Tekst: Martijn Reinink Beeld: Tamar Smit
019
Leren van claims
Diagnosefouten zijn al jaren, met afstand, de meest voorkomende reden voor patiënten om een schadeclaim in te dienen tegen huisartsen. Die claims worden nu gebruikt om casuïstiek te ontwikkelen voor de huisartsopleiding. “Een fout is een kans om van te leren.”
D
at het enorm heftig is wanneer een patiënt een claim indient als er in het diagnostisch proces iets mis is gegaan, is een understate- ment. “Ook als een diagnosefout geen grote consequenties heeft, niet tot een claim leidt en de
relatie met de patiënt prima is, kun je daarvan wakker liggen”, zegt huisarts Charlotte van Sassen. “Een claim en alles wat daarbij komt kijken, is natuurlijk de overtreffende trap.” Zelf heeft Van Sassen het nog nooit meege-
maakt, maar dat patiënten steeds vaker een claim indienen (zie kader), heeft wel invloed op haar handelen. “De claimcultuur die lijkt te ontstaan, zorgt ervoor dat je defensiever dan normaal handelt. Zeker op de huisartsenpost, waar je de patiënten niet kent, zit het risico op een claim in je achterhoofd. Je laat patiënten wellicht eerder komen, rijdt makkelijker visite of acteert sneller.” Kortom: diagnosefouten en schadeclaims hebben direct én indirect grote impact op zowel de arts als de patiënt en daar- mee op de gezondheidszorg in het algemeen.
Maar van diagnosefouten die tot een claim heb- ben geleid, kun je óók leren. Dat is tenminste de gedachte achter het promotieonderzoek dat Van Sassen in september, met subsidie van ZonMw, is gestart. Van Sassen, tevens wetenschappelijk docent aan het Erasmus MC, analyseert alle 835 geanonimiseerde aansprakelijkheidsclaims die tussen 2012 en 2017 tegen bij VvAA verzekerde huisartsen zijn ingediend. “Elke huisarts stelt weleens een onjuiste diagnose, maar weinig diagnosefouten leiden tot een claim. In de meeste gevallen heeft een fout geen ernstige gevolgen. En arts en patiënt lossen samen veel op. Deze claims zijn slechts het topje van de ijsberg, maar wel heel waardevol, omdat ze die casuïstiek verte- genwoordigen waar de gevolgen het grootst zijn.” Doel van het onderzoek, dat een looptijd van
zes jaar heeft, is casuïstiek te ontwikkelen voor de huisartsopleiding. “Klinisch redeneren is al een groot onderdeel van de opleiding, maar nu oefenen aiossen met fictieve, vaak brede casussen: mevrouw A, 76 jaar, benauwd. We hebben alleen geen idee of dat casussen zijn waarbij een diagno- sefout op de loer ligt. Door te oefenen met echte casuïstiek, met op elkaar lijkende, dus lastige diagnoses, denken we dat ze zullen leren deze diagnoses beter te onderscheiden.” Bovendien heeft het emotionele impact als je
hoort of leest dat een casus tot een claim heeft geleid, wat kan bijdragen aan het leerproces. Dat weet Van Sassen uit eigen ervaring. “In mijn tijd als aios heb ik eens een bijeenkomst bezocht waar een VvAA-expert vertelde over een casus die tot een claim had geleid. Dat maakte diepe indruk op alle aiossen. Door die casus is nog altijd mijn eer- ste, automatische reactie bij een diabeet met een hoge dosering metformine: nierfunctie checken.”
<
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
