Tekst: Mieke van der Steen Illustratie: Marcel Leuning
Onvergetelijk 041
Echte verbinding “
Een man met een hersentumor herinnerde fysiotherapeut en Zin in Zorg-ambassadeur Mieke van der Steen eraan hoe belangrijk een luisterend oor is.
Een gewone dinsdagochtend. Een klopje op mijn deur. ‘Een man in de wachtkamer met een gitaar in z’n hand vertelde dat hij met jou een afspraak heeft, hij lijkt erg overstuur en ontremd, moet ik voor de zekerheid even in de buurt blijven?’ Hoewel ik de bezorgdheid van mijn collega waardeer, durf ik het wel aan. Inmiddels ben ik alweer een flink aantal jaren werkzaam in de zorg en ontmoet ik vaak bijzondere mensen met bijzondere verhalen. Wanneer deze man vervolgens zeer luidruchtig mijn kamer betreedt, voel ik geen angst of ongemak, slechts nieuwsgierigheid. Zijn verhaal raakt me. Hij is recent
gediagnosticeerd met een onbehandelbare hersentumor, wat hem heeft veranderd qua karakter, gedrag en motoriek. Een moeilijk proces. Daarnaast heeft hij onlangs een stukje van zijn pink verloren en kampt sindsdien voortdurend met pijn.
Zijn allergrootste wens is weer gitaar te kunnen spelen en minder pijn te hebben nadien. Muziek geeft namelijk rust in zijn leven. Een leven dat door de tumor zo ingrijpend is veranderd. Ik zie hem nog voor me. Zijn indruk-
wekkende voorkomen, gitaar op schoot, zijn emotie en de muziek die hij maakte. De uitdaging om iets voor hem te maken wat hem zou kunnen helpen bij het gitaar spelen, nam ik graag aan. Dit ging namelijk niet alleen om het verlichten van fysieke pijn, maar om iemand iets terug te geven wat hem zo ontzettend dierbaar was. Onze gesprekken gingen al snel dieper
dan de medische kwesties. Hij vertelde hoe de tumor zijn hoofd in de war bracht, wat het moeilijker maakte om contact te leggen met mensen. Hoe hij boos en intimiderend kon overkomen terwijl hij altijd zo zachtaardig was geweest. Het onbegrip waar hij soms op stuitte. Hij vond troost in zijn gitaar. Muziek was voor hem een manier om zijn emoties te uiten en een verbinding te vinden die hij elders niet altijd meer voelde. We spraken over het leven; over wat
echt belangrijk is wanneer je wordt geconfronteerd met je eigen sterfelijk-
heid. Hij sprak veel over zijn zoons. En ondanks zijn zeer onzekere toekomst en al zijn verdriet, was hij vastberaden de tijd die hij had zo goed mogelijk te benut- ten. Toen de behandelingen erop zaten, hebben we afscheid van elkaar genomen. Deze man is me altijd bijgebleven. Zijn
verhaal herinnert me eraan hoe belangrijk het is om altijd met compassie en begrip te luisteren naar de verhalen van anderen en nooit op voorhand te oordelen. Soms kunnen we niet veel doen, maar is dat luisterend oor al zo veel waard. Het zijn deze momenten van echte verbinding die mijn werk zo waardevol maken.
Zijn allergrootste wens is weer gitaar te kunnen spelen
Iedere (para)medisch professional heeft wel een patiënt of cliënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Heeft u ook een ontroerend of grappig verhaal? Stuur het dan in 330 tot 500 woorden naar
redactie@artsenauto.nl (o.v.v. Onvergetelijk).
”
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92
