Zoönosen


One Health in het onderwijs


Q-koorts, aviaire influenza, ebola. Door recente uit- braken van zoönosen wordt de One Health-gedachte in toenemende mate gehoord. Bij een pilot co-schap One Health van de Radboud Universiteit bleken co-assistenten geneeskunde en diergeneeskunde vreemden voor elkaar. Dat roept een vraag op: doet het onderwijs wel genoeg om humane en veterinaire artsen in spe bij elkaar te brengen?


L


udo Hellebrekers, One Health-ambassadeur van de KNMvD en tot vorig jaar voorzitter van de beroepsor- ganisatie voor dierenartsen, ziet een kleine groeiende kern de One Health-benade- ring promoten in het werk-


veld. “Met name bij reeds praktiserende artsen vindt de boodschap in toenemende mate gehoor”, zegt hij. “Humane en vete- rinaire artsen gaan bij elkaar zitten en la- ten zich bijscholen. We hebben de laatste jaren echt stappen voorwaarts gemaakt. Dat bleek eind 2011 toen het Schmallen- bergvirus, aanvankelijk een mogelijk zoönotisch virus, werd gevonden bij schapen, geiten en runderen. Draaiboe- ken werden tevoorschijn gehaald, waar- door heel snel de risico’s voor de mens in kaart konden worden gebracht.” Volgens Marjolein van de Pol, huisarts-


docent aan de Radboud Universiteit, valt er vooral in het onderwijs nog wel wat te winnen als het gaat om One Health. “De


016 februari 2015 ArtsenAuto


studies geneeskunde en diergeneeskunde werken nog weinig tot niet samen.” Daarom nam Van de Pol vorig jaar, samen met dierenarts Manon Houben en collega- docent Alfons Olde Loohuis – die in het verleden Q-koorts op de politieke agenda zette – het initiatief om een pilot co-schap One Health op te zetten. “Tijdens de Q- koorts-problematiek hebben we aan den lijve ondervonden hoe belangrijk het is dat humane en veterinaire artsen elkaar weten te vinden”, zegt Van de Pol. “Om die samenwerking op gang te brengen, moeten deze artsen elkaars wereld leren kennen aan de basis, tijdens de studie.”


Andere benadering Aan de pilot co-schap mochten vier co-assistenten geneeskunde en vier co-assistenten diergeneeskunde deel- nemen. Van de Pol: “Ze kwamen erachter dat er vakinhoudelijk veel overeenkom- sten zijn, maar dat er grote verschillen zijn als het gaat om individuele gezond- heidsbelangen, volksgezondheidsbelan-


gen en economische belangen.” Marjolein Miedema, laatstejaarsstudent diergenees- kunde, was een van de deelnemers. “Je spreekt elkaars taal”, zegt ze, “maar de benadering is heel anders. Bij een vogel- griepuitbraak wordt een stal met kippen meteen geruimd. Bij mensen is zo’n oplos- sing natuurlijk ondenkbaar.” Met de nodige vooroordelen over elkaar


startten de studenten aan het co-schap. Geneeskundestudent Bouke Koeneman: “Ik dacht: ze doen hetzelfde als wij, maar dan met dieren. Ik zag een dierenarts


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100