Tekst: Robbert Slappendel Beeld: Marcel Leuning
Onvergetelijk 041
Waarneming
Niet iedereen neemt hetzelfde waar. Dierenarts Robbert Slappendel zag en besloot anders dan de ‘echte dokter’ die hij tijdelijk verving.
“
Let wel; dit speelt in 1969. Ik weet zelfs de datum nog precies, 20 juli, want die nacht zouden we via de televisie ‘a giant leap for mankind’ meebeleven. Voorlopig had ik echter aardser besognes. Als jonge dierenarts nam ik de prak-
tijk waar voor een oude collega die met vakantie was. ‘Waarnemen’ interpreteer- de ik vooral als ‘door de collega ingezette behandelingen zo goed mogelijk voortzet- ten en de cliënten tevreden houden tot de echte dokter terug is’. Dat was niet altijd even gemakkelijk. Op mijn visitelijstje stond voor die dag
een huisbezoek bij een poedeltje met een tumor in het perineum. De patiënt kreeg iedere week een hormooninjectie om de tumor te bestrijden. Het bezoekadres bleek een kleine arbei-
derswoning met een keurig onderhouden tuintje met viooltjes en afrikaantjes, ge- completeerd door een paar tuinkabouters. De vrouw des huizes deed open en verontschuldigde zich dat ze sinds een
paar dagen in de keuken woonden. ‘Waarom dat?’, vroeg ik. ‘Ja ziet u, onze hond verspreidt een heel
vieze lucht en smeert ook viezigheid af aan het meubilair en het tapijt, daarom hebben we hem in de keuken gehuisvest.’ ‘Maar dan hoeft u toch nog niet in de
keuken te wonen?’ ‘Nee’, antwoordde ze wat bedremmeld,
‘maar we vonden het zo zielig hem daar de hele dag alleen te laten.’ Als de heer des huizes mij begroet en
naar de keuken begeleidt, komt me bij het openen van de keukendeur een ‘oorver- dovende’ stank tegemoet. Op een deken in een hoek van de keuken ontwaar ik het poedeltje, of eigenlijk zie ik meer een vuistgrote tumor waar een klein hondje aan vastzit. De enorme tumor onder de staart is opengebarsten. Er loopt pus en wat bloed uit. Een paar vliegen houden er een feestje. De patiënt zelf maakt een suffe indruk
en kijkt nauwelijks op als ik binnenkom. De tumor blijkt evident niet operabel. Mijnheer vraagt of ik de hond weer een
injectie kom geven. Ik aarzel, maar vraag hem, wat over-
bodig, hoe het met de patiënt gaat. Mevrouw antwoordt: ‘Nou…, de dokter is heel tevreden.’
‘Helpen die injecties dan? Wordt het gezwel kleiner?’ ‘Eh, nee… dat niet… en eigenlijk vinden
we dat Rikkie zelf er ook niet op vooruit- gaat.’ Een kwartiertje later nemen we buiten
afscheid en klap ik de kofferdeksel van mijn auto dicht boven de dode, netjes in een oude deken gewikkelde hond. Daar kan ik die mensen niet mee laten zitten. Met vochtige ogen zegt mevrouw:
‘We zijn u zo dankbaar, dit hadden we de andere dokter nooit durven vragen.’
Bij het openen van de keukendeur komt me een ‘oorverdovende’ stank tegemoet
Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Wilt u ons uw verhaal (laten) vertellen, dan nodigen wij u uit contact op te nemen via 030 247 46 64 of
wout.de.bruijne@
artsenauto.nl
”
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
