030 Forensische zorg
Eva van Geemen
het ministerie van Justitie en Veiligheid en GGZ Nederland. De conclusie: ‘De grens in maximale belastbaarheid die medewerkers en patiëntenzorg aan- kunnen, is overschre- den.’ Medewerkers ervaren een ‘afname
van veiligheid’ en dat heeft volgens de onderzoekers meer- dere oorzaken: hoge regeldruk,
complexere patiënten, te weinig geld en,
de belangrijkste, een numeriek én kwalitatief arbeidsmarkttekort. Desiree Versteijnen heeft de bezetting op
afdelingen in de loop der jaren alsmaar verder afgebouwd zien worden. En dat brengt grote risico’s met zich mee, stelt de psycholoog. “Bij een minimale bezetting ben je vooral bezig met de patiënten die het hardst roepen en de meeste aandacht vragen, waardoor je patiënten die min- der hard roepen, maar evenveel aandacht nodig hebben, minder in de smiezen hebt en je minder snel signaleert dat iemand spanningen voelt of af- glijdt, en dat kan tot gevaarlijke situaties leiden.” Dat bleek vorig jaar in tbs-kliniek De Kijvelan-
den in Poortugaal, waar een medewerker werd neergestoken door een patiënt en overleed. De Inspectie legde in haar onderzoek een direct verband tussen de personeelsbezettingsproble- matiek en dit incident, dat er sectorbreed enorm heeft ingehakt. “Het komt heel dichtbij”, zegt Versteijnen. “Op zo’n moment realiseer je je weer: dit kan mij en mijn collega’s ook overkomen. Je wordt er onzeker van. Wat zie ik over het hoofd?
Welke patiënten zouden bij ons daartoe in staat zijn? Na zo’n incident ben je nóg scherper bij risicotaxaties en laat je iemand misschien niet naar buiten gaan, waar dat eigenlijk wel zou kunnen. Dat is natuurlijk niet eerlijk tegenover patiënten die er niets mee te maken hebben, maar het gebeurt wel. Het heeft tijd nodig om weer in de reguliere modus te komen.”
Personeel werven Dit vreselijke incident, het verontrustende rapport van deze zomer en de alarmerende geluiden uit het werkveld, maken wel duidelijk dat er iets moet gebeuren om de veiligheid in de sector te verbeteren. Dat heeft de politiek ook ingezien. In de Meerjarenovereenkomst Foren- sische Zorg is onder meer afgesproken dat er wordt geïnvesteerd in het werven en behouden van personeel en het verlagen van regeldruk. Volgens het AEF-rapport zijn medewerkers in de forensische zorg 16 van de 36 uur per week bezig met administratie. Doel is om de regeldruk de komende jaren
met 25 procent te verminderen. Daarnaast gaat begin 2019 een campagne van start om gericht personeel aan te trekken. Instellingen zullen extra stageplekken beschikbaar stellen en een lectoraat financieren om specialistische (hbo-) opleidingen te krijgen. Ook komt er ruimte om andere beroepen in te zetten, zoals beveiligers en ervaringsdeskundigen. “Het belangrijkste is potentieel personeel te laten zien wat tbs en het werk inhouden”, zegt Beintema. “Onbekend maakt onbemind. Als je een tijdje meeloopt, dan ervaar je hoe betekenisvol en maatschappelijk relevant het is. Ik zou echt niets leukers weten dan deze baan, met alle spanning en diversiteit.” Dat beamen zij die er, ondanks alle negatieve
Verschillende categorieën en niveaus
De forensische zorgsector bestaat uit verschillende categorieën van zorg met vier verschillende beveiligingsniveaus. Tbs is de zwaarste categorie en wordt opgelegd als er sprake is van een ernstig delict (vier jaar gevangenisstraf of langer), een psychiatrische stoornis en gevaar voor recidive. In eerste instantie gaat een tbs-gestelde naar een forensisch psychiatrisch centrum (fpc, beveiligingsniveau 4). Kan het beveiligingsniveau worden verlaagd, dan kan een patiënt doorstromen naar een forensisch psychiatrische kliniek (fpk, beveiligingsniveau 3) of een forensisch psychiatrische afdeling (fpa, beveiligingsniveau 2).
aandacht, met plezier werken en willen blijven werken. Verpleegkundige Van Geemen: “Als je met eigen ogen ziet wat met een tbs-behandeling kan worden bereikt, dan snap je waarom dit werk zo waardevol is.” Psycholoog Versteijnen: “Men denkt vaak dat tbs-patiënten gevaarlijke mensen zijn die helemaal niet beter willen worden. Ik ben niet naïef: die zitten ertussen. Maar de meerderheid heeft niet voor dit pad gekozen. Deze patiënten willen iets maken van de rest van hun leven. Er zijn er die intern een diploma halen en voor het eerst trots ervaren. Die hebben vroeger nooit iemand gehad die hen complimenteerde. Dat kunnen we niet repareren, maar we kunnen ze wel helpen zelfwaardering te ontwikkelen en zo uiteinde- lijk een positief bestaan op te bouwen.”
<
<
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
