Spiegel


Tekst: Hafid Bouazza Beeld: Maartje Geels/HH


Op deze plek verhalen schrijvers, journalisten en publicisten over een persoonlijke ervaring met de gezondheidszorg en houden ze (para)medici een spiegel voor.


Ziekenhuisleven


Onherroepelijk bracht dit ook geuren met zich mee


Een lichthuivering uit het verleden op het meer van het heden: dit is niet enkel een herinnering, maar een situatie waarin het geheugen fysiek te werk gaat, een moment waarin de huidige tijd stil lijkt te staan om een verleden ervaring zich te laten herhalen. Geen déja vu, maar een déja expérimenté. Dit klinkt misschien wat abstract, maar het zal duidelijk worden. Vijf jaar geleden werd ik voor het eerst van mijn leven in het ziekenhuis opgenomen. De opname duurde drie weken, al had de arts mij van tevoren gewaarschuwd dat ik er ook langer dan een maand zou kunnen vertoeven. Een leven van enkel organen begon, ik weet niet hoe ik het anders moet stellen. Natuurlijk leven we bij de gratie van organen (het liefst zo gezond mogelijk), maar ik bedoel dat het leven er bestond uit de sappen en vloei- stoffen van die organen. Het draaide plotseling om urine, ontlasting, gal en bloed dat zich gewoonlijk onzichtbaar vermeit in de zachte grotten en spelonken van darmen en innerlijke bloedvaten. Onherroepelijk bracht dit ook geuren met zich mee. Keurig als we zijn opgevoed en met gêne voor het vitaal mechanisme van het wonderbaarlijke lichaam, is dit niet iets waar we gemak- kelijk over praten – behalve in beschon- ken toestand en dan alsof het clichéma- tige slapstick betreft, maar het lichaam is geen farce, zoveel leert men wel als het pathologisch begint af te takelen. Hoe kun je nu niet anders tegen zulke zaken aan gaan kijken als je ochtend


Hafid Bouazza (1970) is auteur. Hij debuteerde in 1996 met De voeten van Abdullah. In 2004 ontving hij De Gouden Uil voor zijn roman Paravion. Vorig jaar verscheen van zijn hand het veelgeprezenMeriswin.


036 februari 2015 ArtsenAuto


begint met een verpleegster die je ontlasting (lichtbruin op een troon van vettig geel, met een dia- deem van helder bloed) aandachtig bestudeert en dat zonder haar neus dicht te stoppen. Hoe kun je niet anders tegen zulke ontlastende zaken aan gaan kijken als dezelfde verpleegster concludeert: ‘Niet slecht, maar het kan beter’? Ja – je gaat anders tegen zulke zaken aankijken. Wanneer krijg je de kans een combinatie van je eigen bloed, stront en urine uit rottende ingewanden te ruiken? Het zijn deze facetten die het ziekenhuisleven iets middeleeuws geven, ondanks alle futuristische technieken waaraan je bent onderworpen. Hoewel het me blijft verwonderen dat een wetenschap die tot gastro- en coloscopie, MRI-scans en externe operaties in staat is, blijkbaar nog steeds geen manier heeft uitgevonden om met plaatselijke verdoving aambeien te verwijderen! Recentelijk werd ik weer opgenomen. Na de behandelingen bezocht ik het toilet, nog verbonden met het infuus. En toen ik het toilet uitstapte, gebeurde het; ik verheugde mij op het bezoek dat ik zou krijgen als ik weer naar mijn afdeling gebracht zou worden, en naar het avondeten en wat de avond elke dag zo trouw bracht als ik weer alleen was en de slaap slechts een pil verwijderd was. Hoe kort of hoe lang dit duurde, doet er niet toe, want tijd doet er niet toe, als er een lichthuivering uit het verleden in het meer van het heden weerkaatst. Zo’n sensatie ondervindt men niet bij nare herinneringen – dan heten ze name- lijk trauma’s.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100