Ik denk dat juist binnen ons vakgebied marktwerking daadwerkelijk doet wat het moet doen. Namelijk een schifting maken tussen de goede en de minder goede dierenartspraktijken. Onze clien- tèle kiest namelijk zelf wel, het ‘kwali- teitsregister’ voegt daar niets aan toe. Sterker nog, het kan zelfs misleidend werken. Veel nascholingspuntjes zonder de broodnodige ervaring leiden mijns inziens niet tot kwaliteit. Uiteraard is kennis wel het fundament waar je op moet bouwen. Maar binnen welke zorg- sector je ook kijkt, buiten kennis horen ervaring en vaardigheid, communicatie en invoelingsvermogen tot onmeetbare maar evenzo belangrijke parameters om tot ‘kwaliteit’ te komen.
En daarom zijn vele collegae zo tegen deze vorm van openbaar registreren, nog afgezien van de kosten die (zeker voor de collegae in loondienst) absurd hoog zijn. Geld dat we beter met zijn allen daadwerkelijk in vrijwillige nascholing kunnen steken. Dat tilt namelijk de hele groep dierenartsen die wel wil nascho- len naar een hoger niveau. Andreas Stad, dierenarts
Interview Brunia In het grote interview van Arts en Auto 01 vertelt zenuwarts, psycholoog en oud- hoogleraar Kees Brunia over zijn bijzon- dere loopbaan en de rol die Arts en Auto daarbij zijdelings speelde.
Met veel belangstelling las ik het artikel over Kees Brunia van de hand van uw hoofdredacteur Marjan Enzlin. Het zou een uitspraak van Bolland (als ik me niet vergis) kunnen dragen, die ongeveer als volgt luidt: ‘Wie op zijn achttiende niet een beetje rood is, heeft geen hart. Wie het op zijn vijfendertigste nog steeds is, heeft geen hersens’. Zou het niet een idee zijn om het oorspronkelijke artikel uit de Vox Veritatis van 1955 te publice- ren als het boek van Brunia uitkomt? A.J.M. v. Grootel
Naschrift:
Dank voor het idee. Als we het artikel kunnen achterhalen, plaatsen we het op
artsenauto.nl/
wetenschap-is-slechts-deel-van-de-werkelijkheid/ Daar vindt u ook de bespreking van het proef- schrift van Kees Brunia in een Arts en Auto uit 1970.
Scheepsarts In Arts en Auto 01 kijkt oud-anesthesioloog Jan Beiboer terug op zijn loopbaan die zich gedeeltelijk afspeelde op de walvisvaarder Willen Barendsz.
Waarde redactie. In het interview met mij is een foutje geslopen. Er staat: ‘Met zwakkelingen zat je vier maanden opgescheept op zee. Ik heb daar in de haven vooral veel rotte kiezen getrok- ken.’ Ik trok geen kiezen in de haven, maar later, op zee. Die rotte kiezen had de bemanning voor ons bewaard, omdat de tandarts in Kaapstad ze onverdoofd extraheerde.
Jan Beiboer, oud-anesthesioloog
Erwtensoep In de rubriek Mijn Recept waarin VvAA- leden hun favoriete recepten delen, is hoofd- redacteur Marjan Enzlin, lid van VvAA, in haar keuken te zien met ‘haar’ erwtensoep.
Ik vind erwtensoep met glühwein altijd lekker. Goede worst erin en soms veel maggi. Het zag er fantastisch uit op het plaatje. Na achttien jaar ben ik weer lid van VvAA (ooit was ik aspirant-lid). Ik had misschien toch eerder weer lid moeten worden. Maar in mijn tijd (afstu- deren) was VvAA zo opdringerig dat ik afhaakte. En velen met mij. Naar ik nu zie toch een mooie club! En natuurlijk een geweldig magazine. Leo van Merwijk
Bijzonder Een oproep in Arts en Auto 12 resulteerde in onderstaande bijzondere reactie.
In het decembernummer van Arts en Auto staat een oproep iets leuks te vertel- len over een eigen vakantiehuisje in eigen land. Ikzelf heb niet een dergelijk huisje in Nederland. Bij het zien van
de foto bij de oproep was ik toch erg verrast. In de zomer van 1953 ben ik als jongetje van 7 jaar (ik ben nu 68) en als vriendje van het dochtertje van de toenmalige eigenaar in dit huis met vakantie geweest. Ik woonde toen in Alkmaar en bij ons om de hoek woonde de dijkgraaf van de Wieringermeer, aan wie dit huisje, dat op Vlieland staat aan de rand van het bos, toebehoorde. Links van deze Sperwer stond eenzelfde huis, doch dit is jaren geleden door brand vergaan.
Als historische illustratie heb ik een fotootje uit 1953 bijgevoegd. Het jonge- tje links op de foto ben ik. Zoals te zien, stond het huis kaal in de duinen. Aan de achterkant liep je dwars door de duinen naar de zee. Het huis zelf had geen elektriciteit. Licht kwam uit gaslampen. Iedere ochtend werd water uit de diepte met 600 pompslagen omhoog gebracht en opgeslagen in een grote container op de zolder.
Hoewel ik dus zelf niet aan de voor- waarden van de oproep voldoe, vond ik het toch leuk om het bovenstaande te vermelden. Of het huis nog in bezit is van dezelfde familie, weet ik niet. J. Greebe, gepensioneerd chirurg
ArtsenAuto februari 2015 085
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
