050 Reizen A
Lezersarrangement Ook zin in een kennis- making met Glasgow? Groot-Brittanniëspecialist House of Britain stelde speciaal voor Arts en Auto-lezers een 5-daagse trip samen, waarbij u vanuit Newcastle per trein naar deze Schotse stad reist. Zie voor meer info pagina 52.
an een raamtafeltje van café Fame aan Hope Street zitten twee kortge- schoren jongemannen in trainingspak. Ze bestel- len geen bier maar thee,
die ze drinken uit kleine kopjes. Voorzichtig schenken ze melk bij uit een porseleinen kan- netje in de vorm van een koe met krulstaart. Het tafereel in de erker van het café symbo-
liseert de tegenstellingen waar Glasgow, de op twee na grootste stad van het Verenigd Konink- rij k, in grossiert. De voormalige industrie- en havenstad aan de westkust van Schotland is grauw én kleurrij k, ruig én sophisticated. De zandstenen gebouwen in Merchant City
en straatnamen als Tobago Street en Jamaica Street getuigen van het koloniale handelsver- leden. De zwarte sluier die nog altij d over St. Mungo’s kathedraal hangt, is een overblij fsel van de tij d die volgde, toen staal- en katoen- industrie, scheepsbouw en textielproductie fl oreerden. De steenrij k geworden handelaren en industriëlen lieten parken aanleggen en musea, herenhuizen en bibliotheken bouwen in het centrum en het West End. De arbeiders woonden in East End of ten zuiden van de rivier de Clyde in huizen die die naam nauwe- lij ks verdienden. Na de teloorgang van de industrie verviel
de stad in armoede. Hoewel die zeker nog zichtbaar is, slaagt Glasgow er goed in zich aan het grauwe verleden te ontworstelen, met pleinen die werden, en worden, opgeknapt, grote renovatie- en nieuwbouwprojecten en opzienbarende architectuur zoals het Riverside Museum. Glasgow bracht letterlij k kleur in de straten door (graffi ti)artiesten muren aan te bieden in ruil voor fraaie streetart. Meer dan dertig gigantische muurschilderingen – van een zwevende taxi tot de heilige St. Mungo, stichter van de stad – vormen tezamen de kleurrij ke City Centre Mural Trail.
Conehead en Necropolis Het neoclassicistische optrekje dat suiker- en tabakshandelaar William Cunninghame in 1779 voor zij n gezin liet bouwen, stond destij ds aan de rand van de stad. Nu kij kt het uit op een van de drukste kruispunten van Glasgow en huisvest het de Gallery of Modern Art (GoMA). Enigszins vervreemdend werkt het standbeeld van de Duke of Wellington, hoog te paard, vóór het gebouw. In 1815 versloeg deze beroemde hertog en militair strateeg Napoleon bij Water- loo. In Glasgow wordt zij n standbeeld sinds de jaren 80 gesierd door een rood-witte verkeers- kegel. “Het begon met een paar members of the
public”, verklaart stadsgids Stephen, met een smakelij ke Schotse tongval, “die de duke in een dronken bui een kegel op zij n hoofd zetten. Toen de politie die weghaalde, plaatsten ze er twee terug. Nadat die verwij derd waren, ston- den er de volgende dag vier. Op een gegeven moment hadden de duke en zij n paard samen tweeëntwintig cones op hun hoofd.” Conehead werd een begrip, waarop de gemeente besloot dit nieuwe ‘landmark’ dan maar te omarmen. “Hij staat symbool voor de humor van de Glas- wegians”, legt Stephen uit. “Conehead herin- nert ons eraan dat we het leven niet altij d even serieus moeten nemen. Blij f lachen!” Het valt inderdaad op hoeveel er gelachen
wordt op straat. En overal in deze stad, die in 2008 tot Unesco City of Music werd uitgeroe- pen, klinkt muziek. In veel pubs wordt live gezongen, in de winkelstraten brengen straat- muzikanten vrolij kheid. Een jonge zanger (repertoire: Stevie Wonder tot Beatles) met een aanstekelij k enthousiasme doet een passeren- de vrouw haar jas en tas neergooien en dansen tussen het winkelend publiek. Verderop zingt een jongen Ed Sheeran alsof hij Ed zelf is. De Glaswegians zij n open. Gezamenlij k luisterend naar een straatmuzikant of wachtend bij een verkeerslicht, een praatje is heel makkelij k aangeknoopt. In het heuvelachtige Kelvingrove Park
luieren en lezen studenten van de University of Glasgow (sinds 1451!) onder de bomen, in het West End staan Porsches en Tesla’s voor de deu- ren van Victoriaanse huizen. Maar ook op de rand van het ruige East End is een fl inke vleug uit de tij d van Victoria te proeven: vanaf 1832 ontstond achter de kathedraal de Victoriaanse begraafplaats Glasgow Necropolis. Offi cieel liggen er 50.000 doden en staan er 3.500, vaak meer dan uitbundige, grafmonumenten. Als in een park meanderen de paden heuvelop. Ook hier zitten jongeren te chillen, sommige zelfs op het dak van overbemeten graftombes. Het is een perfecte plek om van de late namiddagzon te genieten. Heuvelafwaarts is het niet ver naar Barras
Market, waar de stad wéér een ander gezicht toont. Deze overdekte markt (sinds 1921) is ook een plek om vrolij k van te worden: vol kleur en van een heerlij ke rommeligheid. De aangeboden waren variëren van vintagekle- ding tot aardewerk met afbeeldingen van Lady Di en Beertje Paddington en van Sri Lankaans streetfood tot grafornamenten. Ook kun je er naar de kapper en heel veel sieraden voor heel weinig geld kopen. What you see is what you get, is hier het adagium. Net zoals dat voor heel Glasgow opgaat. <
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92