt gedaan door de hulp en verder doe ik liever met het gezin een spelletje dan dat iedereen elke


‘Als je je druk maakt om


rommel en modder, kun je wel blijven poetsen’


dag een kreukvrij gestreken overhemd aan heeft.” Geweldig team


Op het akkerbouwbedrijf heeft Viola geen grote rol. “Ik heb het allemaal wel eens gedaan hoor, trekkerwerk, helpen met inschuren of oogsten. Ik weet dus hoe het werkt en grote zakelijke beslissingen nemen we echt samen. Een gesprek met de bank, de accountant of een verzekeraar, daar zit ik ook bij. Maar trekkerwerk doe ik inmiddels niet meer, ik heb mijn handen vol aan het kinderdagverblijf.”


Dat handen vol hebben, liep een paar jaar terug een beetje uit de hand. “Misschien is het wel ondernemers eigen, maar ik bleef er maar mee bezig en kreeg uitein- delijk een burn-out. Ik heb toen mijn werk uit handen moeten geven en een poos afstand moeten nemen van ’t Krieltje. Inmiddels kan ik goed mijn grenzen aange- ven. Het scheelt ook dat ik een geweldig team om me heen heb, allemaal hele lieve meiden die van aanpakken weten. Ik ben zó blij met ze. Ik ben niet de enige die alle ballen in de lucht houdt, dat doen we samen.” In mei bestaat ’t Krieltje alweer 10 jaar. “Of het door corona kan, weet ik nog niet maar ik zou graag alle oud-Krieltjes uitnodigen om het jubileum te vieren want ik ben echt heel, heel erg trots op wat er staat.”


BOERDERIJ 106 — no. 20 (9 februari 2021)


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76