Achtergrond
Groepscultuur Waar Nederlanders tijdens hun ziekte zelfredzaamheid hoog in het vaandel hebben staan, ver- wachten allochtonen van Arabi- sche afkomst dat hun omgeving voor ze zorgt; er is meer sprake van een groepscultuur. Binnen die context moedigt de islam aan om zieken te bezoeken. Wat bij islami- tische patiënten nogal eens voor overvolle bezoekuren zorgt en ten koste kan gaan van de rust voor de patiënt en andere patiënten. Zorg- consulent Asmaè Choukat: “Ik leg dan uit dat volgens de opvatting van de islam bezoekers andere mensen niet tot last mogen zijn en dat de bezoeker aan de patiënt moet vragen of hij of zij welkom is.”
Geloofsgetuigenis Het staken van een behandeling omdat die niet langer medisch zinvol is, is in sommige culturen en geloofsovertuigingen moeilijk bespreekbaar; doorbehandelen is vaak het credo bij familie en naasten. Palliatieve sedatie is een moeilijk onderwerp aangezien dit in landen buiten Nederland al gauw geassocieerd wordt met euthanasie. Sedatie is soms ook niet wenselijk. In de islam bijvoorbeeld heeft dit onder meer te maken met het uitspreken van de shahada, de geloofsgetuige- nis die vlak voor het overlijden in heldere toestand moet worden uitgesproken. Is de shahada eenmaal uitgesproken, dan is het leven voltooid. Patiën- ten en hun naasten zijn bang dat dit door palliatieve sedatie niet meer lukt. Choukat: “In zo’n geval helpt het als ik vertel dat de shahada ook kan worden uitgesproken voordat met palliatieve sedatie wordt gestart.”
bij de patiënt minder hard aan.” Choukat fungeert als schakel tussen patiënt en zorgprofessional en is casemanager voor haar patiënten. “Ik noem mezelf wel de allochtone TomTom van de zorg”, zegt ze lachend. “Ik spreek met patiënten in hun eigen taal, maar ben geen tolk. Soms zit ik meer op de stoel van de maatschap- pelijk werker en op andere momenten ben ik geestelijk verzorger. Ook geef ik psychosociale ondersteuning. Collega’s geef ik inzicht in de beweegredenen van allochtone patiënten. Mijn functie is eigenlijk een voortdurende stoelendans. Ik geef patiënten en professionals als het ware een kijkje in elkaars leefwereld.”
Openheid Een van de belangrijkste doelen voor de betrokkenheid van Choukat bij al- lochtone patiënten, is het creëren van openheid. Voor patiënten van Arabische afkomst is het niet zo vanzelfsprekend om open over bepaalde aandoeningen te spreken. “Praten? Van praten word ik niet beter, is wat veel eerstegeneratie- allochtonen zeggen”, legt Choukat uit. “De meesten hebben een beperkt ziekte- inzicht. Hun opvatting is vaak: als ik ziek ben, krijg ik medicatie en dan word ik beter.” Met een open, onbevooroor- deelde houding en veel geduld lukt het Choukat om met de patiënten in gesprek te gaan. Wat uiteindelijk weer leidt tot betere communicatie met artsen en zorgprofessionals aan het bed. Hoewel de functie van een VETC’er minder uitgebreid is dan het takenpak-
ket van een zorgconsulent, werken ook de gesprekken in het Haagse gezondheids- centrum voor veel patiënten drempelver- lagend. Zo zag VETC’er Necla Karyelioglu op haar spreekuur onlangs een moeder met haar puberende dochter die met de- pressieve klachten kampte en beginnend softdrugsgebruiker was. “Haar moeder wilde dat ze na schooltijd haar huiswerk maakte en daarna zou helpen in het huishouden. Dat zorgde voor onderlinge strijd. Ik heb de moeder uitgelegd dat de dochter lijdt aan een depressie, dat dit een ziekte is en dat iemand die daar last van heeft zichzelf niet gemotiveerd krijgt om dingen te doen. Tegen de dochter heb ik gezegd dat haar moeder zich alleen maar zorgen maakt en het goed bedoelt. Op die manier heb ik gezorgd voor meer onderling begrip.” Choukat vertelt dat therapietrouw
een terugkerend thema is, want er blijkt nogal eens verwarring te bestaan over medicatieafspraken. Of dit nu te maken heeft met de taal of met een beperkt ziekte-inzicht is niet helemaal duidelijk, maar mensen realiseren zich soms niet hoe belangrijk het is om een kuur af te maken. Choukat kan patiënten motiveren en zorgverleners tijdig informeren wan- neer er therapieontrouw in het spel is.
Ouderenzorg In het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis en het Haagse gezondheidscentrum Rubenshoek, waar meer dan de helft van de patiënten een niet-westerse achter- grond heeft, is de tussenkomst van een zorgconsulent een must. Toch hoopt Choukat dat haar functie over een jaar of tien niet meer nodig is, omdat collega- zorgprofessionals dan voldoende kennis en ervaring met allochtone patiënten hebben opgedaan. “Maar”, voegt Choukat toe, “voor laaggeletterden en in de ouderenzorg zal altijd een zorgconsulent nodig blijven. Het zou bijvoorbeeld ook helpen als zorgverleners wat minder me- dische termen gebruiken of deze termen direct uitleggen. Hierdoor begrijpen al- lochtonen én autochtonen de boodschap beter. Uiteindelijk hebben patiënten met diverse achtergronden meer overeenkom- sten dan verschillen: ze zijn ziek en ze willen graag beter worden.”
< 026 februari 2014 ArtsenAuto
<
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92
