033


“Ze lij kt anders verdomd veel op Brigitte Bardot in haar jonge jaren”, zegt Noël. “Maar nee, deze dame heb ik nooit gezien.” Rechercheur Kamphuis staat nu op. “Meneer Heuvels, mogen we even rond- kij ken?” “Word ik ergens van verdacht?” zegt Noël. “Want dan moet ik misschien een advocaat inschakelen.” Hij lacht wat stroef. “Nee hoor, we kij ken bij alle bewoners die we bezoeken even rond. Een routine- kwestie. U wordt nergens van verdacht.” Ze lopen door het hele pand: de kelder, de praktij kruimte, het trappenhuis, de lift, de zitkamer, de eetkamer, de keu- ken, de bij keuken, de studeerkamer, de slaapkamers, en de schilderij enkamer.” “Wat zit er in die kluis?” vraagt Maria Schaddé. “Die kluis? O, wat waardepapieren, sieraden die nog van mij n moeder zij n en enkele schilderij tjes. Wilt u even kij ken?” “Als het geen moeite is.” “Nee hoor”, zegt Noël. “Geen probleem. Eens even kij ken.” Hij loopt langzaam in de richting van de kluis. “Ach nee”, roept Schaddé, “laat u ook maar. We hebben genoeg gezien. U wordt hartelij k bedankt, meneer Heu- vels. Mocht er aanleiding toe zij n dan nemen wij weer contact met u op.” Bij de voordeur draait Schaddé zich nog een keer om. “Waarom vertelde u ons ei- genlij k over de sterilisatie van die kat?” “Sterilisatie?” “Ja, dat verhaal bij binnenkomst?” Noël kij kt haar verdwaasd aan. “Ach, laat maar, meneer Heuvels. Dank voor de ontvangst.” De rechercheurs drukken hem de hand en verlaten de villa.


Menaggio, Italië “Die vrouw over wie papa het had… zou- den wij nu niet medeplichtig zij n aan het achterwege houden van informatie omtrent een sterfgeval, of zoiets?” zegt Roemer. “Ik bedoel: als wij dit niet bij de politie melden, zij n we dan strafbaar?” “Dat geloof ik niet”, antwoordt Sofi e. “Volgens mij geldt er voor burgers in het algemeen geen wettelij ke verplichting


‘Word ik ergens van verdacht, want dan moet ik misschien een advocaat inschakelen?’ Noël lacht wat stroef. ‘Nee hoor, we kij ken bij alle bewoners rond. Gewoon een routinekwestie’


om misdrij ven persoonlij k te melden bij de politie. We zij n dus niet strafbaar.” “Fij n om te weten”, zegt Roemer. “Bovendien, is er echt wel iemand doodgegaan bij pa? Heeft hij het niet verzonnen?” “We hebben het hem nogmaals ge- vraagd?” “Ja, hij lachte het weg.” “Maar toen hij het mij vertelde was hij toch behoorlij k gespannen”, zegt Diana. “Het luchtte hem zichtbaar op dat hij het verteld had.” Roemers vrouw Mary komt nu lachend de tuin inlopen. “Aah, precies op tij d schat”, zegt Roemer. Hij staat op. “Kom op, jongens, stap in de auto. We gaan eten in Loveno, hier vlakbij . Daar is een ristorante waar ze heerlij ke dingetjes hebben: garganelli, caprese, lekkere vleesgerechten, en natuurlij k fantas- tische pizza’s. Op het terras heb je een schitterend uitzicht over het meer.” “Goed idee”, zegt Sofi e. “Wist je dat bij het creëren van de pizza Margherita de kleuren van de Italiaanse vlag zij n gebruikt?” zegt Diana. “Rood van de tomatensaus, wit van de mozza- rella en groen van eh…” “Basilicum?” vraagt Sofi e? “Ja, basilicum.”


“In een dorpje verderop is in april 1945 Mussolini gefusilleerd”, zegt Roemer vanuit het niets. “Kwartiertje met de auto. Daar kunnen we morgen wel even heen. Het is bij een hoger gelegen huis op de helling en er hangt een soort plaquette bij het hek. Gewoon een zake- lij ke mededeling dat-ie daar het loodje legde.” “Dat lij kt me nou een gezellig uitje”, zegt Peter, Diana’s man. “Ik had geen leuker tochtje kunnen bedenken.” Er klinkt gelach. Even later zitten ze allemaal op het


terras van het restaurant in Loveno: Roemer en zij n vrouw Mary en hun kinderen Michiel en Nicole. Daarnaast Sofi e en haar vriendin Monica, en Diana en haar man Peter. “Jammer dat opa er niet bij is”, zegt de zestienjarige Nicole met een overdreven pruillip. “Ach, opa geeft hier niks om”, zegt Roemer.


In Amsterdam heeft Noël in de huiska- mer zitten lezen. Zo nu en dan wordt hij belaagd door het spookbeeld van Jasmina Moana, een beeld dat hij lange tij d kwij t was, maar nu om verklaarbare reden weer terugkeert. Tegen de avond besluit hij naar boven te gaan. Hij weet niet precies waarom, maar vandaag stapt hij in het liftje en drukt op de knop van de 1e verdieping. Normaal gesproken neemt hij de trap, maar nu ziet hij ervan af. Misschien wel omdat hij de laatste tij d wat sneller vermoeid is. Langzaam en krakend zet het liftje zich in beweging. Opeens is er ergens in de liftschacht een harde tik, alsof iemand met een moersleutel een klap op een leiding geeft, en de lift komt met een schok tot stilstand. Noël duwt tegen de deur, maar daar is geen beweging in te krij gen. De lift is blij ven steken en hangt nu natuurlij k tussen twee verdie- pingen in. “Hallo”, roept hij tevergeefs, wetende dat er niemand is die hem hoort. “Hallo! Kan iemand mij horen?” Het enige wat hij hoort is een oorverdo- vende stilte, terwij l het in de lift lang- zaam warmer en benauwder wordt.


Ook online: artsenauto.nl/feuilleton


Volgende maand: Lukt het Noël de lift in beweging te krijgen?


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84