Duocolumn 031
HELEEN SNIJDERSWERKT ALS JONGE KLARE CHIRURG, VOORALSNOG ZONDER VASTE AANSTELLING
SCHMITZ
RODERICK SCHMITZ IS EEN ERVAREN GASTRO- INTESTINAAL CHIRURG EN OPLEIDER IN HET GROENE HART ZIEKENHUIS IN GOUDA
Poeh Heleen,
Voor betere zorg moet je het hebben van teamspirit, want de beste kwaliteit maak je samen. Kwaliteit wordt natuurlijk niet gemaakt door een beleids keuze om vervolgens top-down te roepen dat het vanaf nu zo moet. Voorwaar delijk voor die betere zorg is dat je elkaar vertrouwt, durft aan te spreken, voorspelbaar gedrag vertoont en zeker geen twee agenda’s in je zak mag hebben. Ik realiseer mij dat ik als een wat grijze, ietwat kalende zestiger moet investeren in de spirit van ons team en dat doe ik dan door te etaleren dat ik open en benaderbaar ben. Ik zeg nogal eens: “Je hoeft mij niet met u aan te spreken, want dat doe je toch ook niet bij de aanvoerder van je hockey- of voetbalteam?” Vaak is dan het ijs gebroken en verdwijnt de hinderlijke
n. I
hiërarchie als sneeuw voor de zon. Maar ondanks mijn inspanningen om de drempels om mij heen zoveel mogelijk te verlagen, merk ik meer dan eens argwaan. Alsof mijn gedrag niet oprecht is, maar onderdeel van mijn tweede agenda. Dat frustreert mij en wat erger is: het hindert betere zorg.
SNIJDERS Tsja Roderick,
Ik ken je als een bescheiden man met een gezonde aversie tegen zelfoverschatting. Helaas verloopt het menselijk brein niet altijd even rationeel, en hebben ook jij en ik last van zogenaamde cognitieve biases. Nu speelt zich bij jou wellicht iets af wat psycho- logen de ‘illusory superiority’-bias noemen, namelijk de neiging je eigen kwaliteiten te over- schatten. In dit specifi eke geval heb ik het over een overschatting van jouw kwaliteit om laagdrempelig benaderbaar te zijn. Overigens schijnt dit veel vaker voor te komen, niet in de laatste plaats bij mensen met een zekere positie of status. En of je nu wil of niet Roderick, jouw positie als (zelfverklaard kalende zestigjarige) chirurg is er een met invloed.
Ook lijden wij artsen vaker dan we zouden willen aan zogenaamde ‘advantage blindness’: een zekere blindheid van mensen met privileges, waarbij we aannemen dat anderen een situatie net zo ervaren als wij dat doen. Voor mij en mijn ‘zes vinkjes’ is het bijvoor- beeld volstrekt normaal te durven zeggen wat ik denk. Pas toen ik tijdens mijn opleiding door een ver- pleegkundige werd gewezen op mijn af en toe wat intimiderende aanwe- zigheid, werd ik mij meer bewust van de vanzelfsprekendheid waarmee ik ruimte durf in te nemen. Door deze vanzelfsprekendheid ben mij dan ook vaak onvoldoende bewust van hoe lastig het voor een ander kan voelen om iets te durven zeggen. Ik kan mij alleen maar voorstellen dat dit bij jou ook zo werkt.
Begrijp me niet verkeerd, ook ik ken de frustratie die jij voelt wanneer je poging om het ijs te breken onvoldoende blijkt. En ik baal er ook van dat er zoveel meer voor nodig is om elkaar te vertrouwen dan onze oprechte intenties om het goed te willen doen. Maar zoals je al zegt: de beste kwaliteit maak je samen. En dan is het soms echt nodig om minder te praten, en meer te luisteren.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84
