Reacties 079 014 Interview Tekst: Marte van Santen Fotografie: Ernie Enkelaar 015 Ouderenpsychiater Manon Kleijweg


H ‘Financiering


ggz moet op de schop’


Ouderenpsychiater Manon Kleijweg is een van de initiatiefnemers van Recht op GGZ. In een ultieme poging de wachtlijsten in de psychiatrie terug te dringen, klaagt deze stichting de staat aan. “De overheid laat de kwetsbaarste patiënten structureel in de steek.”


oe raakt een gelukkige ouderen- psychiater, tevreden met haar werk en werkplek, betrokken bij een rechtszaak tegen de staat? Dat vraagt Manon Kleijweg (55) zichzelf ook nog regelmatig af. “Toen een bevriende jurist zo’n


rechtszaak vorig jaar opperde, viel ik bijna van mijn stoel”, zegt ze aan haar Utrechtse keuken- tafel. “De staat aanklagen, dat doe je niet, was mijn eerste reactie. Maar ze zette me met haar opmerking wel aan het denken.” Op dat moment zijn Kleijweg en haar mede- initiatiefnemers van Recht op GGZ (voorheen de


actiegroep Red de GGZ) al 2 jaar aan het strijden om de toegang tot specialistische psychiatrische behandelingen te verbeteren. Ze stellen een petitie op, spreken met bewindslieden, Tweede Kamerleden, NZa-ambtenaren en zorgverzeke- raars, en doen hun verhaal veelvuldig in de media. Alle inzet ten spijt nemen de wachtlijsten in deze periode alleen maar verder toe. “Juist degenen met de ernstigste psychiatrische


aandoeningen, de zogenaamde EPA-patiënten, moeten het langst wachten”, verklaart Kleijweg. “Mensen die ernstig lijden onder dwangklachten en psychoses. Vaders en moeders die al een leven lang worstelen met de gevolgen van misbruik of


Recht op GGZ In Arts en Auto 07/08 legt ouderenpsychiater Manon Kleijweg uit waarom zij met stichting Recht op GGZ de staat aanklaagt.


Als begeleider van een patiënt met een evidente PTSS was ik aanwezig bij vier van de zes gesprekken van gemiddeld een uur. Het ging om twee series van drie gesprekken: een intake, een onderzoek en een adviesgesprek. Omdat bij het onderzoek een en ander was misgegaan, moesten alle drie gesprekken over. Toen de diagnose PTSS werd bevestigd, kwam de patiënt terecht in de ‘PTSS-carrousel’ (benaming van secretaresse): weer drie gesprekken om te kij ken welke PTSS- behandeling de patiënt moet hebben. Daarna wordt hij hiervoor op de wacht- lij st geplaatst! Ik zag louter deskundige en betrokken medewerkers maar negen gesprekken voordat je op de wachtlij st wordt geplaatst, is natuurlij k uit den boze! Daarbij viel op dat een ervaren psycho- loog/psychotherapeut tij dens het tweede intakegesprek direct al de diagnose PTSS stelde, terwij l toch nog – ter bevestiging? – een tweede onderzoek en adviesgesprek noodzakelij k waren. Durven hulpverleners niet meer te koersen op hun eigen kennis en ervaring? Ignace Schretlen, huisarts niet praktiserend


Recht op GGZ (2) In het interview met Manon Kleijweg wordt de term ‘EPA-patiënten’ meerdere keren gebruikt om mensen met een ernstige psychiatrische aandoening aan te duiden.


Niemand buiten de ggz en beleidskringen weet wat ‘EPA’ betekent. Toch wordt het gebruikt alsof het iets zegt over de mens. Dat doet het amper. Het is een container- begrip dat veel lading draagt, maar wei- nig vertelt over iemands unieke achter- grond, verlangens of herstelweg. Juist in de ggz, waar men zou moeten weten dat ieder mens uniek is, werkt zo’n afkorting als een nette vorm van ontmenselij king.


“Kij k, daar loopt iemand met EPA, met een KOPP-kind aan de hand.” Alsof jargon nodig is om afstand te houden. De werkelij kheid van mensen met complexe psychische ontregeling gaat vaak over méér dan een aandoening: schulden, relatiebreuken, bestaans- onzekerheid, eenzaamheid. ‘Psychia- trische aandoening’ is dan niet alleen te beperkt, het verdoezelt context die essentieel is om werkelij k te helpen. De wetenschap beweegt juist richting contextueel kij ken: familiesysteem, om- geving, levensgeschiedenis. Het tij dperk van louter classifi ceren en behandelen op individueel niveau raakt achterhaald. Eerlij k is eerlij k: mensen als Manon Kleij weg verdienen eer voor hun inzet. Ik zeg erbij : misschien hoeven we het oude systeem niet meer te redden. Misschien mogen we het loslaten. Wie weet wat er dan ontstaat. Gezonde groei, voorbij afkortingen. Jeroen Zwaal, hulpverlener/ervaringsdeskundige, spreker, kunstenaar, naaste, ex-patiënt


Ambulancechauffeur In Arts en Auto 07/08 stond een interview met Lars Doorduijn. Hij schreef een boek over zijn ervaringen als ambulancechauffeur.


Naar aanleiding van dit interview, dat ik met belangstelling heb gelezen, wil ik de lezers van Arts en Auto wij zen op een andere ambulancechauff eur, Bram Lagendij k, die onlangs zij n ervaringen gedurende 32 jaar heeft neergeschreven in het boek Het leven van een ambulance- hulpverlener. In dit boek worden de veranderingen die het vak heeft gekend, belicht gedurende deze lange periode. Bart Sturm, klinisch patholoog


Marathons De redactie verloot regelmatig boeken in Arts en Auto. Een van de winnaars van een verloting in nummer 07/08 deelde een bijzonder, persoonlijk verhaal.


Hartelij k dank voor het boek Door de barrière van Mariska van Sprundel. Heel blij met dit leesvoer, net voordat ik in het vliegtuig stap voor een marathon/ultra in Sydney. Mij n drukke leven kreeg in 2006 een


bij zondere wending. Ik werd getroff en door een aantal herseninfarcten en begon met hardlopen op 54-jarige leeftij d. In


Reacties op artikelen in Arts en Auto of op de website zijn welkom. De redactie behoudt zich het recht voor brieven te weigeren of brieven langer dan 150 woorden in te korten. U kunt uw brieven sturen naar: Redactie Arts en Auto, Postbus 8153, 3503 RD Utrecht of: brieven@artsenauto.nl.


2008 liep ik mij n eerste marathon. In- middels ben ik 73 en staat de teller op 57. In Sydney hoop ik mij n zevende ster te


behalen, nadat ik in 2018 mij n Six Star Medal scoorde in Chicago. Deze medaille ontvang je na voltooiing van de marathons in New York (deed ik 6x), Tokyo (deed ik 2x), Boston, Londen, Berlij n en Chicago. Op de dag waarop ik in Chicago fi nishte, waren mij n vrouw (ook fysiotherapeut n.p.) en ik 42 jaren en 195 dagen getrouwd. Bizar als je bedenkt dat een marathon 42 km en 195 meter is… Piet Boelens, fysiotherapeut niet praktiserend


Uit de regio In de rubriek Uit de regio in Arts en Auto 06 vertelt gepensioneerd tandarts Bernard Harmsen over de tandartspraktijk waarmee hij kosteloos mondzorg biedt aan mensen die daar niet voor kunnen betalen.


Ook in de circa 2.500 zorginstellingen (o.a. verpleeghuizen) zit men te springen om ervaren tandartsen zoals Bernard Harmsen, die gepensioneerd zij n maar nog graag tandheelkundige zorg willen bieden. Met open armen ontvangt o.a. NoviaCura/Vitadent collegae die voor een dag of wat per week willen werken in een bepaalde regio in ons land. Kwetsbare ouderen komen met grote behandel- achter stand uit de thuiszorg/mantelzorg de WLZ-zorginstellingen binnen. Ik doe dit werk al zo’n 10 jaar. Jan Kellermann Slotemaker, tandarts


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92