14 amsterdam


WOENSDAG 22 SEPTEMBER 2010


Terugnaar hetgeluk


MolenDeAker is ookdestad, maardanwel heel rustig.Daar vergeet je Prinsjesdag.


D


etraditie verlangdedat ik op Prinsjesdag naarDen Haagging, maar de kloof tussenmij en de politiekis


de laatstemaandengapend groot geworden. Vluchten wilde ik, ver wegvanmannenmet geblondeerd haar of paapse pijpmondjes,maar ik konzogauwgeen veilige plek verzinnen.Welkeuithoek vande stad had ik nogniet verkend? Peinzendstaarde ik uit het raam.


Hetwas geen dagomthuis te zitten kniezen.Dezon haddemist ver- drongenenlangzaamvoelde ik de padvinderinmij ontwaken. Mis- schien moest ik toch maar eens naarDeAker.Niet naar de nieuw- bouwwijkwaar ik altijdheimwee krijg naar het rumoervan de stad, maar naar de pas gerestaureerde molenannextheehuis aan de oevervan de Ringvaart. Diversele- zershadden mij bericht dat daar mooie dingengebeuren, en de


MolenDeAker,opdeoevervanderingvaartinOsdorp,waarverstandelijkgehandicaptendegastenbedienen.


lezershebben altijdgelijk. Maarwaar stond dat krengeigen-


lijk? Speurend naar een stel wieken


reed ik de lange Plesmanlaanaf.De molenvan Sloten, ja, die kende ik wel,maar Sloten is geen Osdorp. Ik stak de Ringvaartoverensloeg rechtsaf naar deAkerdijk.Een bord verteldemedat ditBadhoevedorp was, maar ergens moest eenpontje liggen datmeweer naar de andere kant zou brengen. Terhoogtevan de Badhoevese


BouwmaterialenHandelzag ik de stompvaneen oudemolen, met een schattig hoedje vanoranjedak- pannen. Ik zettedeautoaan de kant en vroegeen dijkbewoonster omraad. Bingo.“Er isnoggeen steiger, maar alsunaar de overkant zwaait,komter vastweliemand.” Daar stondikdan, te molenwie-


kennaar eenmolenzonderwieken. Maar het hielp. Een sportvisser


waarschuwdedeuitbaatster en even laterwerd ik opgehaald met eenpontjedat zichnog het beste laat opschrijvenals een vlot met hulpmotor.“Nugaat hetwel,” zei de vrouw, dieMarleen Frens heette, “maar als hetwaait,krijgikhet niet voor elkaar.”


Opdedijkvisten jongens,Holland indejarenvijftig


Ik stapteaanwalenvergaapteme aan het uitzicht.Achterhet prach- tiggerenoveerde restant vandemo- len flonkerde de nieuwbouwvan West.Indeverte laghet gemaal van Lijnden.Opdedijk, hier hetZwarte Pad geheten, wierpenschooljon- genshunhengeltjesuit,dromend


vandegrootstesnoekbaarsooit. Hollandindejaren vijftig. Demolenzelf, opgericht in 1874,


wasalnet zo’nverrassing.Onder de glazenvloer lagdevijzelgoot uit de tijddat de molennogwerd ge- bruiktvoor de bemalingvan de MiddelveldscheAkerpolder.Aan de wandschilderijen en foto’s uit vroegerjaren,waarondereen por- tret vanWilhelmina Kruijver-Blit- terswijk, de eerste molenaars- vrouw.Opdemenukaart koffie met appeltaart, broodjes en diversesoe- pen. Gemoedelijk, datwashet woord. In eenaanbouwwas eenhistori-


sche expositie ingericht.Die leerde dat de molendeel uitmaaktevan de StellingvanAmsterdam,want als de vijand zou komen, kondepolder onderwaterworden gezet.Nadat de laatstemolenaarsfamiliewas vertrokken, raaktehet gebouwern- stiginverval. Jarenstondhet leeg,


FOTOELMERVANDERMAREL


totdat Stadsherstelin2008 aande restauratie begon. Maar toen rees de vraagwat er-


meemoest gebeuren.Endaarkwa- menMarleen en haar collegaHe- leen vanMuiswinkelomde hoek kijken. Als teammanagers vanCor- daan liepen ze al jaren rondmet het ideevoor zichzelf te beginnen.En zo geschiedde.Zerichtten stichting DeVrijeGeer op ennuworden de klantenvanDeAkermolen bediend door jongens en meisjes met een verstandelijkehandicap. Helaaswaren dienuniet aanwe-


zig, maar Marleen enHeleen klap- tenophet nogmaagdelijke terras eenpicknicktafeluit en zo,stille- tjes genietend vandelatemiddag- zon,vergatenwehelemaal dat het Prinsjesdagwas. Zouden ze inDenHaagook eens moeten doen.


frenk@parool.nl Opvanghuiswil samenmet de buurtverder


Een opvanghuisvoor slachtoffersvan huiselijk geweld in een nieuwewijk? Het kan,maarhetblijft lastig.


HANNELOESPEN O


ury (30) uit Guinee woont twee jaar in Nederland. Maar het laatste halfjaar zit ze,samen met haar


zoontjevan twee,inhet project Be- geleid Wonen vanBlijfGroep.Een geheim adres.Oury is arts.Zewilde in Nederland welaan de slag, maar haar man stond dat niet toe. Ze mochtmet niemand contact heb- ben en het huis niet uit.“Hijwasal- tijdboos,wildenooit praten en sloegmij en mijn zoon. Hij bracht zelfs geen eten meer mee.” Haar manwildehaar kwijt. Hij had een anderliefjeinFrankrijk.Oury leert nu op eigenbenen te staan. In het complexheeft ze een slaapkamer met eentweepersoonsbed en een daaraan grenzendewoonkamer.Er staat eenkast,bank, tafel en bu- reau.Opdegrond ligt speelgoed. Ourywerkt nu aanhaar toekomst. “Ik wilstraks dolgraaginmijn spe- cialisme,gynaecologie, aanhet werk. Maar ik ga nu eerstdetaal le- ren.” Oury deelthaar appartement,net


als de andere24vrouwen, met een ander.Wasana(31) uitThailand,die


service,” zegt eenbuurman. Ookwarenerveel ruzies.Diekwa-


men volgens de instellingdeels voortuitdekrappebehuizing. “Drie totvijf vrouwenwoondenineen ap- partement.Zehadden eenkleine slaapkamer en deeldendewoonka- mer.Devrouwen komen vanver- schillende culturen en kondenniet allemaal met elkaar opschieten. De vrouwendie hier wonen. krijgen steeds ernstigere problemen.Ze moeten zichkunnen terugtrekken, maardatkonniet,” zegtEvaScholte vandeBlijfGroep. Dus beslootmen te verbouwen:


Huiskamerineenvandeappartementeninhetomstredenopvanghuis.Privacyvoorkomtconflicten.


aan de overkant vandeganghuist, heefttwee kinderen. Alleendejong- stevan zeswoont bij haar.Wasana woont al anderhalf jaar in het ap- partementencomplexenzal bin- nenkortverhuizen.“Dit waseen prachtigebuurt.Lekker rustig. Ik zal het missen.” Hetcomplex, dat nu zesjaar be- staat,biedtplaats aan25vrouwen


met kinderen. Hetstaat in een nieuwbouwwijk in het centrum met veel dure koopwoningen. Dat leid- de totproblemen. De buren waren voor de koop niet ingelicht over het opvanghuis en ondervondenmet- een overlast. “Kinderen hingen tot’savonds


laat op straat en ze voetbalden in de inpandige speelruimtevan het


FOTOMARCDRIESSEN


complex. Die ruimtegingdan welsnel dicht,maar de vrouwen hangensoms over het balkon en schreeuwen naar mannen die aan- bellen omdat ze op zoek zijnnaar hun vrouw. Na vijveneninhet weekend is er geen hulpverlener.Je ziet soms vrouwen’savonds het huis uit gaan en naar eendureauto lopen.Hetlijkt somsweleen escort-


voor iederevrouw een tweekamer- appartement.Ook aan de andere problemen wordt gewerkt.Scholte: “Wehebben sinds enige tijdcame- ra’s bij de hoofdingangen. Manne- lijkbezoek buitenkantoortijdenis nu verboden. Sommige vrouwen komenuit de prostitutie.Jekunt dat niet verbieden, maar we bespreken het wel. We hebben bovendien sinds enige tijdbewakingrondlo- pen. In de warme junimaand heb- ben we ook nogmet de vrouwenaf- gesproken dat zehunkinderen voor tien uur’savonds moeten binnen- halen.” Ook zijn de contacten met de buurtbewonersaangehaald.Zij zijn uitgenodigdophet feestjenade bebouwing. De buren zienverbete- ring. De Blijf Groep zoekt intussendoor


naar beterewoonruimte. Scholte: “Deze vrouwenmoeten ergens wor- den opgevangen.”


FrenkderNederlanden


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60