WOENSDAG 22 SEPTEMBER 2010


boeken


Herkenbare typetjes en frustraties


of de dienstdoende recensent een paar glazenteveel hadgedronken, kwamen twee misverstandenstee- vast terug. Dat hij met zijn debuut eenbriljante(schitterende! genia- le!) roman had geschreven en dat het een soorttragikomische liefdes- briefwasaan de zieltogende wereld vandedagbladjournalistiek. Klopt geen vanbeide. Watjeer


I ★★★★✩ TomRachman: Deonvolmaakten


Vertaalddoor Tjadine Stheeman,


NieuwAmsterdam,€18,50.


overigens niet vanmoet weerhou- den te genieten vanwat De onvol- maakten wél is.Want al is het ge- heelverrevan volmaakt,een sma- kelijke literaire kruising tussen The office en LouGrant (zonder de valse romantiek)ishet zeker. In twaalf hoofdstukken laatRach-


man je telkens kennismaken met éénpersonage die op de een of an- deremanier verbondenismet een internationaal, Engelstaligdagblad –type Herald Tribune,maar dan met eenvéél kleinereoplage –ge- vestigdinRome.Detitel is eenkran- tenkop (‘Bush naar dieptepunt in peilingen’, ‘Broeikaseffect goed voor ijsjes’), met daarondernaam en functie vandeverteller.Van hoofdredacteurtot necroloogof hoofd financiëleadministratie en, in ééngeval, een welheel bijzonde- re lezer. Een bont en tamelijk treuriggezel-


schap–blijkt –dat je volgtinhun professionele levenen,meernog, in het verborgenbestaandat ze achter hunvoordeur leiden. Zo is er LloydBurko, een oudere


correspondent te Parijs,die ooit een vandesterren vanderedactiewas. Maar inmiddelsishij zo afgegleden –met een honger naar nieuws die gelijke tred houdtmet zijnuitdo- vende libido–dat eenbiefstukbij de lunchaleen zorgwekkende uit-


ndeAmerikaanse kritieken over De onvolmaakten vanTom Rachman(1974), die somszo ju- belend warendat je je afvroeg


PS21


Zijndebuutisverrevanvolmaakt,maarde strubbelingenopdewerkvloerzijn uithetlevengegrepen.


gaaf is en hij zijn vervreemde zoon, die eenvaagbaantjebij eenminis- terie heeft,moet smeken om ano- nieme quotes voor eenartikel (die hij krijgt,met alle gevolgenvan dien). Dan is er de necroloogArthur Go-


pal, wiens hoogste doel het is zo minmogelijkteschrijventot een drama in zijn gezin hem plotseling de ambitiegeeft.Eneindredacteur Herman Cohen, eentiranniek Pietje Precies dat elkejournalist om de oren slaat met stompzinnige ver- schrijvingenenkrommemetaforen. Zijn persoonlijkestijlboek, ‘de Bij- bel’, is dikkerdanhet telefoonboek. Ondertussen verafgoodthij in pri- vétijdeen jeugdvriend die eengroot schrijverhad moeten worden. Als enige blind voor het feit dat dat er nooit in heeft gezeten. Hetzijn bijna stukvoor stuk uitste-


kende korteverhalen,vol persona- gesdie je bijblijven. Vandehilari- sche, Hunter S. Thompson-achtige


windbuil vaneen oorlogscorres- pondent die in Caïroeen steeds wanhopigerwordend groentjevoor zijn karretjespant totdelezeres Or- nella de Monterecchi, die de krant al jaren systematischvan atot z leest,met als gevolg dat ze in 2007 net aandenecrologievan Richard Nixonistoegekomen. Of die niets- nut vaneen laatste eigenaar,Oliver Ott,die eigenlijk alleengeeft om zijnbassethoundSchopenhauer. Rachman laat je lachen en hijont-


roert. Hij weet steeds te verrassen met eenwending aan het eind (Dat de ontmoetingtussen een admini- strateur en de journalist die ze ont- sloegtijdens eentransatlantische vluchtopiets heel watduisterders uitdraait dan een boy-meets-girl- verhaal, zagenwij althans niet aan- komen). En hoeweloverduidelijk is dat de


auteur,die als verslaggever werkte in India, Egypteen–jawel –Rome, weet waar hij over schrijft,isde


FOTOAP


kracht van De onvolmaakten juist dat de roman zijn eigendecor over- stijgt.Dekleineergernissen en gro- te frustraties,derangordes en machtsstrijdjes,zezijn voor ieder- eenherkenbaar. De redactievloer als microkosmos,waarin je de (on)menselijkekanten vanelk kan- toorleventerugziet. Er zijnookdingendiemindergoed


werken. De cursieve stukjestussen de hoofdstukken, waarin de ge- schiedenis vandekrant wordt ge- volgd,doennogalgeforceerdaanen zijn te vlak geschreven om de span- ningsboogechtdwingend te ma- ken. En soms liggen de symbolener welerg dik bovenop.(Hetmeest ge- koesterde bezitvan eenkrantenei- genaar is eenschilderijtjevan een zinkend schip?Komop!) Maar uiteindelijk zijn dat slechts


schoonheidsfoutjes in eenzeer veelbelovenddebuut.


DIRK-JANARENSMAN


Gedichtendie je nooitechtkunnen grijpen O


mdeeen of anderereden ben ik geneigd te verge- tendat iederetaal zijn ei- genpoëzie heeft.Omdat


ik geen enkele Thaise dichter ken, ga ik er voor het gemakvanuit dat er in het Thais geen verzenwordenge- schreven.Bespottelijk.Endanisdat Thaisnogbehoorlijkexotisch,maar over poëzie in veel dichterbij gele- gentalendenk ik dezelfde dingen. Eenhele schokdus als er een


★★★✩✩


MehmetEminYildirim,Sytske SötemannenMehmetÇetin (samenstelling):Moderne Turksepoëzie Atlas,€49,90.


vuistdikkeenvoortreffelijk bezorg- de bloemlezing verschijnt met de ti- tel Moderne Turkse Poëzie.Debun- del is het resultaat vaneen vertaal- projectvandeLeidseUniversiteiten werd samengestelddoor Mehmet Emin Yildirim,Sytske Sötemann en Mehmet Çetin. De verzenwerden vertaald door docenten en studen- ten. De bundel,die werk vaneen veertigtal dichtersbevat, opent met


Ahamet Hasim die nogindenegen- tiende eeuwwerdgeboren, in 1884 ompreciestezijnen besluitmetBir- han Keskin die van1964 is. We krijgen duszicht op de Turkse


poëzie in de twintigste eeuwenom het maar meteentezeggen, dat


FavorietisVeli Kanikmetzijn eenvoudige, indringendestijl


beeldvalt nietmee.Het iseenbeetje stilstaand water. Groteinter- nationale stromingenals dada of het surrealisme hebben geen spo- rennagelaten, een Turkse Slauer-


hoff,Nijhoff of VanOstaijen zit er niet tussen, laat staan eenLucebert. De poëzie die hier bijeenisge- bracht,isvoor het merendeelnogal braaf en niet ergverrassend. Neemt nietwegdat er dichterszijnopgeno- men vanwie je graagmeer zou wil- len lezen. AttillaIlhan(1925-2005) bijvoorbeeld,die het vers Windroos memorabel opent met de regel‘ga even opzij dan zie ik Istanbul’en een mooie Smyrna Blues tengehore brengt (jouwhaarisnachtblauwge- verfd/demonensnikken in jouw lied- jes/als eenzee die zichterugtrekt houd je/jeadem in man en vrouw tegelijk/jouw lage schoenen staan me nogbij/op de kade in de loop van demaandag). Mijn favoriet is Orhan Veli Kanik


(1914-1950)die eenvoudige, maar indringende verzenschrijft.Zijn Ik luister naar Istanbul is zonder meer


Souvenir


Demessteekopmijn voorhoofd Hebikaan jou te danken; Mijn sigarettenkokeris eenaandenken aanjou; ‘Komhoe danook’zegt Je telegram; Hoezou ik jou kunnen vergeten, Mijngeliefde vandestraat?


GUUSLUIJTERS


schitterend (Ikluister naar Istanbul, metmijnogendicht;Eenmooiemeid loopt over de stoep;Gevloek, geroep, gezang en gefluit.Ervaltiets uithaar hand;Het moet weleen roos zijn; Ik luister naar Istanbul, met mijnogen dicht.), maar laat het korte Souvenir als introductie en aanbeveling dienen, voor Kanik en de hele bundel:


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60