Tekst: Wim Pollen Illustratie: Marcel Leuning


Onvergetelijk 039


Onverwachte wending “


Wim Pollen (GGZ-arts, niet prakti- serend) zal niet snel de patiënt uit zijn huisartsenjaren vergeten die op een dag voor een hoestje op het spreekuur kwam.


Een Indonesische man. Klein van pos- tuur, zeer donker van huid. Al op leef- tijd, bijna 80 jaar. Alleenstaand. Goed- lachs; altijd in voor een grapje waar hij zélf het hardst om moet lachen. Hij lacht luid en hinnikend; zeer aanstekelijk. Ik zie hem regelmatig. Hij heeft diabetes mellitus, maar hij houdt zich slecht aan de leefadviezen. Suiker nooit echt goed gereguleerd. Zijn medicatie (“ik heb weer obatjes [1] nodig, doc”) gebruikt hij wel trouw. Pillen slikken lijkt hem in de genen te zitten. Ook zijn gewrichten spelen hem parten.


Hij loopt een beetje krom en moeizaam door de arthrose (“ik ben overal stijf, doc, behalve waar ik zou willen”). Ook daar slikt hij graag pillen voor. En hij smeert overdadig en ruikt dus altijd naar de Obat Matjan[2]. Hij hoest al een paar weken. Zelf denkt hij dat dat door zijn sigaren komt. Over


zijn longen hoor ik alleen weghoestbare rhonchi. Door het roken, denk ook ik. We besluiten een foto te laten maken van zijn longen wanneer de hoestdrank geen enkel effect sorteert. De röntgenoloog belde. Hij had een


verontrustend beeld gezien op de thorax- foto. Een aantal verspreide ophelderin- gen, waarschijnlijk tumoren. Of ik een interne verwijzing naar de longarts kon accepteren. Longkanker waarschijnlijk. Helaas reeds uitgezaaid. Het vervolg is verrassend: een oproep


van de GGD. Voor de assistente en voor mijzelf. De assistente moet een Mantoux- test laten doen en ik moet voor een X-thorax, want als student kreeg ik een BCG. Wij hebben beiden contact gehad met een tuberculosepatiënt. De heer Pronk blijkt miliaire[3] tuberculose te hebben, een zich door het lichaam verspreidende vorm van tuberculose. Die is weliswaar niet heel erg besmettelijk, want geen ‘open tuberculose’, maar toch… Hij stond al een tijdje op de wachtlijst


voor het verzorgingshuis schuin tegen- over zijn huis. De tuberculose (en niet te vergeten de intensieve combinatiethera- pie met agressieve middelen) verzwakte


hem zodanig dat alleenwonen niet lan- ger kon. Maatschappelijk werk van het ziekenhuis regelde alles voor hem. Hij leefde nog een aantal jaren en verloor nooit zijn zelfspot (“lalang[4] vergaat niet”) en gevoel voor humor (“adoe[5] doc, wat heb ik m’n sigaren gemist in dat ziekenhuis”).


[1] Obat= medicijn [2] Obat matjan= tijgerbalsem [3] Milia= gerstekorrels [4] Lalang= onkruid (maleis) [5] Adoe= maleise uitroep


Hij verloor nooit zijn zelfspot en gevoel voor humor


”


Iedere (para)medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. U stuurde ons zoveel indrukwekkende verhalen voor deze rubriek dat we voorlopig geen nieuwe inzendingen kunnen verwerken. U hoort het als dat weer kan.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84