Spiegel
Tekst: Stevo Akkerman Beeld: Bob Bronshoff
Op deze plek verhalen schrijvers, journalisten en publicisten over een persoonlijke ervaring met de gezondheidszorg en houden ze (para)medici hiermee een spiegel voor.
Gynaecologie
Waren ze te jong – een dag, twee dagen, dertien dagen – om mee te tellen?
De jongen was een jaar of twintig en niets aan hem duidde erop dat hij zich bewust was van de betekenis van de woorden op zijn T-shirt. Hij stond – het is inmiddels een paar weken geleden – naast me en plaatste gewoon zijn bestelling bij het meisje achter de balie. Zij verblikte noch verbloosde. Wilde hij een fiets huren? Dat kon. Maar volgens zijn shirt wilde hij heel iets anders: ‘I’m not a gynaecologist, but I will have a look’. De enige die opkeek van deze tekst was ik. Terwijl de jongen en het meisje de verhuur van een fiets regelden, stond ik hem verbaasd aan te staren, me af- vragend of hij zich te buiten ging aan jongeheren-grootspraak of echte-mannen- humor. Waarschijnlijk beide, bedacht ik na enige aarzeling – van de ernstige gezichtsuitdrukking van de jongen werd ik niets wijzer. Zelf zal ik niet snel een shirt aandoen met het woord ‘gynaecoloog’ erop. Gebrek aan humor, ongetwijfeld. Maar zelfs als ik lolliger was, deed ik het nog niet. Komt misschien door de ervaringen met gynaecologen, vraag maar na bij mijn vrouw. Ik heb erover geschreven in mijn boek Donderdagmiddagdochter, geen dok- tersroman, wel een roman waarin de nodige doktoren rondlopen, vaak op fatale momenten. Gynaecologen? Die ook, ja. We gingen ’s ochtends met de bus naar het ziekenhuis, waar Maria per infuus weeën- opwekkende middelen kreeg toegediend om de inmiddels overleden vrucht, achttien weken oud, geboren te laten worden. Ze moest heel erg huilen, wat de technische dienst er niet van weerhield ondertussen een monteur te sturen om de tl-buis boven haar bed te vervangen. Op een gegeven moment stapte de gynaecoloog naar binnen en rommelde wat tussen haar benen. Ons eerste kind was geboren. En werd meteen weggebracht. Zo ging dat nog, dertig jaar geleden.
Stevo Akkerman (1963) is journalist en schrijver. Van zijn hand verscheen eind augustus bij uitgeverij Nieuw Amsterdam Donderdagmiddagdochter, over het verlies van een kind, een huwelijk onder druk en een schrijver die zijn geloof moet herijken. Eerder publiceerde hij de romans Vals weerzien en De inboorling.
038 oktober 2013 ArtsenAuto
Medische horkerigheid als uitloper van een Nederlandse cultuur waarin niet alleen de grote woor- den geschuwd werden, maar ook de kleine en waarin uit ongemak maar liever gezwegen werd. Mijn ouders verloren drie kinderen, maar spraken daarover eigenlijk nooit. Waren ze te jong – een dag, twee dagen, dertien dagen – om mee te tellen? Was het verdriet evenredig aan de duur van hun bestaan? Nee, natuurlijk niet. Of nou ja, vermoedelijk in zekere zin toch wel een beetje, al zal ik zoiets natuurlijk nooit hardop zeggen, en zeker niet zomaar schrijven in een column voor Arts en Auto, ik kijk wel uit, ik wil die rommelende gynaecoloog op geen enkele manier de indruk geven dat het wel oké was dat hij vergat mens te zijn. Ik wil juist het omgekeerde beweren: goddank zijn de tijden voorbij – want dat zijn ze toch? – dat kinderen, als ze maar jong genoeg sterven, onderhands weggewerkt kunnen worden, achteloos terzijde gelegd, gereduceerd tot medisch afval. Zij verdienen dat niet, hun ouders nog minder. Tien jaar nadat ons kind van achttien weken werd geboren, kregen we een dochter zonder nieren en derhalve zonder levenskansen. In de dossiers heet ze ‘een cyanotische, zacht huilende en iets gaspende neonaat met Potters facies’. Voor ons is ze Evy Elise.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
