035


toe en aaide hem gul over zij n kop. 'Ik kon het niet', zei Noël zachter dan nodig was. 'Een gezond dier doden. Ik kon het niet.' Daniël schudde het hoofd en pakte hem grootmoedig bij de schouders. 'Ik weet trouwens wat ik wil', ging Noël verder. 'Ik wil dierenarts worden. Geen mensenarts, maar dierenarts.' 'Dan moet je naar de Veeartsenij kundi- ge Faculteit in Utrecht', zei Geertruida. Daniël keek zij n zoon recht in het gezicht. 'Als dat werkelij k is wat je wilt, wie ben ik dan om je tegen te houden?' sprak hij . 'Ik had liever gezien dat je huisarts of specialist zou worden, dat zeg ik eerlij k. Maar als dit is wat je wilt, dan moet het maar.'


December 2021 'Kunt u nu even bij ten met de kiezen op elkaar?' vraagt Michiel Heuvels aan de patiënt in zij n stoel. 'En? Voelt dat goed? De man knikt. 'Uitstekend. Dan zie ik u graag over een half jaar weer terug voor controle.' 'Michiel!' De assistente buigt zich met de telefoon in haar hand over de balie heen. 'Ik heb je zus aan de lij n.' Er ontsnapt hem een zucht. 'Wat nu weer? Nou ja, geef maar.' Zodra hij de hoorn aan zij n hoofd houdt, steekt Nicole van wal. 'Luister: de notaris weet er dus van.' 'Waarvan?' 'Van die safe. Hij schij nt al in de villa te staan sinds 1935 of zo. In ieder geval stond hij er al voor de oorlog. Maar niemand weet precies wat erin zit. Opa Noël heeft dat ding nog nooit geopend. Hij moet wel geweten hebben wat erin zat, want je maakt mij niet wij s dat hij het nooit gevraagd zou hebben. Maar al zou hij iets hebben geweten, hij heeft er dus nooit iets over losgelaten. 'Vreemd.' 'Ja, vreemd. Dus ik zei tegen de notaris dat we hem dan maar moesten openen. Maar nu komt het! Dat kán dus hele- maal niet volgens hem.' 'Waarom niet?'


‘Ik hoorde dat u sinds kort beschikt over een grote brandkast’


'Onze overgrootvader heeft laten be- schrij ven dat het ding niet eerder open mag dan op 10 april 2034.' 'Waarom 2034?' 'Ik vermoed dat die datum ad random is gekozen. Of heeft hij een speciale betekenis?' 'Bij mij n weten niet.' 'Nee, ik zou het ook niet weten. Dus ik vroeg of het niet eerder kon omdat we nu de boel toch moeten uitzoeken vanwege opa's overlij den, maar dat kan dus niet. De notaris houdt zich aan overgrootvaders wens.' 'Tja', zegt Michiel peinzend. 'Dan moe- ten we hem openbreken, misschien. Met een speciale brander, zoals in die fi lms.' 'Je maakt een geintje, hoop ik.' De assistente gebaart dat de volgende patiënt zich aandient. Michiel gebaart terug. 'We hebben het er nog over', zegt hij snel.


In het najaar van 1938 kwam Daniël in contact met de Antwerpse com- missionair Matthieu Peeters. De twee mannen waren door Daniëls schoonzus Mathilde in Antwerpen aan elkaar voorgesteld. Peeters beschikte over een zeldzaam stadsgezicht van Jan van Goy- en, een tamelij k onbekend werk van deze Leidse landschapsschilder. Daniël kocht het werkje voor het lage bedrag van 250 gulden. 'Is hij een betrouwbare commissio- nair?' vroeg Geertruida toen Daniël met het schilderstuk thuiskwam. 'Er stond laatst in de krant dat iemand was opgelicht en voor veel geld een paar prullen van zo'n vent had gekocht.' 'Ik herken de meesterhand van Van Goyen uit duizenden', antwoordde Daniël. Er was nog iets anders gebeurd in Antwerpen. Peeters had Daniël uitge-


nodigd voor een etentje in een klassiek Vlaams restaurant op de Keyserlei. Ze bestelden ossenlapjes, postelein, aardappeltjes, sneeuwpudding en fruit. Daarbij dronken ze zowel rode als witte wij n. Peeters bestelde ook paupiette, onthoofde vogels, oftewel gehakt var- kens- en rundvlees gekookt in Madeira. Hij beval het Daniël aan, maar deze bedankte ervoor. 'Ik hoorde van uw schoonzus dat u sinds kort beschikt over een grote brandkast', zei Peeters quasi terloops terwij l hij wat aardappeltjes opschepte. Er glinsterde wat peterselie doorheen. Daniël knikte. 'Er was bij na bij me in- gebroken. Dat gespuis kan via de park- zij de mij n huis tamelij k gemakkelij k bereiken om vervolgens binnen te drin- gen. Het is ze goddank niet helemaal gelukt maar we zagen wel duidelij k dat het slot van de tuindeur geforceerd was. Ik heb meteen goede sloten laten aanbrengen en een brandkast aange- schaft. Het is een grote brandkast waar je ook schilderij en van gemiddelde afmetingen in kunt onderbrengen. Ik doe dat met sommige werken wanneer wij voor langere tij d van huis gaan.' 'Heel verstandig', antwoordde Peeters terwij l hij een stuk van de paupiette op zij n bord afsneed. 'Meneer Heuvels, ik heb een heel gekke vraag’, zei hij , ‘maar mag ik u om een gunst vragen?' Daniël vouwde zij n servet uit en legde deze op zij n schoot. 'Gaat uw gang, meneer Peeters. Ik luister.’


Villa Koningslaan is ook online te volgen: artsenauto.nl/feuilleton


Volgende maand: Wat wil de commissionair van Daniël?


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84