Tekst en beeld: Wout de Bruijne
029
geweldige ervaring’ ‘Suriname is een
Als ik een weekend vrij ben, maak ik uit- stapjes buiten Paramaribo en zie ik wat van het land. Verder is het hard werken geblazen, onder meer door een tekort aan personeel en middelen. Ik kan het niet vergelijken met een Nederlands ziekenhuis omdat ik daar nooit heb gewerkt, maar ik denk dat je hier ver- antwoordelijkheden krijgt die je bij ons minder snel zult krijgen. Ik werd vanaf de eerste dag voor de leeuwen gegooid. Ik kreeg te zien waar alles stond, kreeg mijn takenlijst te horen en kon aan de bak. En daar sta je dan met een kindje in je armen gedrukt. Je bent opeens verant- woordelijk voor iemands grootste schat. Dat moment zal ik nooit vergeten. Maar je groeit er wel razendsnel in. Als
mens vond ik mezelf al wel zelfstandig, maar ik ben hier ook in professioneel op- zicht gegroeid. Overigens kun je als het nodig is goed terecht bij de specialisten, ze zijn heel betrokken en toegankelijk. Die hulp heb je natuurlijk wel nodig
als je geconfronteerd wordt met aan- doeningen die in Nederland vrijwel niet voorkomen. Want naast de lucht- weginfecties en darmproblemen die we in Nederland ook veel hebben, zijn er in Suriname natuurlijk ook de nodige insecten- en slangenbeten. Gevallen van malaria en zika heb ik nog niet gezien, maar wel een aantal patiënten met sikkelcelanemie. Aangezien die aandoening vrijwel uitsluitend bij het negroïde ras voorkomt, kom je dat in Nederland niet zo snel tegen. Wat je hier ook vaker binnen krijgt, zijn
patiëntjes die een gevaarlijke vloeistof hebben gedronken. Niet alle flessen met bijvoorbeeld schoonmaakmiddel hebben een kinderveilige draaidop en restjes vloeistof of alcohol worden nogal eens in een limonadeflesje bewaard. Door diezelfde onveiligheid in huis zie je ook vaak brandwonden. De communicatie met patiënten uit
de binnenlanden kan soms lastig zijn. Er worden in dit land zó veel verschillende
‘Wordt het geen carrière in de
tropen, dan ligt dat niet aan dit heerlijke land’
talen gesproken. Gelukkig bevindt zich onder de verpleegkundigen meestal wel iemand die een van de meest gangbare talen spreekt. Maar het komt ook voor dat iemand uit het regenwoud door niemand wordt verstaan. In het binnenland gaan veel mensen
bij ziekte of letsel eerst langs de lokale medicijnman. De winti-religie, met zijn traditionele spirituele regels is daar nog heel sterk aanwezig. Mogelijk komen patiënten daardoor later in het zieken-
huis. Er is onder de inlanders veel kennis van de medicinale werking van planten en dat kan absoluut goed werken. Maar sommige medicijnen hebben kwalijke bijwerkingen. Ik ben eens bespuugd door een hallucinerende jongen die zelfs zijn eigen taal niet meer sprak. Hij heeft de verpleging en mij de hele nacht beziggehouden. Het was een schokkende ervaring. Gelukkig kan ik mijn indruk- ken vrij goed verwerken en neem ik het werk niet al te veel mee ‘naar huis’. En als dat wel zo is, dan wil ik dat ook gewoon toelaten. Wel frustreert het mij, en ook mijn
collega’s, als een behandelbaar kind niet kan worden geholpen wegens gebrek aan ‘superspecialisten’. Je moet de ouders melden dat je hun kind niet kunt helpen, terwijl je weet dat het een geldkwestie is. Dat vind ik moeilijk te verkroppen. Misschien moet je profes- sioneel gezien wel meer afstand bewa- ren. Maar ik zou het raar vinden als de dingen me niet meer zouden raken. Je bent arts, maar je bent ook mens. Emo- ties maken mij duidelijk wie ik ben en waarom ik doe wat ik doe. Of ik tot dat inzicht ben gekomen door
mijn verblijf in Suriname, weet ik niet. Dat zou in Nederland vast net zo zijn gegaan. Tot 100 procent duidelijk inzicht over mijn verdere specialisatie ben ik nog niet gekomen, maar het zal wel een carrière in de tropen worden. Als dat niet zo is, ligt dat in ieder geval niet aan dit heerlijke land. Dit is een geweldige ervaring.
”
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92
