Tekst: Robert van de Graaf


027


of een GLP-1-medicijn. Wie slecht slaapt, krijgt een pil. Wie uitgeput is, wordt ziek gemeld. Wie piekert, krijgt therapie. Wie te veel zit, krijgt fysiotherapie.


Zorg als verslaving Zorg is niet langer het vangnet voor uitzonde- ringen, maar de standaardreactie op alledaags consumentengedrag. We hebben gedrag omgezet in diagnose en ongemak in zorgvraag. Daarmee is zorg zelf een product geworden; een verslavende vorm van consumptie. Een die kortstondige ver- lichting biedt, maar het werkelijke probleem laat voortbestaan. Hoe meer wij ‘oplossen’, hoe minder urgentie


mensen voelen om hun gedrag te veranderen. De motivatie verdwijnt. De afhankelijkheid groeit. En dat is misschien wel de belangrijkste bijwer- king. Maar die staat helaas niet vermeld op de bijsluiter.


De zorg houdt andere kranen open Nog schrijnender: doordat wij gedrag blijven repareren, houden we ook andere kranen open. De tabaksindustrie hoeft zich geen zorgen te maken zolang er stoppen-met-rokenzorg is. Fastfoodketens draaien lekker door zolang wij obesitas ‘behandelen’. De stoel blijft populair zolang rugklachten verzekerd zijn. Verslavende apps blijven lonken zolang beeldschermverslaving gewoon een diagnose is. En we drinken door omdat we verslavingszorg achter de hand hebben. Wij denken dat wij dweilen, maar wij houden


het systeem draaiende. We maken het mogelijk dat anderen hun kraan openhouden. Onze bood-


schap is: leef zoals je wilt, de zorg staat paraat. We zijn geen tegenkracht meer. We zijn onderdeel van de verslaving geworden. De grootste kraan is de medische zorg. Zorg is


nodig, maar zorg is ook machtig. En wie macht heeft, draagt verantwoordelijkheid. Als wij die macht blijven inzetten om consumentengedrag te verzachten, te belonen en te bevestigen, dan zijn wij geen deel van de oplossing, maar deel van het probleem. Dan zijn wij de grootste kraan in


Wij zijn geen tegenkracht meer,


maar onderdeel van de verslaving geworden


het systeem: een kraan die troost verkoopt in plaats van gezonde richting biedt. Die afhan- kelijkheid aanjaagt in plaats van autonomie versterkt. Die andere kranen vrij spel geeft... en ondertussen blijft dweilen. Willen we echt verandering? Dan moeten we


niet nóg beter worden in medische reparatie, maar moediger in gedragsmatige confrontatie. Niet meer zorg, maar meer lef. Niet dweilen met beleid, maar eindelijk de kraan dicht. En die kraan? Die zijn wij. Die moet eerst veel verder dicht. Zolang de zorg blijft stromen zoals ze nu stroomt, blijven alle andere kranen open. En dan verzuipen we – steeds comfortabeler, maar steeds dieper.


< Opinie insturen


Wilt u uw mening of inzicht rond een zorggerelateerd onderwerp delen? Stuur dan uw opinie stuk van maximaal 650 woorden naar redactie@artsenauto.nl o.v.v. ‘Opinie’. Na ontvangst zal de redactie uw bijdrage binnen twee weken beoordelen en u laten weten of deze voor publicatie in aanmerking komt.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92