016 Interview


echt tegenstaat, is het werktempo. Dat ze niet voldoende tijd heeft voor de patiënt. “Reuma- tische aandoeningen hebben vaak een enorme impact op iemands leven; in een kwartiertje kun je op dat vlak niets betekenen. Het voelde alsof ik chronisch tekortschoot.” Dat maakt dat ze om zich heen gaat kijken.


Andere paden gaat verkennen. Zo komt ze in contact met orthopeed Paul Koning, oprichter van Prisma, een platform dat telezorg levert aan huisartsen. Van der Stoep haakt aan. Binnen de Siilo-app kunnen huisartsen met Prisma een casus posten. Meerdere medisch specialisten, uit verschillende disciplines en verspreid over Nederland, denken mee over de casus en geven advies. “Zo kom je tot een gewogen, multidisci- plinair advies, de ‘wisdom of crowd’”, zegt Van der Stoep. “Omdat het bovenregionaal is, heeft niemand een belang bij het doorsturen van patiënten.” Inmiddels heeft Prisma afspraken gemaakt


met enkele zorgverzekeraars over een abonne- ment dat huisartsen kunnen afnemen, maar in de jaren dat Van der Stoep meedoet, is het ‘lief- dewerk’. “Toch deden er meer dan honderd spe- cialisten mee. Er ontstond echt lol in elkaar on- derwijzen. Niet iemand afzeiken als diegene iets niet weet, maar elkaar versterken, waarderen wat een ander toevoegt.” Van der Stoep gelooft in deze vorm van teleconsultatie. “Als ik als reu- matoloog een huisarts wilde spreken, duurde het soms dagen voordat ik iemand te pakken had. Een teleconsult bekijk en beantwoord je op een zelfgekozen moment. Als meerdere specialisten naar een casus kijken, levert dat bovendien een gedragen advies op, waar de huisarts mee verder kan én waarvan hij leert. Dat voorkomt veel verwijzingen, direct en indirect.”


Arbitrair gescheiden In haar zoektocht naar werkgeluk volgt Van der Stoep ook een opleiding tot coach. Dat leidt uit- eindelijk tot SoepelSamenwerken, een trainings- en coachingsbureau voor medisch professionals, dat ze opricht met twee gelijkgestemde (voorma- lig) internisten. “De naam zegt het al: de focus ligt op samenwerking. Met de patiënt, met jezelf, met collega’s, met bestuurders. Het gaat vooral om écht contact maken. Ik meende erg bedreven te zijn in communicatie, zoals bijna alle dokters. ‘Communicatie is ons vak’, zeggen we, maar tijdens die coachopleiding ontdekte ik dat dat niet waar is. Je kan vriendelijk en empathisch zijn, maar echt verbinding maken, is iets anders. Daarvoor moet je een laag dieper en dat is voor veel dokters onontgonnen terrein.” Die ontdekking leidt er ook toe dat haar werk


in het ziekenhuis ‘nog meer gaat wringen’. “In ons zorgsysteem zijn lichaam en geest belache- lijk arbitrair gescheiden, alsof het twee totaal


CURRICULUM VITAE


Deborah van der Stoep (1980) geboren in Dordrecht


1999-2006 geneeskunde,


Universiteit van Antwerpen 2004-2006


postacademische initiële lerarenopleiding,


Universiteit van Antwerpen 2006


anios reumatologie,


Medisch Spectrum Twente 2006-2013


opleiding tot reumatoloog, Sint Franciscus Gasthuis


Rotterdam en Erasmus MC 2010-2017


PhD, proefschrift: Cardio-


vascular risk in rheumatoid arthritis patients,


diagnosis and treatment: a report of the FRANCIS 2013-2019


reumatoloog, Ziekenhuis Gelderse Vallei, Ede 2016-2017


post-hbo-opleiding coach practitioner, Europees Instituut de Baak 2018-heden


blogger, Medisch Contact 2018-2021


reumatoloog, Prisma, platform voor telezorg 2019-2020


algemeen arts,


VVGNet, Doetinchem 2020


auteur Dubbel Leven, bundel met gedichten en


schilderijen, ism kunstenaar Dianne Rebergen 2020-heden algemeen arts,


GGZ Centrum Wageningen 2021-heden


mede-oprichter,


SoepelSamenwerken 2021


auteur, kinderboek Stekeltje het Egeltje en het Dal van Niemand,


verschijning medio 2022


verschillende werelden zijn. Letterlijk: de ggz zit verstopt in het bos, het ziekenhuis bevindt zich in de stad, naast de afrit. Terwijl somati- sche en psychische problemen natuurlijk vaak samengaan, interageren.” Omdat ze dit bij reumapatiënten dagelijks ziet, denkt Van der Stoep in eerste instantie na over mogelijkheden om die patiënten te gaan coachen, maar ze kiest uiteindelijk voor het omgekeerde: ze neemt haar somatische kennis mee de ggz in. Daarbij gaat ze niet over één nacht ijs (“Ik heb


een jaar of drie getwijfeld”), maar in 2019 maakt ze de switch. In status en inkomen betekent dat een stap achteruit. Lachend: “Niemand adviseert je om als gepromoveerd medisch specialist weer onder aan de ladder te beginnen. Zelf zie ik dat trouwens niet zo, ik beschouw het als een vol- gende stap in mijn nomadisch carrièrepad, maar in de praktijk vóelt het soms wel als onder aan de ladder.” Of een ‘somatisch cv’ dat klinkt als een klok geen betekenis heeft in de ggz? “Wel een beetje, totdat je iets aan te merken hebt, dan ben je toch gewoon de algemeen arts die net komt kijken in de ggz. Dan wordt verwacht dat je je bescheiden opstelt.” Dat ondervindt Van der Stoep bijvoorbeeld op een klinische opname afdeling in een grote ggz-instelling. “Een patiënt kreeg traumatherapie, maar dat was zo confronterend dat ze gesepareerd moest worden, op de HIC terechtkwam, steeds meer medicatie moest gaan slikken. Anders zou ze zichzelf iets aan doen. Ik zag die vrouw afglijden en dacht: ondanks alle goede intenties wordt hier iemand slechter in plaats van beter gemaakt. Ons doel moet toch zijn dat iemand functioneert in de maatschappij? Maar wat wist ik als groentje van buiten nou van traumabehandeling?” Waar ze van tevoren verwacht dat er in de ggz


‘meer naar de mens in plaats van naar de diag- nose’ wordt gekeken, valt haar dat in die grote instelling toch tegen. “Er wordt vooral vanuit het medische model gedacht: diagnose-pilletje- behandeling. Ik geloof daar helemaal niet in.” Daarin staat ze niet alleen: de roep om het af- schaffen van psychiatrische labels klinkt steeds luider. “Er is zeker een tegenbeweging gaande. Als ik psychiaters als Floortje Scheepers of Jim van Os hoor, dan word ik daar heel gelukkig van, maar een cultuur verander je niet in een dag.” Als Van der Stoep de ‘ggz-cultuur’ vergelijkt


met de cultuur in het ziekenhuis, dan ziet ze verschillen: “In de ggz wordt ontzettend veel overlegd; iedereen moet er een plasje overheen doen. Daarin mis ik weleens het praktische van de somatiek: geef er gewoon een klap op.” Maar ze ziet ook genoeg gelijkenissen, bijvoorbeeld in de scheiding tussen vakgebieden. “Ik heb me jarenlang verdiept in de ggz, veel gelezen, met veel mensen gesproken. Wat me opvalt, is dat psychiaters nauwelijks klinisch psychologen


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84