search.noResults

search.searching

saml.title
dataCollection.invalidEmail
note.createNoteMessage

search.noResults

search.searching

orderForm.title

orderForm.productCode
orderForm.description
orderForm.quantity
orderForm.itemPrice
orderForm.price
orderForm.totalPrice
orderForm.deliveryDetails.billingAddress
orderForm.deliveryDetails.deliveryAddress
orderForm.noItems
034 Interview


Tekst: Adri van Beelen Beeld: De Beeldredaktie/Marco Okhuizen


Niet vluchten maar vechten


Huisarts Luc Verkouteren (57) werkt en woont onder de rook van Tata Steel IJmuiden. Met enige regelmaat verschijnt de geboren en getogen Brabander in de media om zijn zorgen te uiten over de gezondheid van de ruim tweehonderdduizend inwoners van het IJmondgebied. “Als ik had geweten wat ik nu weet, dan was ik hier niet gaan wonen.”


H


oewel zijn geregelde mediaoptredens anders doen vermoeden, hield Luc Verkouteren zich in zijn jeugd niet bezig met


milieu of politiek. “Ik maakte me vroe- ger eigenlijk nergens druk om”, zegt hij. “Ik zat niet in milieuclubs of politieke partijen. Het ging allemaal een beetje langs me heen. En dat terwijl ik in de buurt van Woensdrecht woonde, waar in de jaren tachtig veel te doen was om de kruisraketten die er geplaatst zouden worden. Het was de tijd van ‘Liever een raket in de tuin dan een Rus in de keu- ken’. Maar al die drukte was aan mij dus niet besteed.” Hoe anders is dat nu. Verkouteren


verschijnt regelmatig in de kranten of op tv om te praten over zijn zorgen om de gezondheid van de inwoners van de IJmond en die van de werknemers van Tata Steel. De huisarts is in de laatste jaren tot de overtuiging gekomen dat veel ziekten in de regio voor een belang- rijk deel hun oorsprong vinden in wat door de staalfabriek wordt uitgestoten.


Arts en Auto spreekt Verkouteren in zijn huis in Wijk aan Zee, waar hij is gaan wonen omdat het de geboortegrond is van zijn vrouw. In hun tuin zijn de con- touren van Tata duidelijk te zien.


Geboren en getogen in een KVP-nest in Roosendaal, vlakbij de grens met België, besloot Verkouteren al op 6-jarige leef- tijd dokter te worden. Dit voornemen heeft hij daarna nooit meer losgelaten. Daarbij kreeg hij volop steun van zijn onlangs op 102-jarige leeftijd overleden vader. Hij was echter geen modelleerling en had ook niet het juiste vakkenpakket voor geneeskunde. Toch zette hij door en meldde zich aan voor de studie. Drie keer werd Verkouteren uitgeloot. “Dat was best ontmoedigend, maar ik gaf niet op. Bij de eerste keer kon ik verder nog kiezen uit een militaire opleiding op de Koninklijke Militaire Academie (KMA) in Breda en de Hogere Hotelschool in Maastricht. Bij de laatste werd ik aan- genomen. Een fantastische opleiding. Ik leerde er van alles. En natuurlijk een beetje feesten.”


Op 27-jarige leeftijd kon hij eindelijk met geneeskunde beginnen. “Als je drie keer was uitgeloot, werd je de vierde keer automatisch toegelaten. Daarvoor moest ik in het eerste jaar wel de vakken scheikunde en natuurkunde bijspijke- ren. Intussen had ik al een appartement en een baan als intercedent. Die heb ik toen allebei opgezegd en ik ben weer een poosje bij mijn ouders gaan wonen.” De opleiding tot huisarts volgde hij in


Amsterdam en als derdejaars huisarts in opleiding kwam hij in IJmuiden terecht. “Ik vind het nog steeds het mooiste beroep dat er bestaat”, zegt hij. “Ik ben een mensenmens en ik hou van alle facetten van de mens. Daarom past het vak bij mij.” In IJmuiden werd Verkouteren voor


het eerst geconfronteerd met gevolgen van industriële vervuiling. “We zien hier meer diabetes, hart- en vaatziekten, luchtwegklachten en bepaalde vormen van kanker. En denk aan de grafiet- regens van zware metalen en PAK’s (organische stoffen die ontstaan door onvolledige verbranding). Het werd lang-


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84