Tekst: Charlotte van Iperen Beeld: Marcel Leuning
Onvergetelijk 035
Timing
Goede timing is essentieel voor geslaagde humor. Charlotte van Iperen, internist-hematoloog, drukte een grappenmaker eens met de neus op dat feit.
“
Een jonge patiënt kwam met spoed op mijn spreekuur met beiderzijds dikke benen sedert twee dagen. Er was geen sprake van immobilisatie, de familie- anamnese was negatief voor trombose en patiënt gebruikte de pil. Onze immer hulpvaardige radiologen waren direct bereid een echo te maken en zij bleek in beide benen een hoge trombose te hebben. Ik was al zeven jaar perifeer internist en had de diagnose trombose uiteraard al vele keren gesteld, maar dub- belzijdige trombose en ook nog op deze jonge leeftijd was ik nog niet zo vaak tegengekomen. Opname volgde en gezien haar leeftijd (zeventien jaar) kwam zij op een van de adolescentenbedden van de kinderafdeling en niet op mijn ‘eigen’ af- deling Interne Geneeskunde terecht. Als internist bleef ik op de kinderafdeling de hoofdbehandelaar. Dit was de afspraak
in het ziekenhuis; het betekende een extra loopje naar de voor ons – internis- ten – relatief onbekende kinderafdeling. De zorg was er echter wel meer op maat, werd ons door het management verze- kerd. De vakgroep zag dit net wat anders, maar een veelvoud aan telefoontjes en de andere gewoontes op de kinderafdeling moesten we maar voor lief nemen. Bij patiënt werd aanvullend onderzoek
afgesproken, waaronder een CT-scan, en het antistollingsbeleid werd ingezet. Al snel volgde die week een familiege- sprek om het beloop en de uitslagen te bespreken. Patiënt lag in een luxe tweepersoonskamer op het bed aan het raam; het bed ernaast was niet bezet. De kinderverpleegkundige en de moeder flankeerden de verontruste jonge patiënt, die nu weleens wilde weten wat er aan de hand was. Zittend op een wiebelige klap- stoel met het, toen nog papieren, dossier op schoot deed ik mijn uiterste best de lastige uitslag (vena cava inferior atresie met collateraalvorming) van de CT-scan aan patiënt en haar moeder uit te leggen. Ineens werd, zonder kloppen, de deur van de kamer opengezwaaid. Daar stond in vol ornaat een clown, met een grijns van
oor tot oor en daartussen een grote rode ronde neus. Zijn doel de kinderafdeling op te vrolijken was duidelijk, maar voor ons gezelschap niet heel goed getimed. Verbouwereerd stond ik op om direct de deur weer dicht te duwen, al mompelend dat het niet goed uitkwam. De clown trok een huilgezicht en droop achterwaarts af. Patiënt, haar moeder, de verpleegkun- dige en ik moesten toch even grinniken. We hoopten maar dat zijn rode neus niet geplet was door de deur.
Verbouwereerd stond ik op om direct de deur weer dicht te duwen
”
Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Wilt u ons uw verhaal (laten) vertellen, dan nodigen wij u uit contact op te nemen via 030 247 46 64 of
wout.de.bruijne@
artsenauto.nl
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92
