090 Afscheid
De Koudumer dorpsdokter Willem van Doorn werd door zijn patiënten op handen gedragen. Hij was zachtaardig, toegankelijk en tolerant. En hij had ‘een aangeboren luisterhoofd’.
Willem van Doorn 1946 – 2025
Tijdens zijn studie geneeskunde in Groningen ontstond zijn liefde voor Fries- land en zeilen. Nadat Willem van Doorn een huisartsenpraktijk in Koudum, in de waterrijke Zuidwesthoek, kon overne- men, ontwikkelde hij zich al snel tot een echte dorpsdokter. Met Jan Eisma deelde hij 35 jaar
een praktijk tot ze in 2011 tegelijk met pensioen gingen. “Willem was een vriendelijke, zachte en tolerante man, zeer toegankelijk en met veel humor. We deelden een pand, medewerkers en apotheek, maar hadden elk onze eigen patiënten. Elke dag begonnen we om kwart voor acht met koffie. Dat kwartiertje samen was ons heilig. We hadden plezier, maar deelden ook onze twijfels met elkaar. Willem en ik waren beiden ook huisartsenopleider. Ik liet mijn assistenten altijd een dag met hem meelopen om ze te leren hoe een goede consultvoering eruitziet. Willem had nauwelijks woorden nodig. Hij had een soort aangeboren luisterhoofd; patiën- ten kwamen vanzelf met hun verhaal.” Die patiënten droegen hun dokter op
handen. Eisma herinnert zich dat Van Doorn een keer tijdens een weekend-
Overleden
A.C. den Ouden, Rotterdam, fysiotherapeut C.F.M. Linssen, Wessem, medisch microbioloog W.J.M.C. Heiligers, Maastricht, huisarts E.M. Meyer-Schallenberg, ’s-Gravenhage, dierenarts gezelschapsdieren P.A. Molenaar, Zwolle, huisarts M.J.M. Ubachs, Maarssen, apotheker
B.G.J. Veldman, Dalfsen, tandarts G.N. Gouw, Laren NH, gastro-enteroloog A. Anbeek, Callantsoog, tandarts P.H.A.J. Delfgaauw, Hengelo, chirurg S. Lameris, Schoonhoven, tandarts G.J. Schut, Leiden, psychiater H.C. Kok, Arnhem, huisarts M.J. Nube, Bergen, internist-nefrologie C.H. Hak, Utrecht, huisarts
R. Somers, Amsterdam, internist K. Herder, Bathmen, dierenarts R.P. Heijbroek, Velp Gld, uroloog H.J.R.M. de Bruijn, Venray, fysiotherapeut J.W. van Rooy, Brakel, huisarts L.M. Keeris, Sint-Oedenrode, internist E.J.J.C. van Oostveen, Warmenhuizen, dierenarts J.M.W. Sibon, Hellum, psychiater J.J. Broere, Nijmegen, bedrijfsarts
H.J. van Beusekom, Tilburg, reumatoloog R.J.P. Gadiot, Amstelveen, huisarts D.L. van der Linde, Reeuwijk, internist M.J. Hageman, Nieuwkoop, kno-arts J.M.H. Ubachs, Heerlen, gynaecoloog G.J.A.M. Geraads, Someren, huisarts
dienst naar het voetbalveld in Stavoren werd geroepen. “Toen Willem het veld opkwam, werd hij met luid gejuich door voetballers en supporters ontvangen: ‘Het is dokter Van Doorn!’ Willem kon daar prima mee omgaan. Met de armen omhoog liep hij het veld op.” Hoewel hij opgroeide in Amersfoort was
hij dorpsman in hart en nieren. “Willem richtte de dorpskrant op en stortte zich vol overgave op de jaarlijkse cabaretavonden. Hij had een prachtige bariton.”
‘Willem vond alleen een huisarts
een echte dokter’
Dochter Jolijn van Doorn, zelf neuroloog, herinnert zich hoe zij en haar broers een zakcentje verdienden door de rekeningen voor particulier verzekerden rond te brengen en griepprikken in elkaar te draaien. “Als vader werd weggeroepen voor een spoedgeval terwijl hij een afspraak met een patiënt op de praktijk
had, dan werd een van ons gestuurd om te zeggen dat het nog wel even kon duren. Moeder kon niet van huis; zij moest bij de telefoon blijven.” Jolijn was de enige van de kinderen
die voor geneeskunde koos. “Dat vond hij heel leuk, maar hij bleef erbij dat alleen een huisarts een echte dokter is. Als een van mijn kinderen een splinter had, zei hij plagerig: ‘Daar kan je moeder niks mee; zij weet maar van één ding heel veel, ik kan veel meer.’” Des te leuker vond dochter het dat haar vader in de laatste jaren van zijn arbeidzame leven steeds vaker voor neurologische onderwerpen koos in de bijscholing. “Ik was nog in opleiding en een weekend thuis in Koudum, toen ongeruste ouders ’s avonds laat langskwamen met hun kindje dat net geopereerd was in het UMCG. Of ik even wilde meekijken. Want: ‘Met jouw diagnose durf ik de neuro- chirurg wel te bellen. Anders moet het eerst weer via Sneek.’ Ik dacht aan uitval van een tweetal hersenzenuwen. Vader belde de neurochirurg, die reageerde met een ‘ik denk dat u helemaal gelijk heeft’. Hij was apetrots. Dat had hij als dorps- dokter toch maar mooi goed gezien.”
Tekst: Annemarie Bergfeld Fotografie: privébeeld
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92
