035


zorgplicht voor haar burgers als het gaat om een gezonde leefomgeving. Helaas bleek de werkelijkheid anders.” Verkouteren is van mening dat hand-


haven nogal complex is. “Bovendien mag Tata Steel vaak zijn eigen cijfers aanle- veren. Een beetje zoals de slager die zijn eigen vlees keurt. Er zijn plannen om te vergroenen, mogelijk gesteund door subsidies vanuit de overheid, maar dan nog mag er tot ver na 2040 op basis van fossiele brandstoffen gewerkt worden. Dat vind ik onbegrijpelijk.” Volgens Verkouteren leeft het idee


dat als de overheid niet subsidieert, Tata Steel uit Nederland vertrekt en dat dit een economische ramp zou zijn. Maar dat is natuurlijk onzin, aldus de IJmuidense huisarts. Ondanks alles wil hij niet vertrekken.


zaam duidelijk dat er in de omgeving heel wat schadelijke stoffen neerdalen. Ook de RIVM-rapporten van de afgelo- pen jaren tonen dat aan. Het viel op dat de uitgegeven vergunningen bij een bedrijf als Tata Steel zo ruim zijn, dat ze bij wijze van spreken kunnen uitstoten wat ze willen. Dat heeft mijn vertrou- wen in de overheid behoorlijk geschaad. De emissieplafonds voor de uitstoot van lood zijn bijvoorbeeld zo hoog, dat Tata Steel altijd kan zeggen dat ze binnen de vergunning blijft. Toch worden er voor kleine kinderen ongezonde hoeveel- heden lood gevonden in de omgeving dicht bij de fabriek.” Samen met zijn vrouw heeft Verkoute- ren twee kinderen, die allebei inmiddels


gehecht geraakt aan deze streek en de mensen’


in Utrecht studeren. “Mijn dochter stu- deert geneeskunde en mijn zoon Global Sustainability Science”. We zijn 15 jaar geleden in Wijk aan Zee gaan wonen vanwege de zee en familie. Dat er een staalfabriek stond wisten we, maar we gingen ervan uit dat de overheid je be- schermt tegen ziekmakende vervuiling. De overheid heeft namelijk gewoon


‘Ik ben erg


Verkouteren: “Je kunt vluchten, of je kunt kijken of je er wat aan kan doen: flight or fight. Wij hebben voor het laat- ste gekozen. Veel mensen hebben niet de mogelijkheid te vertrekken. Moet ik hen dan maar blootgesteld laten aan deze vervuiling? Nee, dat voelt niet goed. Daarbij komt dat ik erg gehecht ben geraakt aan de streek en aan de mensen, maar als ik had geweten wat ik nu weet, was ik hier niet gaan wonen.” Is er een oplossing mogelijk? Ja,


denkt Verkouteren. “De maatschappij moet streven naar een gezond even- wicht met de omgeving en de natuur. Dat is best een opgave, want het gaat in deze wereld vooral om economische groei. Maar om met z’n allen gezond te overleven is het nodig om te zorgen voor een gezond evenwicht. Dat vraagt om moedige keuzes. Gezondheid staat volgens iedereen altijd op de eerste plaats, maar helaas handelen we daar lang niet altijd naar.” <


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84