037


ook veel duidelijker is wie welke verant- woordelijkheid heeft.” Vermaak is ook nog straatdokter in Rotterdam. Hij trekt zich het lot van de dak- en thuislozen aan en ziet dat ze vaak niet de hulp krijgen die ze nodig hebben. Het gaat meestal om mensen met minder probleemoplossend vermogen. “Tegen deze mensen zeggen: los het nou even op voor jezelf is echt te veel gevraagd. Om- gaan met zaken als DigiD, ov-chipkaar- ten, bankpasjes of sociale relaties gaat moeizaam. Er zijn ongeveer 2,4 miljoen mensen met een IQ van onder de 85, die bij stress ook nog eens daalt met 15 tot 20 punten. Dus het gaat om heel veel men- sen die net iets meer hulp nodig hebben. Daar mogen we als samenleving weleens meer bij stilstaan. De hoger opgeleiden in deze samenleving weten vaak amper wat het betekent. Die leven in een heel andere dimensie. Ja, daar maak ik me wel zorgen over.” Al pratend over het vak voelt Michiel


met zijn maatschap Jouw Dokter. Hierbij komt de Arts VG periodiek langs op locatie en is tussendoor bereikbaar voor overleg met onder andere de huisarts van de locatie. Inmiddels is de maat- schap samengegaan met Novicare, een zelfstandige medische en paramedische behandeldienst. Vermaak verleent deze zorg ook twee


keer per jaar op Sint Maarten, Saba en Bonaire. Hij is er nu al vijftien keer geweest. “Ik hoef er niet elke dag te zijn, want de huisarts en andere artsen op de eilanden kunnen het verder prima zelf, als ik de ingewikkelde zaken kan structureren en twee keer per jaar en eventueel tussendoor beschikbaar ben voor overleg.”


maatschappij’


‘Ik wil iets betekenen voor de


Deze manier van werken lijkt op veel


plekken goed te functioneren. “Ik ben niet direct in dienst van de instelling. Ik zeg altijd: ‘Ik ben dokter voor de pa- tiënt, niet voor de instelling.’ Uiteraard werken we wel heel veel samen met heel veel verschillende instellingen en dat gaat prima omdat het op deze manier


Vermaak altijd warmte. “Mijn vak is heel gaaf. Het is medisch-technisch ta- melijk ingewikkeld met al die bijzonde- re syndromen. En ook medisch-ethisch is het uitdagend, als je moet beslissen over medische beslissingen voor iemand anders. Het meest uitdagende is het hele systeem om de patiënt heen; ouders, broertjes, zusjes, familie, medewerkers, andere behandelaren. Daar kan soms behoorlijk wat tijd en energie in gaan zitten om het uiteindelijk voor de pa- tiënt zelf beter te krijgen.” Hij noemt een voorbeeld: “Ik zag eens


een jongetje met het syndroom van Down dat heel erg vermagerde omdat hij niet meer kon eten. Zijn ouders wa- ren de hele dag bezig om hem eten te ge- ven. Ik stelde voor om hem een PEG-son- de te geven, maar daar kwam veel verzet tegen van de ouders. Ze zagen het mogelijk als hun falen. Maar ik heb toch aangedrongen, en dat vind ik ook altijd spannend, want hoe pakt het uit? Hij heeft die sonde uiteindelijk gekregen en die jongen ziet er nu weer gezond uit. En als ik de ouders tegenkom, stralen ze en zeggen ze altijd hoe blij ze zijn. Ja, dat zijn prettige momenten.”


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84