20 Opnieuw beginnen


Nadat Jaspert Verplanke zij n dienst- plicht (lichting 87-3) had vervuld en de groene baret had gehaald, begon hij aan een studie bestuurskunde. In 1992, tij dens een stage op het Ministerie van Justitie, concludeerde hij dat daar (‘Met de blik van toen, hè, de blik van een jongeling’) zij n gedroomde toekomst niet lag. Hij solliciteerde op een wervingsadvertentie van Defensie voor een nieuw op te richten brigade en werd aangenomen. ‘Niet de hele dag achter een beeldscherm zitten, maar spanning en actie én de moge- lij kheid om iets voor de wereld te doen: bij dragen aan vrede en veiligheid. Dat trok me aan.’ Begin 1995 vertrok hij met Dutchbat III naar Srebrenica. In februari liep hij op een landmij n. ‘Knal! Het eerste wat ik dacht was: ze zullen me toch


N


wel kunnen repareren? Mij n team heeft eerste hulp verleend en me weggehaald van de plek, daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor. Met veel morfine in mij n lij f kwam ik aan in een ziekenhuis in Potoçari. De volgende dag werd ik wakker zonder linkeron- derbeen. Toen heb ik wel even een potje gejankt, ja, samen met de arts die me had geopereerd.’ Jaspert lag een paar maanden in het CMH en ging revalideren in Doorn. ‘Kan je wel huilie huilie gaan doen, maar ik was met twee dingen bezig: hoe kan ik weer lopen en hoe krij g ik mij n gezin- netje weer op de rails? Mij n vrouw was net zwanger van onze eerste.’ Weer leren lopen en bewegen is vooral een lichamelij k proces: veel oefenen en doorzetten. ‘Om weer een toekomst te krij gen met werk en gezin is een ander verhaal. Ik heb goede ondersteuning gehad vanuit Defensie, en het geluk de juiste mensen tegen het lij f te lopen. Maar je moet wel zélf leveren.’ Als je gered wil worden, heb je een redder met een boei nodig, maar je moet die boei wel zelf pakken, wil hij maar zeggen. ‘Met hulp van een hoogleraar van de univer- siteit en ondersteuning vanuit Defensie heb ik mij n studie afgemaakt. Er werd me een burger- baan aangeboden bij Defensie, maar ik wilde nog steeds niet op een minis- terie zitten. Via een loopbaanroute langs een aantal uitvoeringsorganisa- ties ben ik bij de gemeente Purmerend terechtgekomen, aanvankelij k als afdelingsmanager uitvoering. Nu ben ik programmamanager duurzaam- heid en vervul ik de rol van algemeen commandant bevolkingszorg binnen de veiligheidsregio. Een kantoorbaan, ja en nee. Het is de manier waarop je invulling geeft aan beide functies, die


het zo interessant maakt.’ Aan de slachtofferrol heeft Jaspert een broertje dood. ‘Je kunt in allerlei situaties denken: ik begin er maar niet aan, want ik kan toch niks meer. Dat mag je best even denken, maar je kunt beter kij ken wat wél mogelij k is, en dat oppakken. Ik heb een handicap, ja, ontkennen heeft geen zin. Mij n beide zoons konden op hun vierde al harder rennen dan ik ooit zal kunnen. Maar ik heb mezelf nooit als gehandicapte gezien, ik ben meer dan dat. Ik word in mij n werk ook niet afgerekend op het feit dat ik een been mis, dat is geen factor in waardering of beoordeling. Het gaat om de vraag of ik mij n werk goed doe. In Nederland is in zij n alge- meenheid alles goed geregeld voor veteranen. Als er iets met je gebeurt,


‘ Je moet de reddingsboei wel zelf willen pakken’


wordt er voor je gezorgd. Maar als je vooruit wilt, moet je niet achteruit- kij ken. Accepteer de hulp die je krij gt en probeer vooruit te kij ken, naar wat wél kan.’


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92