Tekst: Alex Roose Illustratie: Marcel Leuning


Onvergetelijk 033


Juanita “


Alex Roose, huisarts op Curaçao, zag zijn ‘moedige daad’ beloond met applaus.


Het verhaal speelt rond 1985. Juanita was rond de tachtig jaar oud toen ik op een zondagochtend gebeld werd door haar familie. Deze dorpsgenote voelde zich niet zo lekker en de familie vroeg of ik een huisvisite kon maken. Juanita deed niet vaak een beroep op me en ik vond het verzoek aan mij wel logisch, omdat de dienstdoende arts toch zeker 15 kilometer verder weg woonde. Die ochtend zou ik aan zeilwedstrijden mee- doen, en de weg naar de 25 kilometer verderop gelegen jachthaven liep langs het huis waar Juanita - en de familie, drie generaties groot - nog geen 500 me- ter van mij vandaan woonde. Ik beloofde op weg naar mijn zeilraces eerst Juanita te bezoeken en zo geschiedde. Ik trof haar liggend op bed aan, met


wat vage klachten van ‘gas’ en ‘raal’ (een slecht gedefinieerd soort honger-/misse- lijkheidsgevoel) in de bovenbuik. Al met al kon ik er niets ernstigs van maken. Welke therapie ik toepaste weet ik niet


meer, maar de kans is groot dat het een drankje met aluminiumhydroxide/ magnesiumhydroxide is geweest. Na dit oponthoud van een minuut of twintig vervolgde ik met blij gemoed mijn weg. En na een fantastische zeildag reed ik om een uur of zeven dezelfde weg naar huis, dus ook weer langs het huis van Juanita. Honderd meter voor haar huis zag ik


het al. Vele auto’s stonden voor de deur en er was duidelijk wat gaande. Een omineuze gedachte maakt zich van me meester. Wat had ik gemist? Had Juanita toch een dreigend hartinfarct en had ze inmiddels het loodje gelegd? Dat zou zeker een forse klacht worden met alle ellende van dien. Ik wist maar al te goed hoe bij het overlijden van een zieke de volgorde van bellen was: 1. familie en naaste vrienden, 2. de pastoor en 3. de dokter om te schouwen. Familieleden voelen haarfijn aan of de dokter als eerste moet komen, dus als er nog wat te redden valt. Mijn rechtervoet twijfelde tussen het


gaspedaal en de rem maar nog voordat ik bij het huis was sprak ik mezelf moed in. “Wees nu maar een flinke jongen en ga direct de confrontatie aan, uitstel


maakt het alleen maar erger.“ Met loden benen en een fors ‘raalgevoel’ stopte ik en ging het openstaande huis binnen. In de grote woonkamer was het stampvol met mensen, centraal in het midden in een enorme fauteuil zat ... Juanita! Ze was jarig en vierde het groots. Een paar mensen begonnen te klappen omdat zelfs de attente dokter op verjaarsvisite kwam. Ik realiseerde me dat vanaf het begin


van mijn waandenken nog maar een minuut of drie verstreken waren.


‘Het zou zeker een forse klacht worden’


Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Wilt u ons uw verhaal (laten) vertellen, dan nodigen wij u uit contact op te nemen via 030 247 46 64 of wout.de.bruijne@artsenauto.nl


”


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84